Μικροπράγματα
Από τον Δημήτρη Μακρίδη
Το πρωινό της χτεσινής Δευτέρας, στην οδό Χρεμωνίδου στο Παγκράτι πέρα από την μυρωδιά από τα πολίτικα τσουρέκια του ζαχαροπλαστείου Lido, ελπίζουμε να υπάρχει και κάτι άλλο στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Να έχει απλωθεί η «μυρωδιά» όχι ενός, αλλά πολλών Όσκαρ. Οι περαστικοί να συζητάνε πως κάποιος που ζούσε σε αυτό το δρόμο, κέρδισε πλήθος βραβεία της Αμερικάνικης Ακαδημίας για τις ταινίες του.
Και τότε η γειτονιά θα μπει σε ένα απροσδιόριστο παρελθόν όπως είναι όλες οι ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου. Και στο κάδρο της άλλοτε θρυλικής ομάδας μπάσκετ του Παγκρατίου θα προστεθεί ένας έκτος παίκτης, που θα είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Δίπλα σε Σισμανίδη, Γούναρη, Μάγλο, Κοντοβουνήσιο και τον πατέρα του Αντώνη. Και ας μην κατάφερε αυτή η εμβληματική ομάδα να κερδίσει το πρωτάθλημα στην Α Εθνική κατηγορία. Ο Γιωργος Λάνθιμος πέτυχε το ξημέρωμα ένα καλάθι από το γήπεδο του Μετς μέχρι το μακρινό Λος Άντζελες και το Codak Theater.
Και εμείς, σαν Λάνθιμος Χούλιγκανς, θα κάνουμε χαμό και ντου για τον «Έλληνα δημιουργό». Γιατί δεν είναι κάποιος που ερχόταν 2-3 εβδομάδες τα καλοκαίρια και «αγαπά την Ελλάδα». Αλλά κάποιος που έχει «φάει» όλη αυτή την κουραστική νεοελληνική καθημερινότητα στην μάπα. Από τα μικράτα του, μέχρι να τον τραβήξουν δρόμοι μεγάλοι. Μεροδούλι μεροφάι στις παραγωγές και στα εμπορικά βιντεοκλίπ, συνδυάζοντας τέχνη και πεζή εργασία σε ένα ασταθές εργασιακό περιβάλλον.
Ψάχνοντας πόρους για να δημιουργήσει το σύμπαν που είχε στο μυαλό του. Το σύμπαν που ο ίδιος πάντα πίστευε. Αυτό το σύμπαν που δεν είχαμε καταλάβαμε πως έχει κάτι να μας πει.
Στην τελευταία του ταινία « Poor Things», οι πρωταγωνιστές λένε κάποια στιγμή πως το πλοίο τους θα φτάσει στο λιμάνι του Πειραιά σε μερικές μέρες. Και εμείς, σαν ήρωες από ταινία του αγαπημένου του Μπονιουέλ θα τον περιμένουμε να φανεί. Σε ένα τραπέζι που δεν τελειώνει ποτέ, θα λέμε την αποψάρα μας για τις ταινίες που τις είδαμε σχεδόν αναγκαστικά το τελευταίο καιρό. Λέγοντας απέξω κριτικές που διαβάσαμε, σαν να παίζουμε οι ίδιοι σε παράσταση τον ρόλο του ενημερωμένου.
Και μόλις το πλοίο φανεί στον ορίζοντα θα κατηφορίσουμε στο λιμάνι να τον υποδεχτούμε. Μα αυτό δεν θα δέσει, γιατί προορισμό έχει άλλες θάλασσες. Ενώ το πλοίο απομακρύνεται, βλέπουμε απλωμένο το ολοκληρωμένο σύμπαν του στο κατάστρωμα. Κυρίως βλέπουμε τον ίδιο που συνεχίζει να κάνει το δικό του.
Κουνώντας μάταια χέρια και πόδια, του κάνουμε επίμονα νόημα για να μας δει. Αλλά τώρα όπως και τότε προχωράει παρά τα όποια βλέμματα. Μα προλαβαίνουμε να του φωνάξουμε πως «Γιώργο, είσαι το Πρωτάθλημα μπάσκετ που δεν πήρε ποτέ το Παγκράτι».
