Μικροπράγματα
Από τον Βαγγέλη Ρίσσου (2011)
Στην αρχή ήταν τα video που έκανε για τα τραγούδια των Στέρο Νόβα. Όλες αυτές οι εικόνες που με στοίχειωσαν τότε σαν προέκταση των τραγουδιών και έβλεπα συνέχεια σε εκείνη την βιντεοκασέτα. Μετά ήρθαν τα κείμενα για το Symbol που ‘γίναν στοίβες στο παλιό μας σπίτι, το αφιέρωμα στην Μαλβίνα που άλλαζε χέρια και εκείνη η ιστορία για τον Τόνυ που διάβαζα ξανά και ξανά, και ήθελα με κάποιο τρόπο να τον βρω ή να τον πάρω τηλέφωνο χωρίς να ξέρω τι θα του πω.
Όλα αυτά μαζί με εκείνες τις μέρες που πέρασα στη Μάνη, να μου θυμίζουν ξανά την ιστορία του, έκαναν τον Πέτρο Μπιρμπίλη έναν από τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν μέσα μου από τα μέσα των ’90s και για μια δεκαετία μετά, όλο αυτό που αισθητικά κυριάρχησε εκείνα τα χρόνια, από μια γενιά ανθρώπων που πολλές φορές είτε μαζί είτε ξεχωριστά πρόσφεραν σπουδαία πράγματα.
Του ζήτησα να επιλέξει πέντε συνεντεύξεις ανάμεσα στις τόσες που έχει πάρει, και που για κάποιο λόγο δεν μπορεί να ξεχάσει.
1. Ελένη Βιτάλη – Λαϊκή ερμηνεύτρια
Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία που είχα ως δημοσιογράφος. Η συνέντευξη έγινε σε μια ερημική τοποθεσία όπου ήταν το σπίτι της και κράτησε από τις δέκα μέχρι τις τρεις το πρωί. Η συνεννόηση μας ήταν από πολύ δύσκολη ως αδύνατη διότι τον καιρό εκείνο ήταν εξαρτημένη από ουσίες, κάτι που είχε παραδεχτεί και δημόσια. Παρόλα αυτά ήταν υπέροχη μέσα στον γυάλινο κόσμο της! Σαν κοριτσάκι. Δεν θα έφευγα ποτέ από εκεί αν δεν μου έκανε ένα δώρο. Οτιδήποτε.. Κοίταξε γύρω της και τελικά έκλεισα πίσω την πόρτα κρατώντας μια κούκλα και κάτι παπούτσια… του πρώην άνδρα της!
2. Νάνος Βαλαωρίτης – Ποιητής
Τον συνάντησα με δέος για τον μύθο που κουβαλά η ζωή και το όνομά του, στο διαμέρισμά του στο Κολωνάκι. Μια φιγούρα από μόνη της ποιητική με τα ολόλευκα μαλλιά και την γεννιάδα του, σχεδόν ακίνητος πάνω στην πολυθρόνα του, με βιβλία και περιοδικά σκορπισμένα παντού… Στις βιβλιοθήκες των τοίχων, στο γραφείο του, στον καναπέ που κάθησα, στο πάτωμα… Σχεδόν 90 ετών με εντυπωσίασε η διαύγεια και οι σύγχρονες αντιλήψεις του, το ίδιο και το χαμόγελο, η απλότητα και η πραότητά του. Μια μεγάλη προσωπικότητα με εκτόπισμα και απερίγραπτη πνευματική χάρη.
3. Ελένη Λουκά – Τηλεοπτική περσόνα – θρησκόληπτη
Από τις πρώτες συνεντεύξεις μου και ίσως η πιο απολαυστική. Την συνάντησα το 2000 στο σπίτι της στην Πετρούπολη. Μου ζήτησε να την περιμένω κάτω, στην αυλή. Κατέβηκε με ένα δίσκο που μετέφερε ένα ποτήρι νερό και γλυκό του κουταλιού. Ευγενική, απόλυτη και όλο νεύρο, δεν σταμάτησε να με διακόπτει για να μιλήσει για όλους και για όλα. Κι όλα κι όλοι….δαιμονικοί! Παρόλα αυτά η συνάντηση απεδείχθη άκρως διασκεδαστική ειδικά όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με την ερώτησή μου: “γιατί ο Θεός δεν τα βρίσκει επιτέλους με τον διάβολο για να ησυχάσουμε!” “Μα πρώτα απ΄όλα ο Θεός είναι Θεός. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα” ήταν η απάντηση. Ξέχασα να πω ότι η συνέντευξη έγινε δίπλα σε ένα κοτέτσι.
