Ευθύμης Κάλφας
Η εβδομαδιαία στήλη «Καρτ ποστάλ θανάτου» εξετάζει λιγότερο γνωστές ανεξιχνίαστες υποθέσεις (δείτε εδώ την πρώτη ιστορία). Τι αντίκρισαν οι αστυνομικοί; Τι ρόλο έπαιζε η οικογένεια του θύματος; Γιατί δεν έχει αποδοθεί ακόμα δικαιοσύνη; Ποιος τελικά σκότωσε το θύμα;
Τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να δώσει ο Βαγγέλης Γιαννίσης, συγγραφέας της σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων με τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα) και περήφανος γατομπαμπάς του Jax. (Γνωρίστε καλύτερα τον Βαγγέλη εδώ)
Υπόθεση #11 – Η δολοφονία της Kerrie Ann Brown
Thompson, Οκτώβριος 1986
Ο ψυχρός αέρας φέρνει μαζί του χιονονιφάδες. Στροβιλίζονται σαν δερβίσηδες και αιωρούνται για ελάχιστες στιγμές, μέχρι να βρουν την άσφαλτο. Ή το κοκκινισμένο μάγουλο του κοριτσιού, το οποίο τρέχει ξέπνοο στον άδειο δρόμο. Τα μάτια της σαρώνουν το σκοτάδι, κοιτάζει δεξιά κι αριστερά, προσπαθώντας να διακρίνει τη γνώριμη μορφή της φίλης της.
«Kerrie! Kerrie!»
Η δεκαπεντάχρονη Kerrie Ann Brown δεν θα απαντήσει ποτέ στις φωνές της φίλης της, Nicole Zahorodny. Εκείνο το βράδυ στις 16 Οκτωβρίου είχαν πάει μαζί σε ένα πάρτι και, αφού έφευγαν, θα κοιμόντουσαν στο σπίτι της Nicole, μιας και την επόμενη μέρα τα κορίτσια δεν είχαν σχολείο. Η Kerrie είχε ζητήσει από τη φίλη της να φύγουν από το πάρτι, όταν ένα πρώην αγόρι της εμφανίστηκε, ωστόσο λίγες στιγμές αφότου βγήκαν στο κατώφλι, η Nicole θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει να πάρει κάτι από μέσα. Η κοπέλα άφησε την Kerrie για μερικά λεπτά και όταν επέστρεψε, το δεκαπεντάχρονο κορίτσι είχε εξαφανιστεί.
Ενώ η Nicole έψαχνε τη φίλη της στους δρόμους του Thompson, οι γονείς της Kerrie, Ann και Jim Brown, όπως και ο αδερφός της, Trevor, βρίσκονταν σπίτι τους, δίχως να γνωρίζουν τι είχε συμβεί. Η Nicole θα τους ειδοποιούσε λίγο μετά το μεσημέρι για την εξαφάνιση της κόρης τους. Η αστυνομία θα κληθεί άμεσα και αφίσες με φωτογραφίες της Kerrie θα δημιουργηθούν και θα μοιραστούν σε όλη την πόλη. Το τηλέφωνο στο σπίτι των Brown θα χτυπάει συνεχώς —ο Trevor είναι αυτός που θα έχει την ευθύνη να απαντάει σε κάθε τηλεφώνημα, ενώ οι γονείς του ψάχνουν για την αδερφή του. Εκείνο το βράδυ, καθώς συμπληρώνονται είκοσι τέσσερις ώρες έπειτα από την εξαφάνιση του δεκαπεντάχρονου κοριτσιού, κανείς δεν θα κοιμηθεί. Η ανησυχία, η ελπίδα και η προαίσθηση του κακού έχουν φωλιάσει για τα καλά στα στήθη των Brown.
