Άρης Δημοκίδης
Συννεφιά, φάση που περιμένεις πως το ψιλόβροχο θα ξεκινήσει από λεπτό σε λεπτό, στο Λιμάνι τελείως Αγγελοπουλική ομίχλη: Όπως κάθε χρόνο, ο ίδιος καιρός υποδέχεται το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.
Φέτος έχει πολλά κι έξυπνα νέα πράγματα, που θα τα θυμάμαι σε διάφορες φάσεις και θα τα γράφω, το πρώτο όμως που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως προστέθηκαν δύο νέες αίθουσες στις ήδη 6 που υπήρχαν και μάλιστα είναι στις δύο άκρες της πόλης. Η μία που λέγεται Χρήστος Τσακίρης και είναι στο ομώνυμο Κέντρο Πολιτισμού στα Δυτικά (Σταυρούπολη) κι η άλλη Μελίνα Μερκούρη και είναι στο ομώνυμο Δημοτικό Θέατρο στα Ανατολικά (Καλαμαριά). Κάθε μέρα παίζουν από δύο ταινίες και είναι εξαιρετική ιδέα να απλωθεί το Φεστιβάλ και εκτός κέντρου.
Λοιπόν, τι είδαμε την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ.
Για αρχή, στην αίθουσα ΤΖΟΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ (που μαζί με τον ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΡΝΕ έχει τις αναπαυτικότερες καρέκλες όλου του Φεστιβάλ, δυστυχώς οι γυναίκες ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ και ΦΡΙΝΤΑ ΛΙΑΠΑ δεν ευτύχησαν καθόλου στο θέμα της άνεσης των καθισμάτων).
Ryuichi Sakamoto: Coda, του Στίβεν Νομούρα Σίμπλε. Ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για τον μεγάλο συνθέτη, που μπλέκει την ακτιβιστική του δράση εναντίον των πυρηνικών εργοστασίων στην Ιαπωνία με τον αγώνα του ενάντια στον καρκίνο που έχει (είχε μάλλον, θέλω να πιστεύω), και φυσικά την υπέροχη μουσική του. Μ’ άρεσε που τον έδειξε κάπου στο Βόρειο Πόλο, νομίζω, να βάζει ένα μικρόφωνο μέσα στα νερά κάτω απ’ τους πάγους και να ηχογραφεί samples για τη μουσική του, μ’ άρεσαν και όλες οι αναφορές στον Ταρκόφσκι.
Το τρέιλερ:
『Ryuichi Sakamoto: CODA』予告編 | Ryuichi Sakamoto: CODA Trailer
世界的音楽家・坂本龍一のドキュメンタリー。5年の長期間にわたる本人への密着取材によって実現。さらにアーカイブ素材、プライベート映像も映画を彩る。過去の旅路を振り返りながら、その音楽的探求を正面から描く。 監督 スティーブン・ノムラ・シブル キャスト 坂本龍一 特別招待作品 A portrait of Oscar winner Ryuichi Sakamoto, from pop icon of Japan’s technological aspirations to leading activist post-Fukushima, through battling cancer to his return to music for a major new opus. Director Stephen Nomura Schible Cast Ryuichi Sakamoto Special Screenings ©2017 SKMTDOC, LLC
Με το που τέλειωσε έψαξα στο κινητό για να μάθω γιατί δεν ήταν η μουσική του για την ταινία Revenant του (με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και την αρκούδα) ούτε καν υποψήφια για Όσκαρ και η απάντηση είναι περίπλοκη αλλά κοινή και με άλλα φιλμ του Inarritu: Ο σκηνοθέτης πήρε εκτός απ’ τον Σακαμότο και άλλους δύο συνθέτες, μετά έκανε μίξη των μουσικών τους, έβαλε και κάποιες παλιότερες συνθέσεις και τελικά η Ακαδημία αποφάσισε πως σύμφωνα με τους κανόνες της η μουσική δε μπορούσε να διαγωνιστεί σε μια κατηγορία που ονομάζεται Καλύτερη *Πρωτότυπη* Μουσική.
Επίσης θυμήθηκα ότι ο Σακαμότο συμπρωταγωνιστεί σε ένα απ’ τα καλύτερα βίντεοκλίπ της Μαντόνα, παίζοντας τον σκηνοθέτη του κλιπ:
Madonna – Rain
© 2006 WMG Rain
Επόμενο φιλμ, το Ο πρίγκηπας και το ντιμπούκ των Ελβίρα Νιβιέρα και Πιοτρ Ροσογουόφσκι.
Είναι για τη ζωή και το έργο του Πολωνού (;) σκηνοθέτη Μίχαου Βασίνσκ που έγινε γνωστός στην Ιταλία κι έκανε μεγάλες παραγωγές με τη Σοφία Λόρεν και την Κλαούντια Καρντινάλε. Αυτοπαρουσιαζόταν ως Πρίγκιπας αλλά στην πραγματικότητα έκρυβε το παρελθόν του το οποίο ελαφρώς άτσαλα και αποσπασματικά ξεσκεπάζει η ταινία: ήταν Εβραίος από την Ουκρανία, και γκέι.
Το τρέιλερ:
The Prince and the Dybbuk / Elwira Niewiera, Piotr Rosołowski 2017 / Poland, Germany
Documentary screened at the 20th Thessaloniki Documentary Festival, 2-11 March 2018
Η ζωή του είχε πολύ ενδιαφέρον και τα κομματάκια που μπαίνουν σιγά σιγά στο παζλ θυμίζουν ταινία μυστηρίου που δεν κλιμακώνεται ποτέ. Παρόλα αυτά, ένα όμορφο δώρο για τους σινεφίλ.
***
Η βραδιά έκλεισε με το Ζητείται Διέξοδος του Σέργιου Βαφειάδη, ένα ντοκιμαντέρ με χιλιάδες (έτσι μου φάνηκαν τουλάχιστον) ‘ομιλούσες κεφαλές’ από το ελληνικό underground -κυρίως απ’ τη ροκ σκηνή των περασμένων δεκαετιών- που άγγιζε, σχεδόν καταναγκαστικά, το θέμα της σημερινής κρίσης κάνοντας και μια χρήσιμη και τεκμηριωμένη αναδρομή στις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της ελληνικής ροκ.
Στα αρνητικά: υπερβολικά πολύ μπλα μπλα (ενίοτε διαφωτιστικό, άλλοτε μπερδευτικό πάντως πάντοτε τεμαχισμένο) με ελάχιστες ανάσες, υπερβολικά πολλοί καλεσμένοι που αλλάζουν συνέχεια και χάνεις λίγο τη μπάλα σχετικά με το θέμα τους κάθε φορά, έλλειψη εστίασης. Θα μπορούσαν να γίνουν δύο ή τρεις ταινίες με όλο το χαοτικό υλικό, εγώ θα προτιμούσα αυτήν που θα εστίαζε μόνο στην underground ροκ σκηνή και θα απέφευγε τις κοινοτοπίες περί ιδεολογιών, πολιτικής, κακών τηλεοπτικών σταθμών κλπ.
Στα θετικά: μαθαίνεις πολλά για την underground σκηνή της δεκαετίας του ’80 και ο σκηνοθέτης έχει κάνει μερικές (πολλές μάλλον) εξαιρετικές επιλογές προσώπων που αφηγούνται όσα έζησαν. Και δεν είναι μόνο τα «μεγάλα ονόματα» που τα λένε πολύ ωραία (απ’ τον Γιάννη Αγγελάκα μέχρι τον Κωνσταντίνο Τζούμα) αλλά και μουσικοί που μιλούν σπάνια, ιδιοκτήτες θρυλικών μπαρ, παραγωγοί, άνθρωποι που έζησαν τη φάση όπως έγινε. Είναι μια σπάνια απόλαυση να τους βλέπεις μαζεμένους όλους, να βλέπεις πώς είναι σήμερα και να ακούς τη «φωνή» τους, ασχέτως αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους.
***
Επίσης, μια ταινία που παίχτηκε και έχω ήδη δει: Ένας χρόνος ελπίδας της Μίκαλα Κρογκ. Παρακολουθούμε αγόρια που ζουν στους δρόμους των Φιλιππίνων και ενίοτε εκπορνεύονται (είναι από 10 ως 15 ετών) να περνούν ένα χρόνο σε ένα κέντρο αποκατάστασης που θα τους δώσει τα εφόδια για να φτιάξουν τη ζωή τους και να ξεφύγουν απ’ τους δρόμους. Κάποιοι δεν τα καταφέρνουν, όλοι όμως προσπαθούν. Πολύ δυνατή ταινία, τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
A Year of Hope / Mikala Krogh 2017 / Denmark, Netherlands
Documentary screened at the 20th Thessaloniki Documentary Festival, 2-11 March 2018
Bonus: Στο εστιατόριο ‘Παπαρούνα’ (απ’ τα συνεργαζόμενα με το Φεστιβάλ εστιατόρια που σου προσφέρουν εκπτώσεις αν δείξεις το εισιτήριο ή τη διαπίστευσή σου), είχε ωραία, πολύχρωμη έκθεση του Γιώργου Τραγάκη – στον αριστερά πίνακα ο νεαρός Bowie.