4. Κώστας Καφάσης- λαϊκός τραγουδιστής
Θυμάμαι μια βαθιά θλίψη να τον διακρίνει και την πρώτη του ατάκα όταν χαιρετηθήκαμε. “Θα μου κοστίσει η συνέντευξη;” Όταν του είπα όχι με ρώτησε “Πού με θυμήθηκες πίσω πίσω εμένα κι ήρθες να με βρεις;” Επειδή στο μαγαζί -επί της Αχαρνών- είχε πολύ βαβούρα, μου πρότεινε να μεταφερθούμε στο αμάξι. Στο αμάξι του λοιπόν έγινε η κουβέντα μας, εκείνος στη θέση του οδηγού, εγώ στου συνοδηγού, ενώ έξω μαίνονταν η νεροποντή. Παρότι δεν έσπασε ούτε ένα χαμόγελο η επικοινωνία μας ήταν συγκρατημένη, ελάχιστα φιλική, και υπερβολικά μελαγχολική. Κάτι που μου προκάλεσε μεγάλη συμπάθεια για τον μάλλον απογοητευμένο τραγουδιστή.
5. Διονύσης Σιμόπουλος-αστροφυσικός
Ο διευθυντής του Ευγενίδιου Ιδρύματος, του Πλανητάριου δηλαδή, ήταν απλός και φωτεινός σαν τα αστέρια για τα οποία μου μίλησε αβίαστα, αφήνοντας την θέση του στο γραφείο του για να έρθει από την δική μου μεριά, ακριβώς απέναντί μου, -για να είμαστε ίσος προς ίσο- κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ήταν από τις συνεντεύξεις που με ταξίδεψαν στον …μεγάλο Κόσμο του σύμπαντος, που μου άνοιξαν τους ορίζοντες, κάτι σαν παραμύθι στο οποίο αφέθηκα σαν παιδί. Ο κομψός κι ευγενής αυτός άνθρωπος, ανάμεσα σε όλα τα άλλα ενδιαφέροντα, μου είπε κάτι που μου έχει μείνει. Ότι (μετά το Big bang) κι εμείς οι άνθρωποι, είμαστε αστερόσκονη.
[+]
Μια ιστορία με το πρώτο βιβλίο του Πέτρου Μπιρμπίλη.
Ένα απόγευμα του 2008, στην έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης, πέρασα σχεδόν όλη τη μέρα μόνος μου κοιτώντας τα βιβλία στους πάγκους. Είχε μόλις φύγει ένας άνθρωπος από το σπίτι μου, μια σχέση είχε τελειώσει, και η σκέψη ότι μάλλον έφυγε και από την ζωή μου, δεν μπορούσε να με κρατήσει ήσυχο.
Δεν είχα πάρει κανένα βιβλίο. Απλά περιφερόμουν ανάμεσα σε τίτλους και εξώφυλλα και ότι και αν έπιανα το άφηνα στη στιγμή. Σκεφτόμουν τους ανθρώπους που για διάφορους λόγους χάνουμε από την ζωή μας, αυτούς που δεν προλάβαμε να πούμε όσα θέλουμε, και στο μυαλό μου ήρθε και πάλι η ιστορία του Πέτρου, για εκείνον τον φίλο του από το Άμστερνταμ. Ήξερα ότι αυτά τα κείμενα θα έβγαιναν σε βιβλίο, αλλά η κατάσταση μου εκείνη τη στιγμή απλά με δυσκόλευε να πω τον τίτλο. Ο τίτλος ήταν η ιστορία που μ’έβγαλε από το σπίτι και τώρα ήμουν μόνος ψάχνοντας γι’αυτόν.
Κοιτώντας ανάμεσα σε άλλα βιβλία, η κοπέλα από το περίπτερο θέλοντας να με βοηθήσει με ρώτησε τι ψάχνω, αλλά εγώ απάντησα πως απλά κοιτάζω. Όταν με ξαναρώτησε αν είμαι σίγουρος, της είπα πως θέλω το βιβλίο του Πέτρου Μπιρμπίλη που δεν θυμάμαι τον τίτλο και από μέσα μου παρακαλούσα να μην τον πει ούτε αυτή γιατί θα με ‘πιάναν τα κλάματα και τίποτα δεν θα μπορούσα να εξηγήσω. Πήγε στον απέναντι πάγκο, έφερε το βιβλίο και μου είπε: αυτό είναι… Έχω Μόνο Εσένα.