Την επόμενη μέρα, λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι, το κουδούνι της εξώπορτας θα χτυπήσει ταυτόχρονα με το τηλέφωνο. Ο Trevor θα ανοίξει την πόρτα, ενώ ο πατέρας του θα σηκώσει το ακουστικό από την κρεβατοκάμαρα του πάνω ορόφου. Δύο κορίτσια στέκονται στο κατώφλι. Από τα πρησμένα τους μάτια και τα αυλακωμένα από δάκρυα μάγουλά τους, θα καταλάβει τι πρόκειται να ακούσει σε μερικές στιγμές. Ένα πτώμα βρέθηκε κοντά στους στάβλους. Παρόλο που η πικρή γεύση του θανάτου έχει αρχίσει κι απλώνεται στη γλώσσα του, ο δεκαεξάχρονος προσπαθεί να καθυστερήσει το αναπόφευκτο. Ίσως το κορίτσι που βρέθηκε να μην είναι η Kerrie. Ωστόσο, όταν ο Trevor σηκώσει το κεφάλι του, θα αντικρίσει τον πατέρα του στο κεφαλόσκαλο. Στέκεται όρθιος μόλις και μετά βίας, καθώς οι ώμοι του σηκώνουν το αόρατο φορτίο του πένθους. «Trev, τηλεφώνησε η αστυνομία. Μου ζήτησαν να έρθω στο νοσοκομείο για να αναγνωρίσω ένα πτώμα. Είναι το κοριτσάκι μου».
Δύο γυναίκες είχαν βρει την Kerrie Ann Brown σε μία δασώδη έκταση, ανάμεσα στους στάβλους και το γήπεδο του γκολφ. Το κορίτσι ήταν γυμνό και η νεκροτομή θα αποκαλύψει σημάδια βιασμού. Ένα ματωμένο κλαδί θα βρεθεί πιο δίπλα· ο δράστης, ή οι δράστες το είχαν χρησιμοποιήσει για να διαλύσουν το κεφάλι του κοριτσιού. Ένα αυτοκίνητο βρίσκεται παγιδευμένο στο λασπωμένο έδαφος —η αστυνομία θα το απελευθερώσει με κόπο, πιστεύοντας πως πρόκειται για το όχημα στο οποίο μάρτυρες είχαν δει την Kerrie να επιβαίνει κάποια στιγμή ανάμεσα στις 10.30 και τις 11 το βράδυ της εξαφάνισής της.
Λίγες μέρες έπειτα από την ανακάλυψη του πτώματος, ένας εικοσιδυάχρονος άνδρας θα συλληφθεί από την αστυνομία με την κατηγορία του φόνου εκ προμελέτης, ωστόσο τέσσερις μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1987, θα αφεθεί ελεύθερος ελλείψει ενοχοποιητικών στοιχείων. Τα στοιχεία του άνδρα, όπως και των εκατοντάδων άλλων ατόμων που ανακρίθηκαν, κατέθεσαν και ενεπλάκησαν στην υπόθεση, βρίσκονται στις εκατόν σαράντα πέντε κούτες με τις περισσότερες από δέκα χιλιάδες σελίδες εγγράφων, οι οποίες βρίσκονται στα κεντρικά της αστυνομίας της Manitoba. Οι εγκληματολογικές έρευνες αποκάλυψαν την ύπαρξη δύο διαφορετικών δειγμάτων γενετικού υλικού στο σώμα της νεκρής κοπέλας. Η σιωπή, ωστόσο, που περιβάλλει τη μικρή Καναδέζικη πόλη, καλύπτει προστατευτικά τους δράστες.
Η δολοφονία της Kerrie σταμάτησε το χρόνο στη μικρή επαρχιακή πόλη. Έκανε τους γονείς να σφίξουν στην αγκαλιά τα παιδιά τους και να τους απαγορέψουν να γυρίζουν αργά στο σπίτι, φοβούμενοι πως όποιοι σκότωσαν τη δεκαπεντάχρονη βρίσκονταν ακόμη ανάμεσά τους, έτοιμοι να πάρουν άλλη μία άτυχη ζωή. Έκανε τα νεαρά κορίτσια να κοιτούν συχνότερα πίσω τους, κάθε φορά που άκουγαν βήματα να πλησιάζουν πάνω στο κρουστό χιόνι. Έκανε αρκετούς ανθρώπους να αναρωτηθούν εάν το αμάξι με τους δύο μυστήριους τύπους που είδαν εκείνο το βράδυ συνδεόταν με τη δολοφονία της Kerrie. Σε μία πόλη που ξεπερνάει μόλις και μετά βίας τους δέκα χιλιάδες κατοίκους, οι ψίθυροι και οι φήμες εξαπλώνονται γρήγορα. Κάποιος πιθανότατα μίλησε ένα βράδυ, έπειτα από ένα γερό μεθύσι. Κάποιος πρόσεξε τον γιο του να γυρίζει σπίτι βιαστικά, αργά το βράδυ, με ρούχα ματωμένα. «Κάποιος ή κάποιοι σίγουρα ξέρουν τι συνέβη… η συνωμοσία της σιωπής πρέπει να λάβει τέλος», θα πει ο John Donovan, ένας από τους δασκάλους της Kerrie στο λύκειο R.D. Parker Collegiate.
