Αποκάλυψη: Η -εξαιρετικά περίεργη- ένορκη κατάθεση της χήρας του Δημήτρη Λιαντίνη

Στη σελίδα Λιαντίνης στο Facebook ανέβηκε χτες η ένορκη κατάθεση της θεολόγου Νικολίτσας Γεωργοπούλου, χήρας του Δημήτρης Λιαντίνη. Το ντοκουμέντο αυτό προέρχεται απ’ την εμπλουτισμένη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Αλικάκου “Λιαντίνης, έζησα έρημος και ισχυρός”.

Εννοείται πως όσα είχε ισχυριστεί η χήρα του δεν αποδείχτηκαν ποτέ, αντιθέτως προκάλεσαν έκπληξη και θυμηδία σε μαθητές του και ερευνητές της ζωής και του θανάτου του…

Η Ένορκη κατάθεση της χήρας του Δημήτρη Λιαντίνη, Νικολίτσας Γεωργοπούλου (καθ. Θεολογίας), δόθηκε στο Τμήμα Ασφαλείας Σπάρτης, στις 16 Αυγούστου 2005, περίπου ένα μήνα μετά την ανεύρεση των οστών του.

Περιληπτικά:

Ο Λιαντίνης, σύμφωνα με τη χήρα του, μετά την εξαφάνισή του «οδηγούσε ταξί στην Αθήνα», έμπαινε στο σπίτι του και άφηνε «αποδείξεις διοδίων», ο αδερφός του, ο Γιώργος, «έγραφε κείμενα στο διαδίκτυο που του υπαγόρευε ο Λιαντίνης», οι συγγενείς του «τον ώθησαν να πεθάνει για να δοξαστεί το χωριό τους», γιατί ο ίδιος είναι «ανίκανος να πεθάνει».

Ακολουθεί η κατάθεση-ντοκουμέντο:

«Την 1-6-1998 ο άνδρας μου εξαφανίζεται αφήνοντας πίσω του το γνωστό γράμμα. Την 19-6-1998 πηγαίνω στο εξοχικό μας σπίτι στις Κεχρεές Κορινθίας και διαπιστώνω ότι είχε πάει ο άνδρας μου από τις 3-6-1998 (γιατί είχαμε πάει με το στρατηγό Ανυφαντάκη στις 3-5-1998 ψάχνοντας) και μου είχε αφήσει τα σημάδια του (τραβώντας ανοιχτά όλες τις κουρτίνες του σπιτιού ή τοποθετώντας αυτές πάνω από τα τζαμιλίκια). Όταν περίπου κατά το τέλος Ιουνίου 1998 τα ΕΜΑΚ, με εντολή του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, έψαχναν τον Ταΰγετο κι εγώ ήμουν σίγουρη ότι ο άνδρας μου ζει, τηλεφώνησα στον Παναγιώτη Νικολακάκο του Ηρακλή και τον ρώτησα πού βρίσκεται ο άνδρας μου, επειδή από τους δημοσιογράφους είχα την πληροφορία ότι κάποιο ύποπτο μυστικό κρύβουν οι συγγενείς του στη Λιαντίνα.

Μου απάντησε ότι δεν μπορώ να σου πω γιατί δεσμεύομαι με μεγάλο όρκο. Στην ερώτησή μου γιατί δεν τον απέτρεψε να πεθάνει, μου απάντησε ότι του είπε “δεν λυπάσαι τη γυναίκα σου, την κόρη σου και τη μάνα σου” και ο άνδρας μου του απάντησε “είναι και αυτές στο κόλπο”. Στην αντίδρασή μου και την έκπληξή μου για ποιο κόλπο μιλάει, δεν μου απάντησε. Με υβριστικά λόγια αγανάκτησης του έκλεισα το τηλέφωνο.

Όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, είμαι πεπεισμένη ότι ο άνδρας μου ζούσε (έχω αποδείξεις), έμπαινε στο σπίτι μου στην Κηφισιά μέχρι το καλοκαίρι του 2000 (μετά μετακόμισα σε άλλο σπίτι με συναγερμό) όταν εγώ διανυκτέρευα για οποιοδήποτε λόγο εκτός Αθηνών (σημειώνω ότι ζούσα τελείως μόνη μου). Επίσης ερχόταν στο σπίτι μας στις Κεχρεές Κορινθίας και μου άφηνε αποδείξεις με τις πράξεις του, αλλά και αποδεικτικά στοιχεία (όπως απόκομμα από τα διόδια Ελευσίνας).

Μέχρι το φθινόπωρο του 2003 οι πράξεις αυτές συνεχίζοντο. Όμως σε αραιά διαστήματα μέχρι τον Ιούνιο του 2005 κάποιος άλλος, άγνωστος σε μένα, με κλειδιά του σπιτιού μου, που μόνο ο άνδρας μου είχε, έμπαινε στο σπίτι στις Κεχρεές και άφηνε διακριτικά σημάδια, γιατί προφανώς εγώ έπρεπε μέχρι τελευταία στιγμή να πιστεύω ότι είναι ζωντανός. Έχουν μεσολαβήσει όλα αυτά τα χρόνια τόσα πολλά, κατέχω αριθμούς τηλεφώνων, υπόπτων που με έπαιρναν και πολλά άλλα τα οποία ελπίζω αναλυτικά να καταθέσω κάποια στιγμή στις δικαστικές αρχές».

Στη συνέχεια περιγράφει την επικοινωνία που είχε στις αρχές Ιουνίου του 2005 με τον “Παναγιώταρο” ο οποίος της ανακοίνωσε ότι γνωρίζει που είναι ο τάφος του Λιαντίνη και ήρθε η ώρα να τον αποκαλύψει κάνοντας επίσης ένα μνημείο εκεί.

«Εγώ του είπα ότι μνημεία στήνονται στους νεκρούς και όχι στους ζωντανούς και τον διαβεβαίωσα για την πίστη μου ότι ο άνδρας μου ζει και συγκεκριμένα με αποδεικτικές μου πληροφορίες οδηγεί ΤΑΧΙ στην Αθήνα, τουλάχιστον μέχρι τον Νοέμβριο του 2001. Τότε μου απάντησε “μου επιτρέπεις να πάω στον Ταΰγετο μήπως βρω τον σάκο του και έχει μέσα τη Γκέμμα”. Του είπα αυτό δεν αφορά εμένα, αλλά εάν είναι νεκρός ο Λιαντίνης θα αποδειχθεί μόνο από πτώμα που θα γίνει DNA, και να μην πάρουν κόκαλα από το νεκροταφείο του χωριού σας και μου πείτε ότι είναι ο Λιαντίνης. Μου απάντησε “άρα το θέμα το κλείνουμε εδώ”.»

Στη συνέχεια αναφέρει τις επικοινωνίες της κόρης της με τον “Παναγιώταρο” (ο άνθρωπος, όπως αναφέρθηκε, που γνώριζε το μυστικό του Λιαντίνη -από τον ίδιο) για να κανονίσουν ανάβαση στον Ταΰγετο προς αποκάλυψη του τάφου. Ακολουθεί η περιγραφή των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο βουνό, καθώς και τα «κατηγορώ» της.

«Στις 4-7-2005 και περί ώρα 08:30 μου τηλεφώνησε η κόρη μου κλαίγοντας και μου είπε “μαμά βρήκαμε τον μπαμπά. Ο θείος Παναγιώτης Νικολακάκος με πήγε κατευθείαν εκεί που είναι ο μπαμπάς νεκρός, σηκώσαμε μια μικρή πλακούλα και τον είδαμε μέσα”. Αμέσως τηλεφώνησα στον καθηγητή Φυσικής Ανθρωπολογίας Θεόδωρο Πίτσιο στην Αθήνα, φίλο μου και ειδικό επιστημονικά και τον παρακάλεσα να κατέβει αμέσως στη Σπάρτη για να έχω τη γνώμη του, εάν ο νεκρός είναι ο άνδρας μου.

