Άρης Δημοκίδης
Είναι απ’ τους πολιτικούς που εκτιμώ/έκτιμούσα. Σοβαρός, ορθολογιστής, με έργο, χαμηλών τόνων, μετριοπαθής.
Η αλλοπρόσαλλη αλλαγή του τα τελευταία χρόνια -από σφοδρότατος επικριτής του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι πέρσι, χωρίς να μεσολαβήσει τίποτα προφανές, έγινε απολογητής και σχεδόν υμνητής του- δεν έκαμψαν την εκτίμησή μου. Πολλοί σοβαροί άνθρωποι σε κάποια στιγμή αναθεωρούν, αλλάζουν γνώμη και διαπιστώνουν πως τελικά τους ταιριάζει πιο πολύ ένα άλλο κόμμα, έστω κι αν το έβριζαν πριν. Αυτό δε μειώνει τη σοβαρότητά τους, αντίθετα δείχνει ανοιχτό μυαλό και προσαρμοστικότητα.
Όμως η μετάλλαξη του κ. Ραγκούση δεν αφορά απλώς στη στήριξη μιας κυβέρνησης που αντιπροσωπεύει τα αντίθετα απ’ αυτά που πρέσβευε -ως φωτεινή εξαίρεση- ο ίδιος, αλλά στον τρόπο που έγινε.
Ήδη απ’ όταν έχασε τις εκλογές για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ παίρνοντας 2,39%, απομακρύνθηκε απ’ αυτό, όμως μέχρι το καλοκαίρι (τότε που ως αστείο ακουγόταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον υπουργοποιούσε μόνο αν συμπλήρωνε 100 υμνητικές δηλώσεις προς την κυβέρνηση) άρχισε να θυμίζει τον Φώτη Κουβέλη. Έναν Κουβέλη που για χρόνια φρόντιζε να τονίζει κάθε λίγο και λιγάκι ότι «είναι έτοιμος να προσφέρει στην κυβέρνηση με όποιο τρόπο κρίνει ο Πρωθυπουργός», και είχε γίνει ανέκδοτο. (Δυστυχώς παρέμεινε ανέκδοτο και μετά την υπουργοποίησή του πλάι στον Καμμένο, αλλά αυτή είναι άλλη πονεμένη ιστορία.)
Το πρόβλημα είναι πως ο κ. Ραγκούσης άρχισε να στηρίζει την κυβέρνηση χωρίς ποτέ να δώσει μια πειστική εξήγηση για το τι άλλαξε ξαφνικά απ’ τα τέλη του ’17 μέχρι την άνοιξη του ’18 κι έκανε στροφή 180 μοιρών μέσα σε λίγους μήνες.
Φέρεται δε, σα να μην τα είχε πει ποτέ όλα αυτά!
Θα δεχόμουν την αλλαγή γνώμης του Ραγκούση και ίσως θα με έπειθε κι εμένα να δω τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ με άλλο μάτι, αν δε σφύριζε τόσο αδιάφορα σε σχέση με αυτήν. Θα μπορούσε να αναγνωρίσει ότι, ναι, άλλαξα γνώμη γιατί πχ. βρήκα το φως μου / ο Τσίπρας βελτιώθηκε σε σχέση με πριν από λίγους μήνες που τον έκραζα / οτιδήποτε άλλο.
Και κυρίως αν δεν φαινόταν πως δηλώνει τυφλή υποταγή στο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να βρίσκει τίποτα μεμπτό σε κανέναν κυβερνητικό χειρισμό εδώ και πολλούς μήνες. Από τότε που ξεκίνησε την φιλοσυριζαϊκή φάση του δεν έχω δει ούτε ένα επικριτικό του σχόλιο για την κυβέρνηση. Ούτε ένα «ναι μεν αλλά», ένα «συμφωνώ γενικά με τον Τσίπρα αλλά υπάρχουν και ζητήματα στα οποία διαφωνώ» ή «η κυβέρνηση είναι καλή, αλλά στο τάδε θέμα έκανε φάουλ». Η έλλειψη αντικειμενικότητας θα συγχωρούνταν σε στέλεχος κάποιου κόμματος, αλλά ο ίδιος δεν είναι καν στο κόμμα.
