Άρης Δημοκίδης
Ίσως θυμάστε αυτή την είδηση:
Ο 15χρονος Νικόλας Φιλίππου αυτοκτόνησε λόγω μπούλινγκ από 5 συμμαθητές του επειδή ήταν γκέι
Ο μαθητής είχε γράψει πολλά σημειώματα στα οποία εξηγούσε το bullying που δεχόταν στο σχολείο και πως κατονόμαζε έξι μαθητές ως υπεύθυνους.
«Αγαπάω τη μητέρα μου, τον πατέρα μου και τον αδερφό μου» γράφει και κατονομάζει τους έξι συμμαθητές του. Καταλήγει μάλιστα γράφοντας: «Αυτοί με κατέστρεψαν. Καταστρέψτε τους».
Φυσικά, κανείς δεν τους κατέστρεψε, και μάλιστα λίγους μήνες αργότερα είχαμε, στην ίδια τάξη του ίδιου σχολείου και αυτό:
Νέα απόπειρα αυτοκτονίας μαθητή στο Ελληνικό – Καταγγελίες για bullying | LiFO
Απόπειρα αυτοκτονίας έκανε ένας μαθητής γυμνασίου στο Ελληνικό, την Κυριακή, με τις αρχές να εξετάζουν το ενδεχόμενο σχολικού εκφοβισμού.
Την ίδια περίοδο, οι γονείς του άτυχου Νικόλα από την Αργυρούπολη ανήρτησαν αφίσες του παιδιού τους με μηνύματα κατά του bullying.
Στο σχολείο του αδικοχαμένου παιδιού, την 28η Οκτωβρίου του 2018, βρέθηκε η μητέρα του Νικόλα για να παραλάβει το βραβείο και το αριστείο του παιδιού της. Αρκέστηκε στο να πάρει μόνο αυτήν την ικανοποίηση. Ο Νικόλας ήταν από τους καλύτερους μαθητές του σχολείου του. Θα παρήλαυνε, θα ήταν σημαιοφόρος, γιατί είχε εξαιρετική απόδοση, 19 και 11/14. Δεν ήταν εκεί όμως…
Την ιστορία του θυμήθηκε σήμερα ο τραγουδοποιός Γιώργης Χριστοδούλου, με την παρακάτω συγκινητική, αλλά και εμψυχωτική ανάρτησή του.
Έγραψε ο Χριστοδούλου:
Log In or Sign Up to View
See posts, photos and more on Facebook.
Ο Νικόλας Φιλίππου “ξέφυγε” μια και καλή από το μπούλινγκ των συμμαθητων του τέτοιες ημέρες το 2018.
Στο ημερολόγιο του έγραψε «… πέρασα ωραία… αλλά η κοινωνία δεν είναι ωραία». Διαβάζω ότι ακόμα και τώρα, κάποιοι αποδίδουν την πράξη αυτή στην “ιδιαίτερη ευαισθησία” του.
Μεγάλωσα σε οικοτροφείο. Πέρασα κι εγω από ‘κεί που πέρασε ο Νίκος, αλλά ήμουν τυχερός έχοντας δίπλα μου μια σπουδαία γυναίκα που έγινε η δανεική μου μαμά και τελικά “ξέφυγα” με άλλο τρόπο αλλά όχι αλώβητος. Μου πήρε χρόνο να κλείσω πολλές πληγές. Οι συμμαθητές μου, τριάντα χρόνια μετά, ακόμα ντρέπονται να πατήσουν σε συναυλία μου. Μόνο μία δασκάλα ήρθε κάποτε, κάθησε ως το τέλος με τον σύζυγό της, με πήρε αγκαλιά και μου ζήτησε συγγνώμη κλαίγοντας γιατί “δεν είχε καταλάβει όταν έπρεπε”.
Πριν λίγα χρόνια στη Βαρκελώνη, καλεσμένος σε δείπνο σε σπίτι φίλων, έπιασα “στον αέρα” πως το ένα απ τα δύο παιδιά υπέφερε στο σχολείο. Δεν χρειάστηκε να μου μιλήσει, το κατάλαβα αμέσως, τα μάτια του μιλούσαν κι εγώ αυτό το βλέμμα το ήξερα καλά. Οι φίλοι με απέτρεψαν από το να μιλήσω στη μαμά του και μου συνέστησαν να είμαι διακριτικός. Ένα χρόνο μετά αποκαλύφθηκε αυτό που είχα διαισθανθεί. Οι γονείς είχαν προλάβει το παιδί τους κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.
Μην περιμένετε από καμμία “δικαιοσύνη”
Τεντώστε τις κεραίες σας, εντοπίστε τα παιδιά που έχουν ανάγκη και σταθείτε δίπλα τους όπως μπορείτε. Ακόμα κι αν δεν είναι δικά σας.
[+]
Podcast / Οι διάσημοι ομοφοβικοί που «έχουν πολλούς φίλους γκέι»