Την ίδια μέρα ήλθε στη Σπάρτη ο κος Πίτσιος και την επόμενη το πρωί 5-7-2005 πήγανε στον Ταΰγετο με τον Παναγιώτη Νικολακάκο, την κόρη μου και τον άνδρα της. Στις 12:00 το μεσημέρι της ίδιας μέρας προσπάθησα να επικοινωνήσω τηλεφωνικά μαζί τους, αλλά δεν σήκωναν το τηλέφωνο προφανώς σοκαρισμένοι. Βλέποντας την επιμονή μου το σήκωσαν κάποια στιγμή και ο κος Πίτσιος μου είπε ότι είδε το πτώμα ενός ώριμου άνδρα. Τότε τους είπα ότι θα τηλεφωνήσω στην αστυνομία Σπάρτης, κάτι το οποίο έπραξα.

Συμπληρωματικά θέλω να αναφέρω ότι έχει ευθύνες ο Παναγιώτης Νικολακάκος ο οποίος στην κόρη μου είπε ότι 14 φορές είχε πάει στον Ταΰγετο. Επίσης ευθύνες έχει ο αδελφός του άνδρα μου Γεώργιος Νικολακάκος του Θεοδώρου, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας στα ΜΜΕ στο παιχνίδι της δημοσιότητας είμαι πεπεισμένη χωρίς να έχω αποδείξεις του θετικού δικαίου, ότι κάθε φορά λέει κείμενα στις τηλεοράσεις που δεν μπορεί να έχουν γραφτεί από άλλο χέρι, παρά μόνο από τον άνδρα μου. Μάλιστα προσπαθεί στην απαγγελία να θυμηθεί τη συνέχεια.

Το 2003 ο αδελφός του καταθέτει στην ιστοσελίδα www.liantinis.gr (σ.σ. σήμερα Liantinis.org) επιστολή δήθεν δική του για τον αδελφό του Δημήτρη Λιαντίνη, το κείμενο της οποίας με φιλολογική, γραμματική και συντακτική ανάλυση δεν μπορεί να έχει γράψει άλλος εκτός από τον άνδρα μου. Επίσης το 2003 ακούγεται στην ίδια ιστοσελίδα η φωνή του άνδρα μου να καταφέρεται υβριστικά εναντίον του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Σημειώνω ότι ο Αρχιεπίσκοπος είχε ενθρονιστεί τον Μάιο του 1998 και δεν είχε βέβαια διαμορφωθεί μέχρι την 1-6-1998 που έφυγε ο Λιαντίνης, σε κανέναν αρνητική γνώμη για τις τηλεοπτικές εμφανίσεις και πολλά άλλα του Αρχιεπισκόπου, που ακούγονται από το στόμα του Λιαντίνη στο ηχογραφημένο ντοκουμέντο».

Και η κατάθεση κλείνει ως εξής:

«Υποθέτω ότι οι εν λόγω συγγενείς του μπορεί να τον ώθησαν κάποια στιγμή περίπου 2 χρόνια στο ότι πρέπει να πεθάνει, γιατί έτσι νομίζανε ότι είχε δοξασθεί το χωριό του και πιθανόν να τον βοήθησαν στην εκτέλεση του σχεδίου, το οποίο θεωρώ τον άνδρα μου μόνο του ανίκανο να το έχει πραγματοποιήσει.

Εισερχόμενη σήμερα 16-8-2005 στην υπηρεσία σας, μου επιδείξατε κάποια αντικείμενα τα οποία όπως μου είπατε τα βρήκατε στη σπηλιά δίπλα στο νεκρό (ανθρώπινος σκελετός). Από τα αντικείμενα αυτά που μου επιδείξατε σε όλα αναγνωρίζω ότι είναι του άνδρα μου πλην του χαρτοκόπτη. Σε αυτά που βλέπω δεν έχω καμία αμφιβολία. Αυτά θα τα παραλάβω και θα αξιοποιήσω ανάλογα. Τίποτα άλλο δεν έχω να προσθέσω.»
Υπογραφή

(Πηγή: «Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός», εκδ. Ελευθερουδάκη, 2η εμπλουτισμένη έκδοση)

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Το μυστήριο της εξαφάνισης και του θανάτου του καθηγητή Λιαντίνη