Δηλαδή, αν πχ. ο Σταμάτης Μαλέλης του ΚΙΝΑΛ που είναι εντόνως αντι-Μητσοτακικός σε μερικούς μήνες φύγει απ’ το ΚΙΝΑΛ αρχίσει όχι μόνο να γράφει υπέρ του Μητσοτάκη (και να κράζει τα υπόλοιπα κόμματα) σα να μη τρέχει τίποτα, αλλά ταυτόχρονα να αποσιωπά οτιδήποτε αρνητικό θα μπορούσε ποτέ να ειπωθεί για το Μητσοτάκη, δε θα έχανε σε ένα βαθμό την (όποια) σοβαρότητά του;
Ο βομβαρδισμός φιλοσυριζαϊκών τουίτ του κ. Ραγκούση σταμάτησε (για λίγο), όταν έσκασε η φωτιά στο Μάτι.
Κι ενώ ακόμα και στελέχη της κυβέρνησης εκείνη την περίοδο έκαναν την αυτοκριτική τους, ο κ. Ραγκούσης, ενώ μέχρι τότε ήταν λαλίστατος, δεν έγραφε ούτε μία λέξη για όσα συνέβαιναν.
Έλειψε έναν ολόκληρο μήνα και με το που ξεχάστηκε λίγο το Μάτι ο κ. Ραγκούσης ξανάρχισε τις δημόσιες παρεμβάσεις υπέρ της κυβέρνησης, τις επιθέσεις στην αντιπολίτευση, και την προώθηση φιλοσυριζαϊκών άρθρων που έλεγαν πόσο κακοί είναι οι ΑντιΣΥΡΙΖΑ:
Giannis Ragkousis on Twitter
Σωστά περιέγραφες τους αντίΣΥΡΙΖΑ φίλους σου @AggelikiSays.Έτσι εμφανίζονταν πριν το άρθρο σου.Μετά το άρθρο όμως μερικοί φίλοι σου έβγαλαν τόση κακοήθεια που πια δεν καταλαμβάνονται από την περιγραφή σου. Κατέστησαν το άρθρο κολακευτικό για την κατάντια τους. Επομένως ανακριβές!
Καλοπροαίρετα τον ρώτησα τότε σχετικά.
Όχι, δεν τον ήξερα για άνθρωπο που δεν έλεγε την γνώμη του. Οπότε περίμενα. Ήμουν σίγουρος ότι θα έκανε κάποια, έστω ελάχιστη, κριτική στην κυβέρνηση, ακόμα κι αν συνέχιζε να τη στηρίζει.
Κι όμως, ο Ραγκούσης που έλεγε τη γνώμη του, είτε δεν έχει πια γνώμη, ή δεν τολμάει να την πει. Οι μέρες πέρασαν, οι μήνες πέρασαν, και φυσικά ποτέ δε έγραψε κάτι που ενδεχομένως θα στεναχωρούσε την κυβέρνηση…
Τώρα, αποφάσισε να αποκηρύξει την (σύμφωνα με τους Συριζαίους) «αμαρτωλή συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου» λέγοντας ακραίες αστειότητες, ότι δεν ήθελε να μπει αλλά τους έκανε τη χάρη για να μην τον θεωρήσουν ψώνιο και παλιόπαιδο!
Ξαναλέω πως το να αλλάξει κάποιος γνώμη είναι θεμιτό, και ενίοτε απαραίτητο. Όμως μια τέτοια ολική επικοινωνιακή μετάλλαξη μοιάζει να δείχνει έναν άνθρωπο που ξαφνικά άρχισε να αποσιωπά ό,τι αρνητικό έβλεπε στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ξέροντας ότι θα επιβραβευθεί στο μέλλον.
Μπορεί να κάνω λάθος. Μακάρι να κάνω λάθος, γιατί συνεχίζω να τον εκτιμώ και να συμφωνώ σε πολλά (εκκλησιαστικό, ανθρωπίνα δικαιώματα, ακόμα και για τις Πρέσπες) μαζί του.
Αν ο κύριος Ραγκούσης διαβάσει το άρθρο μου και αποφασίσει να γράψει ένα (ή καλύτερα περισσότερα) τουίτ με πράγματα που τον ενοχλούν στην τωρινή κυβέρνηση, όχι απλά θα τα βάλω εδώ με χαρά, αλλά θα δεχτώ πως όποιον και αν στηρίζει αυτήν την περίοδο δεν έχει χάσει την τόλμη αλλά και την αντικειμενικότητά του.
Πέρασαν ήδη 6 μήνες, αλλά ποτέ δεν είναι αργά…
