Μικροπράγματα
Ο 27χρονος Σωτήρης από την Ίο μοιράστηκε στο τουίτερ τον αγώνα του με την κατάθλιψη.
Γράφει:
Μίστερ Σαλβατόρε on Twitter
1) Με λένε Σωτήρη Γκίκα από Ίο είμαι 27 ετών έχω τελειώσει το τμήμα δημοσιογράφιας της Παντειου με μετάπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Τα τελευταία χρόνια πολεμουσα και κατάφερα να κερδίσω αυτον τον ύπουλο εχθρο που λέγεται κατάθλιψη….και να πάρω την ζωή μου πίσω…
«Με λένε Σωτήρη Γκίκα από Ίο. Είμαι 27 ετών έχω τελειώσει το τμήμα δημοσιογραφίας της Παντείου με μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Τα τελευταία χρόνια πολεμούσα και κατάφερα να κερδίσω αυτόν τον ύπουλο εχθρό που λέγεται κατάθλιψη και να πάρω την ζωή μου πίσω. Όμως θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία που χα το πως βίωσα όλη αυτή την φάση.
Όλα ξεκίνησαν όταν το όνειρο μου να γίνω ένας καλός τίμιος δημοσιογράφος κατέληξε σε παταγώδης αποτυχία αφού επειδή σε κάθε μέσο που δούλεψα δεν πήγαινα με τα νερά τους με έδιωχναν. Το να μην μπορείς να πραγματοποιήσεις ένα παιδικό σου όνειρο σε αυτή την χώρα για τους Χ ή ψ λόγους δυστυχώς πρέπει να ‘ναι συχνό φαινόμενο…
Τέλος πάντων, εκεί αρχίσανε τα πρώτα συμπτώματα που δεν έδωσα ιδιαίτερη βάση για να ‘μαι ειλικρινής, επέλεγα για καιρό να τα αγνοώ κι αυτό αποδείχτηκε το πρώτο φάουλ μου, να μην πάω αμέσως σε ειδικό αλλά επέλεξα να δουλέψω στο νησί μου στις επιχειρήσεις που έχουμε πιστεύοντας ότι η δουλειά θα μου κάνει καλό και θα νιώσω σημαντικός και χρήσιμος. Όμως δεν ήμουν ικανοποιημένος με μένα δεν ένιωθα χαρούμενος. Από χαρακτήρα και λόγο της εσωστρέφειας που με διακατέχει επέμενα να μη το μοιράζομαι με φίλους, γονείς, προσπαθώντας στις παρέες να δίνω πάντα τον καλύτερο μου εαυτό, να μιλάω, να γελάω, να παραμένω ένας ενδιαφέρων τύπος, αυτός που δε θα απέφευγες ποτέ, γιατί γνώριζες ότι θα σου φτιάξει την ημέρα. Αλλά για μένα τηρούσα μια άτεγκτη σιγή, ή μάλλον ορθότερα: μια παραπλανητική στάση εθελοτυφλίας. Τα κράταγα όλα μέσα μου. Δεν επιζητούσα ποτέ το δράμα εξάλλου μόνο σιωπή, χαμόγελα και τεράστιες ποσότητες αλκοόλ. Σαν από φόβο ότι θα με εγκαταλείψουν, σαν από ενοχή ότι φταίω. Για κάθε αποτυχία στην ζωή μου που βάραινε ακόμα περισσότερο την εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση μου.