Ανδρόνικος Κουτρουμπέλης
Όπως έγραψα σε προηγούμενο άρθρο με τις εντυπώσεις μου από το τελευταίο Athens Pride, στηρίζω σθεναρά τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στην Ελλάδα.
Και όμως, το πρώτο αίσθημα που ένιωσα όταν διάβασα πως ο Αμβρόσιος θα δικαζόταν για παλιότερες φράσεις του κατά του κινήματος, ήταν η επιφυλακτικότητα. Και αυτό γιατί ταυτόχρονα είμαι υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου.
Καταρχήν, η ελευθερία του λόγου πρέπει να προφυλάσσεται καθώς ιστορικά έχουμε πολλά παραδείγματα «επικυρηγμένων απόψεων», που εν τέλει, αποδείχθηκαν ορθές, π.χ. η γνωστή ιστορία με το Γαλιλέο και το ηλιοκεντρικό μοντέλο. Και μιας και δεν μπορούμε να ορίσουμε κάποια αυθεντία ώστε να αποφασίσει ποιες απόψεις είναι οι ορθές, γενικά επιτρέπουμε την ελεύθερη έκφραση όλων των απόψεων.
Πιστεύω όμως ακόμη, ότι το να απαγορευτεί σε άτομα να εκφράζουν μια γνώμη ακόμα και αντικειμενικά λανθασμένη, συχνά ενέχει περισσότερα αρνητικά από θετικά. Είναι σε θέση να τους προκαλέσει μεγαλύτερη προσκόλληση στις απόψεις τους, καθώς πολλοί μεταξύ τους θα το εκλάβουν με το σκεπτικό «η κοινή λογική όχι απλώς πολεμάται, αλλά πλέον φιμώνεται και αθέμιτα από το κατεστημένο».
Ετσι, μέσω τέτοιων απαγορεύσεων, τα άτομα αυτά μπορεί να σταματήσουν να εκφράζουν τους προβληματισμούς τους δημόσια ή ανοιχτά, αλλά έτσι, να τους αναπαράγουν περισσότερο σε κλειστούς κύκλους με κοινές απόψεις, δημιουργώντας echo chambers φανατισμού και αυτό-τροφοδοτούμενων προκαταλήψεων.
Αν υπάρχει ένας τρόπος που θα μπορούσε να βοηθήσει να αντιμετωπιστούν αυτές οι προκαταλήψεις στη ρίζα τους αντί για τα συμπτώματά τους, είναι ο ελεύθερος διάλογος και η επαφή με το διαφορετικό, που μπορεί να συμβεί μόνο αν αυτά τα άτομα δεν νιώθουν καταπίεση λόγω των απόψεών τους.
Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν, επέστρεψα στην είδηση με τον Αμβρόσιο και συνέχισα να διαβάζω για τις φράσεις που προκάλεσαν τη μήνυσή του μέσω του αντιρατσιστικού νόμου, και καθώς θυμόμουν και τα περαστικά, οι αμφιβολίες μου για τη δίκη διαλύθηκαν.
Ο Αμβρόσιος είχε ξεπεράσει μια λεπτή αλλά σαφή διαχωριστική γραμμή: δεν χαρακτήρισε τους ομοφυλόφιλους απλά «αμαρτωλούς» ή «αφύσικους», αλλά επίσης παρακίνησε τους πιστούς σε σωματική βία εναντίων τους, μεταξύ άλλων με τα λόγια «Φτύστε τους! Μαυρίστε τους!».
Προσωπικά λοιπόν θεωρώ ότι μόνο ο κίνδυνος από τη παρακίνηση πρόκλησης φυσικής βίας μπορεί να υπερβεί τους προαναφερθέντες κίνδυνους από την ποινική δίωξη για δημόσιες απόψεις. Και το ίδιο προβλέπει και ο αντιρατσιστικός νόμος, αντίθετα με όσα έχω διαβάσει από πολέμιούς του να γράφουν γι’ αυτόν, ανά καιρούς.
Παραθέτω το σχετικό άρθρο του:
Άρθρο 1, δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους
Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων, τιμωρείται με φυλάκιση τριών (3) μηνών έως τριών (3) ετών και με χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000 20.000) ευρώ.
Κλείνοντας λοιπόν, σημειώνω ότι θεωρώ πολύ θετικό το ότι επιτέλους έγινε η αρχή, και η δικαιοσύνη αντιμετωπίζει και επίσημα κακοποιητικό λόγο κατά ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, από ηγέτες με επιρροή σε εκατομμύρια πολίτες. Θα πρέπει ωστόσο, πάντα να κρατάμε κατά νου τα όρια χρησιμότητας που μπορούν να έχουν οι απαγορεύσεις, και γι’ αυτό ταυτόχρονα να επενδύσουμε στην παιδεία, τον αδογμάτιστο διάλογο, και την αποδοχή του διαφορετικού από τις μικρές ηλικίες.
