Τα Τάπερ της Αλίκης δεν είναι απλώς ένα απολαυστικό καλοκαιρινό ανάγνωσμα

Το νέο βιβλίο της Έλενας Ακρίτα «Τα τάπερ της Αλίκης» (εκδόσεις Διόπτρα) είναι ό,τι καλύτερο διάβασα φέτος. Συμπυκνώνει όλες τις αρετές της συγγραφέα: το γάργαρο χιούμορ, την πικρή συγκίνηση, τη διεισδυτική ματιά, την αφηγηματική μαεστρία, την κοινωνική συνείδηση.

Βουτηγμένο απολαυστικά στην πραγματικότητα, ξαναζωντανεύει την Αθήνα του ’80 και του ’90, μέσα από ηρωίδες που θυμίζουν τις μάνες μας και τις φίλες μας και σκιαγραφεί γλυκόξινα μια Ελλάδα που (δεν) έφυγε.

Παρακολουθούμε τρεις γενιές γυναικών και το πώς περνάει ο χρόνος τους («Ο χρόνος εκδικείται», διαβάζουμε κάπου στο βιβλίο, όμως εδώ οι ηρωίδες αποφασίζουν να εκδικηθούν αυτές το χρόνο). Έχουμε την Κοραλία που έρχεται στην Αθήνα μόνη με το κοριτσάκι της. Την Ελένη, το κοριτσάκι που μεγαλώνει και δουλεύει στο Μινιόν και κάνει και επιδείξεις τάπερ. Και την Αλίκη, εξώγαμη κόρη της Ελένης που νονά έχει την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Οι ζωές τους παρουσιάζονται με αβίαστο χιούμορ, ασυνήθιστη ειλικρίνεια, και ενίοτε πικρή μελαγχολία που σε συγκινεί. Τα δε πραγματολογικά στοιχεία (και οι διασημότητες της κάθε εποχής) κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ιστορία.

Με έκανε να νιώσω περίπου όπως κι όταν πρωτοδιάβασα το Τρίτο Στεφάνι του Ταχτσή. Είναι εξαιρετικά σημερινό, γεμάτο με κοινωνικά θέματα που μας απασχολούν πιο πολύ από ποτέ: από το bullying και την κακοποίηση των γυναικών, μέχρι τις δυσκολίες του έρωτα μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Και το κάνει χωρίς καθόλου διδακτισμό, χωρίς μελό, χωρίς κούνημα του δαχτύλου.

Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ είναι ότι ενώ είναι ταυτόχρονα ένα «βιβλίο παραλίας» (όπως εξάλλου κάθε βιβλίο, μόνο που αυτό διαβάζεται πιο εύκολα και με μεγαλύτερη απόλαυση απ’ το μέσο βιβλίο), λειτουργεί και ως ψυχολογική συνεδρία.

Στα πολύχρωμα τάπερ που την εντυπωσίαζαν όταν ήταν μικρή, η ηρωίδα Αλίκη έβαζε αρχικά όλα τα μικροπράγματα που αγαπούσε. Όμως σταδιακά άρχισε να κλείνει εκεί, μεταφορικά, τα συναισθήματα και τα παράπονά της. Ο τρόπος που θα τα ανοίξει, και θα αποφασίσει να ζήσει τη ζωή της είναι λυτρωτικός, όχι μόνο γι’ αυτήν αλλά και για τον αναγνώστη…