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι τη ζωή μου δεν τη ζω πια εγώ, αλλά κάποιος άλλος που αυταρχικά προστάζει να συμπεριφέρεται νορμάλ με μεγάλη απάθεια απέναντι σε όποια δυσκολία. Η κατάθλιψη με βύθιζε σταδιακά σε μια αλγεινή κατατονία, ένιωθα ανίκανος να αποδράσω. Άρχισα να ‘μαι πια φύσει αδύναμος να αντλήσω χαρά/ικανοποίηση από οτιδήποτε, όλα μοιάζαν με “βουνό”, αποσύρθηκα και παρέλυα καθημερινά μέσα σε μια παράλογη αλυσιτέλεια. Γιατί είναι παράλογο να μη θες να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι, να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Είναι παράλογο να μη θες να κοιτάξεις μέσα από τον καθρέφτη τα μούτρα σου. Ούτε η μουσική που ‘ναι το πάθος μου δεν βοηθούσε είχα παραδώσει πνεύμα. Χωρίς να αποζητάω βοήθεια. Υπήρχαν στιγμές που δεν έβγαινα από το δωμάτιο μου για μήνες. Έμπαιναν στο μυαλό μου σκοτεινές σκέψεις ότι δεν αξίζω να υπάρχω σε αυτή την ζωή, ότι έχω αποτύχει σαν άνθρωπος σαν φίλος σαν γιος και πρέπει να βάλω ένα τέλος. Είχα μείνει στο παρελθόν και τις επιτυχίες που χα σαν φοιτητής και σαν άνθρωπος, που σε μικρή ηλικία ήθελε να πάει κόντρα στα πάντα. Όμως η απογοήτευση της αποτυχίας και το να νιώθεις σαν ένα τίποτα ένα σκουπίδι με έκανε να σκέφτομαι ότι όλο αυτό δεν είναι αναστρέψιμο. Δεν είχα αποδεχτεί την κατάσταση του προφανούς προβλήματος μου και άμα δν έπαιρνα τον εαυτό μου από το χεράκι να αντιμετωπίσω το προφανές το τέρας που είχα γίνει θα χα μείνει στο αδιέξοδο που βρισκόμουν.
Χρειάστηκα να ζήσω ένα τεράστιο σοκ μια μεγάλη απώλεια στην ζωή μου για να ξυπνήσω και να βρω την δύναμη να ζητήσω βοήθεια ειδικού. Ήμουν τόσο καιρό αρνητικός να αποδεχτώ ότι δεν ήμουν καλά και άρχισα να αναρωτιέμαι άλλοι άνθρωποι με ίδια και χειρότερα προβλήματα πως νιώθουν πως αντιμετωπίζουν την αλήθεια τους; Μπορούν να επικοινωνήσουν με αυτή είναι κάτι αδύνατο;
Ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες και την αγωγή και της ειδικού που πάω ακόμα και σήμερα πιο πολύ για ψυχανάλυση γιατί ένιωσα μια ασφάλεια να μπορώ να πω κάποια πράγματα. Βέβαια η διαδρομή ήταν δύσκολη, με στιγμάτισαν και μου φέρθηκαν άσχημα άτομα που με γνώριζαν από παιδί όταν έμαθαν από τι πάσχω και ότι πάω σε ψυχίατρο. Αλλά είχα πάρει την απόφαση να πάρω την ζωή στα χέρια μου και δεν άφησα κανένα κάθαρμα να με βλάψει.
Για να κλείσω θετικά εδώ και 1μιση χρόνο νιώθω καλά ταξίδεψα πάρα πολύ. Δούλεψα για 5 μήνες στην Αυστρία που θεωρώ μέχρι και σήμερα την καλύτερη εμπειρία της ζωής μου και νιώθω καλά και προσπαθώ να βρω τον παλιό καλό εαυτό μου που χε όνειρα. Γράφω όλο αυτό γιατί δεν είναι ντροπή να πάσχεις από κάτι τέτοιο όπως δεν είναι ντροπή να σηκώνεις το ανάστημα σου και να λες οτιδήποτε σου προκάλεσε ψυχολογικά προβλήματα φοβίες κλπ. Πρέπει να ακούγονται φωνές δυνατά να ακουστούν όλοι. Στο τέλος εμείς θα βγούμε νικητές.
Σας ζητώ συγγνώμη για όλα αυτά που έγραψα. Ένιωσα την ανάγκη σήμερα να πάρω το θάρρος να το μοιραστώ και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.»
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
