Από γλυκό κορίτσι της διπλανής πόρτας, η σκηνοθέτης Στέλλα Σερέφογλου μεταμορφώνεται σε σύγχρονη διεκδικητική γυναίκα

Μιλά για τις φετινές παραστάσεις της, τη συνεργασία με την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Σάκη Σερέφα, και το όνειρο της κινηματογραφικής της ταινίας

Από Γιώτα Κωνσταντινίδου 02.12.18, 15:50 4k Views

Η Στέλλα Σερέφογλου είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα. Από χορεύτρια του κλασικού χορού κοντά σε σπουδαίες προσωπικότητες, στράφηκε στο μάρκετινγκ και στη συνέχεια στη σκηνοθεσία που την κατέκτησε. Έχει σκηνοθετήσει διαφημιστικά που διακρίνονται για την ποιότητα και την αισθητική τους ενώ μερικά από αυτά έχουν βραβευτεί και λάβει διακρίσεις σε φεστιβάλ διαφήμισης. Στο θέατρο, θα κάνει την πρώτη εμφάνισή με το δικό της έργο, «Η υπέροχη αγκαλιά της μαμάς μου» στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και στο θέατρο Θησείον, ενώ φέτος, θα μας συστήσει δύο διαφορετικές θεατρικές προτάσεις. Την παράσταση «αβγώ» στον Πολυχώρο της Μουσικής Βιβλιοθήκης του Μεγάρου Αθηνών και το «Θα σε πάρει ο δρόμος» (3ος χρόνος) βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Σάκη Σερέφα, στο θέατρο Άλφα Ιδέα.

Από γλυκό κορίτσι της διπλανής πόρτας, η Στέλλα Σερέφογλου ξέρει τον τρόπο να μεταμορφώνεται σε μια σύγχρονη διεκδικητική γυναίκα που ανυπομονεί για την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία και δεν παύει να αναζητά πολύτιμο χρόνο με τα παιδιά της στο τέλος μιας γεμάτης μέρας.

-Από πολλά υποσχόμενη χορεύτρια του κλασικού, σκηνοθέτης. Οφείλεται, ίσως, στην αγάπη για το θέατρο από μια άλλη οπτική;

Ο χορός μου έδωσε σημαντικά εργαλεία για να μπορώ να κάνω θέατρο ακόμα και κινηματογράφο. Αν το σκεφτείς, μία παράσταση μπορεί να εξελίσσεται σαν μία καλά οργανωμένη χορογραφία.

–Ταλαντούχα φωτογράφος, έτσι τουλάχιστον σας γνωρίσαμε, καθώς την τελευταία φορά που τα είπαμε ήταν για το «μαγικό καναπέ», ένα υπέροχο φωτογραφικό project. Που αναζητάτε την έμπνευση κάθε φορά;

Θα ακουστεί παράξενο αλλά δεν νομίζω ότι την αναζητώ. Αυτό που κάνω, όμως, όταν έρχεται, είναι να προσπαθώ να την οργανώσω. Αυτό είναι και το δυσκολότερο. Το πρότζεκτ του καναπέ, ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά μου, όμως μετά πήρε άλλες διαστάσεις, άρχισε να μεταμορφώνεται ανάλογα με τον άνθρωπο που φωτογράφιζα σε αυτόν, κάτι δηλαδή σαν τον καναπέ του ψυχαναλυτή. Γι’ αυτό η έμπνευση δεν είναι αρκετή, ούτε τελικά και η οργάνωση για την οποία μίλησα. Πρέπει να είμαστε και ανοικτοί σε αυτό που οι ίδιοι δημιουργούμε.

-Έχετε σκηνοθετήσει πάρα πολλά διαφημιστικά που έχουν βραβευτεί. Η διαφήμιση έχει ένα σκοπό να πουλήσει μια ιδέα ή ένα προϊόν, μπορεί να είναι και έργο αισθητικής; Κι αν ναι με ποια χαρακτηριστικά;

Ναι, μπορεί. Πολλές διαφημίσεις εμπεριέχουν κι αυτό το κομμάτι που ονομάζεται αισθητική και γι’ αυτό ξεχωρίζουν. Τι σημαίνει αισθητική; Στη διαφήμιση με μία πιο ευρεία έννοια είναι η κεντρική ιδέα, το σενάριο δηλαδή και μετά ο τρόπος με τον οποίο οπτικοποιείται, το πώς παίζουν οι ηθοποιοί, το φως, τα κάδρα, η σκηνογραφική άποψη. Βέβαια μην ξεχνάμε και το budget που υπάρχει από πίσω και που τελευταία γίνεται όλο και πιο μικρό με ολέθρια, κάποιες φορές, αποτελέσματα.

-Στη Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, θα συναντήσουμε τη βρεφική παράσταση «Αβγώ», την οποία σκηνοθετείτε. Τι μέσα χρησιμοποιείτε για μια παράσταση με τόσο ιδιαίτερο κοινό;

Η παράσταση αυτή δεν έχει λόγο, προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τα παιδάκια μη λεκτικά, προκαλώντας όμως τις αισθήσεις. Τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιούμε είναι ο ρυθμός, η μουσική που παράγεται με το σώμα (body percussion), η ζωντανή μουσική αλλά και το live looping, ο χορός, η μιμική και οι εικόνες που δημιουργούμε.

-Το #αβγώ παραπέμπει σε κάτι που θέλει προσοχή, φροντίδα, ενέχει φόβο σπασίματος. Τι θέλει να μας δείξει;

Μου αρέσει πολύ αυτό το σχόλιο. Το αβγώ είναι όλα όσα αναφέρετε, είναι ασφάλεια, θαλπωρή, είναι η ανάγκη μας να είμαστε καλά μέσα σε αυτό αλλά είναι και η επιθυμία μας να βγούμε από αυτό. Σαν διαδικασία, η έξοδος από το #αβγω όσο δύσκολη είναι άλλο τόσο λειτουργεί και απελευθερωτικά.

-Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τη Ξένια Καλογεροπούλου.

Η συνεργασία μας από την αρχή ήταν ζεστή, αν μπορώ να το θέσω έτσι. Νομίζω ότι μιλούσαμε την ίδια γλώσσα και πολλές φορές δεν χρειαζόταν να πούμε πολλά. Η Ξένια ήταν πολύ θετική, ανοικτή αλλά και τολμηρή γιατί είχε δύσκολες σκηνές και πολλές ώρες γυρισμάτων μέσα στο κατακαλόκαιρο. Εκτός όμως από σκληρή δουλειά, μπορώ να πω ότι γελάσαμε πολύ, έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ κι αυτό στα μάτια μου εκτός από φωτεινή, την κάνει και πολύ νέα. Τώρα, όσον αφορά τη σχέση που δημιουργήθηκε μετά τη συνεργασία, δεν μπορώ να πω ότι την έχω επεξεργαστεί ακόμη, νιώθω όμως ευγνωμοσύνη.

-«Θα σε πάρει ο δρόμος» από το ομότιτλο βιβλίο του Σάκη Σερέφα, σε σκηνοθεσία δική σας. Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε περισσότερο όταν διαβάσατε για πρώτη φορά το έργο; Άλλωστε ο Σάκης Σερέφας είναι ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο της πόλης μας.

Το βιβλίο το διάβασα μέσα σε ένα μεσημέρι και το αγάπησα αμέσως. Καταρχήν είναι γραμμένο σε ένα από τα αγαπημένα μου είδη, το σύντομο, γραπτό λόγο. Μιλάμε για είκοσι σύντομους μονολόγους, σαν διηγήματα. Εγώ κράτησα τους δέκα και τους έκανα παράσταση. Το βιβλίο αυτό είναι πολύ ιδιαίτερο, καταφέρνει σε κάθε ιστορία να συνδυάζει το δράμα, τη συγκίνηση και το χιούμορ σε ισόποσες μα πολύ δυνατές δόσεις. Είναι ένα έργο άμεσο, ειλικρινές και βαθιά ανθρώπινο, γραμμένο σε αστικό περιβάλλον με ήρωες απλούς, καθημερινούς ανθρώπους.

-Μια γυναίκα και ένας άντρας εξομολογούνται τις ζωές σας σε μια κουζίνα. Τι κρύβει αυτός ο χώρος που μας κάνει συχνά να λέμε τα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής μας;

Η κουζίνα είναι χώρος γεμάτες μυρωδιές, είναι η εστία, ο χώρος που συγκεντρώνεται η οικογένεια, όποια μορφή κι αν έχει, οι φίλοι, γύρω από ένα τραπέζι όχι μόνο για να φάνε μαζί, αλλά για να μιλήσουν, να συγκρουστούν, να αγαπηθούν, να μοιραστούν στιγμές. Για εμένα ο χώρος αυτός παίζει σημαντικό ρόλο από τότε που είμαι παιδί. Νομίζω ότι μεγάλωσα μέσα σε μία κουζίνα. Από την άλλη, έχει και μία ψυχαναλυτική διάσταση, είναι χώρος μεταμορφώσεων, πολλά και διαφορετικά υλικά δηλαδή, φτιάχνουν πάντα κάτι καινούργιο ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο συνδυάζονται.

-Πιάνετε τον εαυτό σας όταν παρακολουθείτε την παράσταση από πίσω να σκέφτεστε συνεχώς διορθώσεις και νέες σκηνοθετικές αναγνώσεις;

Όχι, με τίποτα. Αναπολώ όμως τις πρόβες αλλά και την προετοιμασία τους, σαν κάτι έντονο και πολύ δημιουργικό. Από τη στιγμή όμως που η παράσταση ανέβηκε δεν άλλαξα πράγματα.

-Τι μελλοντικό να περιμένουμε από σας; Και μοιραστείτε μαζί μας την πιο όμορφη στιγμή της καθημερινότητά σας.

Θα πω τι μελλοντικό θα ήθελα να περιμένετε. Βρίσκομαι στο στάδιο γραφής σεναρίου της πρώτης μου μεγάλου μήκους αλλά η διαδικασία εγκρίσεων στο Κέντρο είναι ταπεινωτικά αργή. Οπότε θα ήθελα να πάρει μπρος και να προχωρήσω σε αυτό το κρίσιμο, για την καριέρα μου, βήμα. Έχω δύο αγαπημένες στιγμές στην καθημερινότητά μου. Η πρώτη είναι πολύ νωρίς το πρωί, αφού στρώσω τα κρεβάτια (γιατί είμαι και ψυχαναγκαστική), μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου και να βγάζω το πρόγραμμα της ημέρας μιας και δεν έχω όλο τον χρόνο για εμένα. Η δεύτερη αγαπημένη στιγμή, είναι το βράδυ, στα υπνοδωμάτια των παιδιών, που περνάω ξεχωριστό χρόνο με το καθένα τους και που μου δίνεται η ευκαιρία να τρυπώσω λίγο στον κόσμο τους, μακριά από “διάβασες;”, “πάμε αγγλικά”, και διάφορες άλλες κοινοτυπίες που βάλλουν τη ζωή μας, ειδικά αν τους δώσεις την αξία που δεν πρέπει να έχουν. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά όταν συμβαίνει είμαι πολύ περήφανη και γεμάτη για εμάς.