Όλα ξεκίνησαν όταν κάποιος πέταξε από μπαλκόνι ένα μπουκαλάκι νερού σ’ έναν πιτσιρικά που περνούσε από κάτω..

Από τον Ramon Ramone

Πέμπτη βράδυ. Τρώμε πίτσα σε γνωστή συνοικιακή πιτσαρία κοντά στο σπίτι. Ο καιρός είναι καλός, καθόμαστε έξω. Είναι ψιλοαργά, τα καταστήματα έχουν κλείσει, ο δρόμος δεν έχει πολύ κίνηση. Στην τηλεόραση ο ΠΑΟΚ παίζει στο ΟΥΕΦΑ και έχει βάλει ήδη το τέταρτο γκολ. Τα φώτα του γωνιακού ζαχαροπλαστείου σβήνουν.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένας πιτσιρικάς μαυρούκος γύρω στα 16 κατεβαίνει προς την πλατεία. Έχει backpack στην πλάτη και φοράει φαρδύ παντελόνι. Τον βλέπω μόνο εγώ, μια και η φίλη μου κοιτάζει εμένα και οι υπόλοιποι τέσσερις πελάτες χαζεύουν το ματς. Μοιάζει σκεπτικός, έτσι όπως περπατάει σκυφτός. Ξαφνικά, από κάποιο μπαλκόνι λίγο παραπάνω από την πιτσαρία, στην δική μας πλευρά του δρόμου, φεύγει μισογεμάτο πλαστικό μπουκαλάκι νερού διαγράφοντας τροχιά κάθετα του δρόμου. Προσγειώνεται στο απέναντι πεζοδρόμιο, μπροστά ακριβώς στα πόδια του πιτσιρικά που φυσικά σαστίζει προς στιγμήν. Δεν προλαβαίνω να δω από ποιό μπαλκόνι έφυγε το μπουκάλι και ποιός το πέταξε. Ούτε κι ο πιτσιρικάς. Τα δέντρα δεν βοηθούν. Γυρίζει και κοιτάζει προς τα μπαλκόνια ψάχνοντας προφανώς τον δράστη. Δεν φαίνεται κανείς, δεν ακούγεται τίποτα.

Ο πιτσιρικάς μένει σιωπηλός. Αναστενάζει και κουνάει το κεφάλι του δεξιά – αριστερά στην γνωστή κίνηση αποδοκιμασίας και απογοήτευσης. Σκύβει για να πιάσει το μπουκάλι. Σκέφτομαι ότι έχει νευριάσει και ότι θέλει να το στείλει πίσω από εκεί που ήρθε. Όπως σκύβει, η τσάντα του ανοίγει και πέφτουν στον δρόμο τα βιβλία του. Το βλέμμα μου έχει κολλήσει επάνω του. Δεν έχει πάρει χαμπάρι κανείς. Μόνο εγώ έχω δει το περιστατικό.

Μου ‘ρχεται να σηκωθώ και να αρχίσω να βρίζω φωνάζοντας προς τα μπαλκόνια, μα σκέφτομαι πως αυτό ίσως τον κάνει να νιώσει χειρότερα και άβολα. Σκέφτομαι ότι ίσως νιώθει ανασφάλεια να αρχίσει λεκτική αντιπαράθεση με τον μαλάκα που το πέταξε. Σκέφτομαι ότι ίσως δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο. Σκέφτομαι ότι ίσως και να φοβάται. Σκέφτομαι να σηκωθώ να τον βοηθήσω, αλλά μένω στην θέση μου. Νιώθω λίγο άσχημα που μένω στην θέση μου.

Περιμένω να δω τι θα κάνει. Αναστενάζει ξανά σαν να αναρωτιέται τι άλλο θα του συμβεί απόψε και ξαναβάζει τα βιβλία στην τσάντα του. Κλείνει την τσάντα, πιάνει το πλαστικό μπουκαλάκι και σηκώνεται. Κοιτάζει δεξιά κι αριστερά σαν να ψάχνει κάτι και πετάει το μπουκαλάκι στον κάδο ανακύκλωσης που βρίσκεται μόλις 5 -6 μέτρα πιο κάτω.

Καθώς ετοιμάζεται να στρίψει στην γωνία του ζαχαροπλαστείου, σταματάει και ρίχνει μια τελευταία ματιά προς τα μπαλκόνια. Νιώθω την ανάσα μου να γίνεται πιο γρήγορη. Ύστερα κοιτάζει προς την πιτσαρία. Το βλέμμα του πέφτει πάνω μου. Με κοιτάζει. Μοιάζει να είναι θυμωμένος. Έχω παγώσει. Αποστρέφει το βλέμμα του και χάνεται στρίβοντας στην γωνία. Μου’ ρχεται να βάλω τα κλάμματα.

*Στείλε την ιστορία σου: mikropragmata@lifo.gr