Ο Μπάμπης Αργυρίου έφυγε από τη ζωή – Το αποχαιρετιστήριο σημείωμα του

Ο Μπάμπης Αργυρίου έφυγε από τη ζωή, χτυπημένος από τον κορωνοϊό, ενώ ταλαιπωρούνταν από σοβαρό υποκείμενο νόσημα εδώ και χρόνια.

Ο Μπάμπης Αργυρίου υπήρξε μια εμβληματική φυσιογνωμία της μουσικής κουλτούρας της Θεσσαλονίκης, ως δημοσιογράφος μουσικής, μουσικοκριτικός, εκδότης, παραγωγός και λογοτέχνης.

Από το 1980 μέχρι και σήμερα, ο Αργυρίου μαζί με τον Γιάννη Πλοχώρα, μας χάρισαν μικρά διαμάντια ποπ κουλτούρας όπως το Radio Free (1980-87), το φανζιν Rollin’ Under (1985-91), τη δισκογραφική εταιρεία Lazy Dog (1985-2005), το MiC Books (2013-) και το πολυθεματικό σαιτ MiC.gr (2000-).

(το θρυλικό άλμπουμ Nostalgia των Raining Pleasure, μια από τις πιο ξεχωριστές κυκλοφορίες της Lazy Dog)

Εγραψε δυο σπουδαία μυθιστορήματα με ήρωες παθιασμένους με τη μουσική (“Έχω όλους τους δίσκους τους” (2013) και “Προτιμώ τα παλιά τους” (2015)) κι ένα με διηγήματα, το “Άλμπουμ διασκευών” (2019).

Τάδε έφη Μπάμπης Αργυρίου

Ο δημοσιογράφος είχε προνοήσει ώστε να αποχαιρετούσε ο ίδιος τους φίλους και τους αναγνώστες του, μ’ ένα κείμενο που είχε γράψει όσο ήταν έν ζωή. Το αναδημοσιεύουμε.

«Πόσα χρόνια τον ήξερες;» «Εγώ ήμουν στη μετακόμιση του 89». «Εγώ έχω όλους τους Γδούπους». «Εγώ έγραφα στο περιοδικό που είχε κάποτε στο δίκτυο». «Απ’αυτόν έμαθα τον Ish Marquez». «Κάπως κλειστός τύπος, δεν τον πλησίαζες εύκολα». «Είχε πολλή οργή μέσα του, τον χαλούσαν πολλά πράγματα». «Πολύ καλός άνθρωπος, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά»…

Επειδή δεν ανακάλυψα κανένα εμβόλιο που σώζει ζωές, δεν συνέθεσα καμιά “Περιμπανού”, δεν έγραψα το “Πόλεμος και ειρήνη” (ούτε το διάβασα είναι η αλήθεια), δεν ανακάλυψα κάτι επαναστατικό όπως το φερμουάρ ή το καζανάκι που θα έκανε τη ζωή των ανθρώπων πιο εύκολη, οι μόνοι που έχουν λόγο να με θυμούνται είναι οι κοντινοί μου.

Και στις κοντινότερες των κοντινών αποστέλλω το παρακάτω μπουκέτο στίχων μήπως και υγρανθεί η παρειά τους.

«For the days when we smiled, and the hours that ran wild, with the magic of our eyes and the silence of our words. And sometimes I wonder, just for a while. Will you remember me?»

(Συγκινούμαι κι εγώ αλλά εδώ που ήρθα δεν υπάρχουν δάκρυα)»

Δύο φωτογραφίες από το σαιτ  του Αργυρίου, οι Bocomolech και οι Ziggy Was δύο από τις καλύτερες αγγλόφωνες ροκ μπάντες των τελευταίων 30 ετών.

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

«Το φάντασμα της Εθνικής Οδού»: Ο Παύλος Παυλίδης επιστρέφει δυνατά