Άρης Δημοκίδης
Ήταν θέμα χρόνου να γίνουν προσπάθειες πολιτικής εκμετάλλευσης των καταγγελιών για σεξουαλική βία. Κατευθείαν, με το που ακούστηκε το όνομα του Κιμούλη, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στο στόχαστρο των αντιπάλων του. Με το που καταγγέλθηκε ο Μούτσης τον συνέδεσαν με το Βαρουφάκη και το MEΡΑ 25 (το οποίο τον απέπεμψε πάντως άμεσα). Με το που έσκασε το θέμα Λιγνάδη, κάποιοι αριστεροί χάρηκαν που επιτέλους καταγγέλθηκε και κάποιος απ’ το χώρο της Δεξιάς. Σήμερα είχαμε τις αποκαλύψεις σχετικά με τον Παύλο Χαϊκάλη, και ξαναέγινε κακιά η Αριστερά και φυσικά οι ΑΝΕΛ.
Δεν έχει νόημα. Κανένας χώρος δεν έχει το ηθικό πλεονέκτημα, και δεν πρέπει να αφήνουμε τους «ένθερμους» οπαδούς της μιας ή της άλλης ιδεολογίας να κομματικοποιούν το ζήτημα.
Η κακή (έως εγκληματική) συμπεριφορά δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο μιας παράταξης. Είναι χαρακτηριστικό μιας νοοτροπίας που διαπερνά ιδεολογίες. Όσο εστιάζουμε στην κομματική ταυτότητα του κάθε καταγγελλόμενου χάνουμε το δάσος.
Τα λέει πολύ καλά ο καθηγητής και αρθρογράφος Νικόλας Σεβαστάκης στο Facebook του:
Τι θλιβερή η άγρια πολιτικοποίηση και των ιστοριών σεξουαλικής και εξουσιαστικής κατάχρησης. Ανάλογα με τα ‘φρονήματα’ όσων ακούγονται να οπλίζονται τα στρατεύματα.
Και επειδή κάποιο αριστερό ιερό τέρας θίχτηκε να πρέπει να πληρώσει και ένας φιλελές ή επειδή ένας φιλοκυβερνητικός κινδυνεύει να πρέπει να υπενθυμίζουμε ότι ο Χαικάλης υπήρξε στην κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ.
Αυτό το γελοίο πράγμα εμφανίζεται ως ‘πόλεμος για την ηγεμονία’ στο πεδίο των social media. Εκτός κι αν αυτό είναι η απότομη προσγείωση στην εποχή των ταυτοτικών πολέμων, των πολέμων ανάμεσα σε φυλετικές ομοεθνίες και μαρκαρισμένες ζώνες.
***
Επίσης, το σημείωμα του τραγουδοποιού Φοίβου Δεληβοριά είναι απ’ τα πιο ψύχραιμα και εύστοχα που γράφτηκαν και όπως και του Σεβαστάκη και αξίζει να επαινεθεί για τη διαύγειά του.
Φοίβος Δεληβοριάς:
Διαβάζω κάποιους να γράφουν πως ο Λιγνάδης δεν είναι πια στη θέση του για λόγους πολιτικούς. Παρόμοια διάβαζα και για την περίπτωση Κιμούλη. Υποστηρικτές του Λιγνάδη λένε πως είναι η σύγχρονη Ελένη Παπαδάκη, υποστηρικτές του Κιμούλη πως ο Κουν πέταγε τασάκια στους ηθοποιούς του.
Και δυστυχώς, η υποστήριξη κρύβει πάντα από πίσω κάποια πολιτική ατζέντα.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα αν τα δεις ως αυτά που είναι: σεξουαλική και εργασιακή βία σε πιο αδύναμα από σένα άτομα. Κατάχρηση της εξουσίας σου που σε περιπτώσεις φτάνει στο έγκλημα. Η συζήτηση δεν είναι ούτε περί ταλέντου, ούτε περί ιδεολογίας. Γιατί αυτό επιτρέπει σε κάθε psycho να καταφεύγει πίσω από σχήματα και να συνεχίζει.
Τέρμα, λοιπόν. Μην ξαναδώ αηδίες. Ανακούφιση που όλα τα νεότερα παιδιά του θεάτρου-οι κάτω των 40, ως επί το πλείστον- έχουν απόλυτα καθαρή ματιά στο συνολικό ζήτημα.
Και μεγάλο μπράβο σε όσους ανήκουν σε κάποιο σαφή πολιτικό χώρο και δεν προσπάθησαν να καλύψουν το «δικό τους παιδί».
Δικά μας παιδιά είναι μόνο τα θύματα
——————————-
* Ωραία τα λέει για την σεξουαλική βία και τη νοοτροπία του θεάτρου και ο Γιώργος Καπουτζίδης, στο νέο μας podcast. Αν έχετε ώρα, ακούστε τη συνέντευξη εδώ:
