Μπορεί ένας πρύτανης πανεπιστημίου να χρησιμοποιεί σαθρά επιχειρήματα;

Μετά τις πρώτες έντονες αντιδράσεις για την αναγόρευση του μητροπολίτη σε επίτομο Διδάκτορα της θεολογικής σχολής του ΑΠΘ, ο πρύτανης του πανεπιστημίου Περικλής Μήτκας εξέδωσε μια ανακοίνωση για να κατευνάσει κάπως τις αντιδράσεις. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι ο τρόπος που επιχείρησε να δώσει εξηγήσεις κάθε άλλο παρά βοήθησε τη θέση του.

Ξεκινάει, λοιπόν, το λόγο του αναφερόμενος στην ίδρυση της κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ επιχειρώντας να παρομοιάσει τις δύο υποθέσεις ως προς τις αντιδράσεις. Σε αυτόν τον παραλληλισμό που επιχειρεί να κάνει υπάρχουν, ωστόσο, δύο σημαντικές παράμετροι οι οποίες, εάν αναλυθούν έστω και σχολαστικά, καθιστούν τον παραλληλισμό άκυρο.

Αρχικά, αναφέρει ο πρύτανης για την κατεύθυνση μουσουλμανικών σπουδών «Οι αντιδράσεις ήταν ιδιαίτερα έντονες από μεγάλες ομάδες πληθυσμού, κυρίως εξωπανεπιστημιακές, αλλά και από πολλά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας». Με αυτή του την πρόταση ο πρύτανης ισχυρίζεται πως οι αντιδράσεις είναι οι ίδιες τότε και τώρα. Η πραγματικότητα είναι, όμως, διαφορετική καθώς οι αντιδράσεις που προέκυψαν τότε ήταν από συγκεκριμένους χώρους. Όπως αναφέρει ρεπορτάζ του Βήματος την εποχή εκείνη, αντιδράσεις υπήρχαν από εκκλησιαστικούς και εθνικιστικούς κύκλους. Αντίθετα, τώρα οι αντιδράσεις είναι σχεδόν καθολικές. Επίσης, ο κ. Μήτκας αναφέρει πως υπήρχαν τότε αντιδράσεις εντός του ΑΠΘ. Οι μόνες αντιδράσεις που υπήρξαν ήταν από το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ. Σιγά τα ωά! Στην περίπτωση αναγόρευσης το Άνθιμου, οι αντιδράσεις των καθηγητών έρχονται από όλο τα φάσμα του πανεπιστημίου. Σχετικά παραδείγματα αποτελούν η συλλογή υπογραφών, οι αναρτήσεις και άρθρα καθηγητών του ΑΠΘ όπως αυτό εδώ:

Το χρέος να αντιδράσουμε στο σκοταδισμό – Για τον Άνθιμο και το Α.Π.Θ.

Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει περισσότερο με την ουσία της σύγκρισης. Αναφέρει ο πρύτανης: «Οι υποστηρικτές εκείνης της διαδικασίας, του σεβασμού δηλαδή της αυτοτέλειας ενός Τμήματος και μιας Σχολής και της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της απόφασης ενός συλλογικού οργάνου, έγιναν σήμερα κατήγοροι και ζητούν την κατάλυσή της». Δεν γίνεται, όμως, ολόκληρος πρύτανης να μην αντιλαμβάνεται τον λόγο που διαμαρτύρεται τόσος κόσμος για την περίπτωση του Άνθιμου. Γιατί οι περισσότεροι δεν διαμαρτυρήθηκαν επειδή επιτιμοποιήθηκε ένας κληρικός. Οι αντιδράσεις αφορούν στο συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο στο παρελθόν έχει επιδείξει ακραία ρατσιστική συμπεριφορά, φιλοχουντικό προφίλ και σκιώδη διακυβέρνηση στο ίδρυμα που ήταν υπεύθυνο. Και τα τρία αυτά είναι στοιχεία που καμία θέση δεν έχουν στο πανεπιστήμιο. Εάν ο κ. Μήτκας το συμμερίζεται αυτό, τότε μπορεί εύκολα να καταλάβει γιατί οι «υποστηρικτές της αυτοτέλειας του πανεπιστημίου» αντιτίθενται σε αυτήν την απόφαση.

Με λίγα λόγια, στην προσπάθειά του να αντιπαραβάλει την υπόθεση με τις ισλαμικές σπουδές με την τωρινή για να δείξει πως πάντα υπάρχουν αντιδράσεις, ο πρύτανης… ξέχασε να λάβει υπόψη του δύο σημαντικές παραμέτρους που καθιστούν τόσο διαφορετικές τις δύο υποθέσεις. Μάλιστα, για να διατρανώσει τη θέση του αναφέρει στο τέλος της ανακοίνωσής του « Επιπρόσθετα, οφείλει να διασφαλίζει ότι μια ηχηρότερη ή πολυπληθέστερη ομάδα δεν θα επιβάλλει την άποψή της σε μια μικρότερη. Και αυτό έπραξα ως Πρύτανης και στις δύο περιπτώσεις». Με την ανακοίνωση αυτή, γεννιέται ένα ερώτημα: Μπορεί ένας πρύτανης πανεπιστημίου να χρησιμοποιεί σαθρά επιχειρήματα; Η απάντηση βρίσκεται στην ανακοίνωσή του:

Ανακοίνωση Πρύτανη ΑΠΘ | ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αγαπητά μέλη του ΑΠΘ, Μια από τις πρώτες υποθέσεις που έπρεπε να χειριστώ στην αρχή της θητείας μου, το φθινόπωρο του 2014, ήταν η ίδρυση της κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή, υπόθεση που είχε ξεκινήσει επί της θητείας των προκατόχων