Μικροπράγματα
Γράφει ο Δημήτρης Μακρίδης
Οι millenials τους θυμόμαστε αδύναμα γεροντάκια στη συμβατική μεταπολεμική καθημερινότητα. Να τσιγκουνεύονται τα ψιλά, να «αρπάζονται» στην ουρά για τα πολιτικά, να κλαψουρίζουν στα στερνά τους για τη πετσοκομμένη σύνταξη. Δεν θα το ήθελε μία γενιά που πολέμησε, έκτισε κυριολεκτικά την χώρα και ανέστησε παιδιά και εγγόνια να την μνημονεύουμε με τις εικόνες που εμείς τη ζήσαμε .
Νομίζω πως η σκέψη σε αυτούς πρέπει να πηγαίνει ευθύς στην αστραφτερή τους νιότη. Στη δικιά τους στιγμή όπως αποτυπώθηκε στις κιτρινισμένες φωτογραφίες όπως αυτή με τους λεκέδες της μούχλας από πίσω. Χαμογελαστούς τον καιρό της επιστράτευσης, να πετάνε κυριολεκτικά τις μέρες της απελευθέρωσης. Με τις τρεις λέξεις γραμμένες με χοντρό μαύρο μολύβι στο πίσω μέρος τους. «Αλβανικό μέτωπο 1940». Τρεις λέξεις που αγκαλιάζουν όλες τις προσωπικές ιστορίες που καθόρισαν ζωές και διαμόρφωσαν κράσεις γερές. Τρεις λέξεις που ενώνουν τον προπάτορά σου με όλους τους υπόλοιπους άγνωστους για σένα. Τί πιο ξεκάθαρο πως η αντίσταση ήταν πάνδημη, ομοθυμαδόν όπως λέγανε στην παλιακή τους γλώσσα.
Και είναι το καλύτερο μάθημα ιστορίας να ξεπροβάλλουν αυτές τις μέρες δίπλα στις δικές μας φωτογραφίες στο κατέβασμα του timeline. Μακριά από στεφανωμένα κάδρα και κούφιους δεκάρικους αλλά κάπου δίπλα μας. Νέα κορίτσια και αγόρια που είμαστε έτοιμοι να φλερτάρουμε. Με μουστάκια και φορέματα που έχουν έρθει ξανά στη μόδα.
Έτοιμοι να χορέψουμε σουίνγκ μέχρι το πρωί όταν θα αρθεί η απαγόρευση της κυκλοφορίας. Κάνοντας το πιο τρελό μεθύσι σαν να πανηγυρίζουμε για την κατάληψη του Βερολίνου και το τέλος του πολέμου. Με ένα πηγαίο χαμόγελο και μία αίσθηση πως προχωράμε παρά τις δυσκολίες. Χωρίς να φοβόμαστε τα ύψη και τις κορυφές και ας είναι χιονισμένες μέχρι το γόνατο…
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
