Γιάννης Δημητρέλλος
Ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης ήταν γνωστός για τον πεσιμισμό της γραφής του. Πολύ πριν εργαστεί στο δημόσιο και έρθει σε επαφή με έναν τρόπο ζωής που τελικά προκάλεσε την καταβύθιση του σε ένα σκοτεινό κόσμο, ο Καρυωτάκης είχε αποπειραθεί να εκδώσει ένα σατιρικό περιοδικό, τη Γαμπα. Το περιοδικό εξέδωσε εξι τεύχη, εντός του 1919. Μαζί με τα σατιρικά ποιήματα (που εκδίδονταν με ψευδώνυμα), υπήρχαν και μικρό-ιστορίες, σαν οδηγίες σε pick-up artists της εποχής, όπως η παρακάτω:
«…μαϊμουζέλ; μανίτσα μου; να σας βάλω το καλαμάκι μου και να σας ρουφήξω..»;
«ΕΙΔΗ ΠΑΞΙΜΑΔΟΚΛΕΠΤΡΙΩΝ
– Μπον σουάρ. Σε κυττάζει κατ’ αρχάς μ’ ένα βλέμμα που νομίζεις ότι θέλει να σε εξερευνήση εκ των κάτω προς τα άνω και εκ των άνω προς τα κάτω. Δεν σου απαντά καθόλου· εσύ πλευρίζεις δίκην μαούνας, και επαναλαμβάνεις με ύφος ιλαρόν και σπαραξικάρδιον εις καθαράν Ιταλικήν διάλεκτον:
– Μπόνα σέρα, πικολίνο!..
Λαμβάνει ύφος δουκίσης της μεσαιωνικής εποχής, και μόλις κατορθώνει να ψιθυρίση:
– Καλησπέρα σας!…
Επακολουθεί σιωπή αρκετών δευτερολέπτων. Οι διαβάται διερχόμενοι δίπλα σας, σας κυττάζουν με χαίνοντα στόματα… Εσείς δεν δίνετε καμμίαν σημασίαν εις το πλήθος!.. Εξακολουθείτε να πλευρίσητε καλλίτερον, και με ύφος μπλαζέ την ερωτάτε:
– Μήπως η παρουσία μου σας στενοχωρεί μαϊμουζέλ;
– Α, τουναντίον· μου είσθε τόσον ευχάριστος!..
Το πράγμα επροχώρησεν αρκετά. Η γνωριμία εγένετο και δεν υπολείπεται παρά η απαραίτητος ντεκλαραιόν.
– Μανίτσα μου!… Πόσον ώμορφη είσθε απόψε. Θαρρώ ότι βλέπω το ωραιότερον άνθος εκ των ανθέων του κήπου μου ή ότι βλέπω έναν άγγελον που κατέβηκεν από τάστρα με την καλούμπα! Αχ καλέ, αχ καλέ! Πόσο δροσερή κι’ αφράτη είσθε!.. Νομίζω ότι βλέπω μπροστά μου μια γρανίτα και ετοιμάζομαι να σας βάλω το καλαμάκι μου και να σας ρουφήξω…
Αυτή αρχίζει να λιγώνεται!.. Τα λόγια σας της φαίνονται σαν αγγελικό χάιδεμα. Κουνιέται σα μπρατσέρα εν μέσω πελάγει. Το βλέμμα της πλημμυρίζει από δάκρυα χαράς και υπερηφανείας… Σεις εξακολουθείτε.
– Είσθε άσπρη σαν αγαλματάκι ζωντανεμένο! Εάν σας έβλεπεν ο Μιτσικλής ο Καρακοβουνίτης θα πωλούσε τα τρία του μουλάρια και τη γίδα του την παλαβή για να σας κατακτήση… Εάν σας έβλεπε ο Μακάριος θα την έβγαζε τρεις πιθαμάδες έξω τη γλώσσα του από έκπληξι!.. Ο Ρουμπής θα σας τραγουδούσε το Γιαρούμπι γιαρουμπάκι… Η Κογιόνενα θα φούσκωνε το τουτουλουμάκι της ίσαμε τα μπούνια!.. Και τέλος ο Τουρλούπης θα σας τραγουδούσε την Καραγιάννενα!…
Η Δεσποινίς παξιμαδοκλέπτρα μένει έκπληκτος προ της ρητορικής σας δεινότητος και προ των ιστορικών σας γνώσεων. Σας σφίγγει το χέρι από ερωτοπάθειαν και σας λέγει κρυφά στ’ αυτί:
– Πού θα πάμε, χρυσό μου, απόψε να περάσωμε τη βραδυά μας;
– Όπου προτιμάτε μαϊμουζέλ:…
Χωρίς και σεις να καταλάβετε καλά-καλά, στρίβετε απόνα σκοτεινό δρόμο και χάνεσθε μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας!.. Κανείς, μα απολύτως κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνετε. Σας ευχόμεθα “καλή νύχτα” και καλοπέρασι!…»