Στην επέτειο των 30 χρόνων από τη δολοφονία της Kerrie Ann Brown, η αστυνομική διεύθυνση της Manitoba προχώρησε στην ανάρτηση μίας σειράς tweets από την οπτική γωνία της έφηβης κοπέλας, τα οποία εξιστορούσαν την τελευταία της ημέρα.
Θέλω να μιλήσω για την ημέρα που δολοφονήθηκα. Θέλω ο κόσμος να μάθει τι μου συνέβη. Θέλω οι δολοφόνοι μου να συλληφθούν.
Το σχολείο εκείνη την ημέρα πήγε καλά. Είχα τόσους πολλούς φίλους που οι μέρες μου στο R.D. Parker Collegiate ήταν υπέροχες.
Για να πω την αλήθεια, ήμουν ένα φυσιολογικό δεκαπεντάχρονο κορίτσι -αθλητική, συμπαθής, χαρούμενη και συμπονετική. Δεν είχα εχθρούς.
ΛΑΤΡΕΥΑ τη γυμναστική. Ήμουν μόνο 1,55μ και ζύγιζα 50 κιλά, αλλά ήμουν γρήγορη και δυνατή. Ήμουν καλή δρομέας και μπορούσα άνετα να ξεπεράσω τα αδέρφια μου.
Εκείνο το βράδυ, το τελευταίο που πέρασα ζωντανή, φάγαμε δείπνο μαζί, σαν οικογένεια. Είμαι ευγνώμων. Είμαι σίγουρη πως το ίδιο ισχύει και για τους δικούς μου.
Βγήκα έξω και περίμενα τη φίλη μου. Τότε συνέβη. Ήμουν δυνατή και πάλεψα, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.
Με βίασαν, με κακοποίησαν και με δολοφόνησαν περίπου αυτή την ώρα πριν από 30 χρόνια και κάποιος ξέρει ποιος μου το έκανε αυτό.
Αυτό που μου κάνατε εκείνο το βράδυ κατέστρεψε την οικογένεια και τους φίλους μου. Δεν έβλαψα κανέναν. Ήμουν ένα ευτυχισμένο δεκαπεντάχρονο κορίτσι.
Ο θάνατος της Kerrie δεν στοίχειωσε μονάχα το Thompson. Εκείνο το βράδυ, μαζί με τη νεαρή κοπέλα πέθαναν κι άλλοι τέσσερις άνθρωποι. Η Ann Brown, η μητέρα του κοριτσιού, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη και πέθανε το 2002, δίχως να μάθει ποιος δολοφόνησε την κόρη της. Ο πατέρας, Jim, ζει βαριά άρρωστος μαζί με τον γιο του, Trevor, ο οποίος για πολλά χρόνια αντιμετώπισε προβλήματα αλκοολισμού και σήμερα παλεύει για να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη της αδερφής του. Η Nicole, η φίλη της Kerrie, παλεύει μέχρι σήμερα με τις ενοχές που της άφησε εκείνο το βράδυ. «Ο κόσμος μου λέει πως εκείνο το πορτοφόλι που ξέχασες σου έσωσε τη ζωή και καταλαβαίνω τι εννοούν, αλλά οι ενοχές εκείνου που επέζησε δεν σου προσφέρουν αυτή την παρηγοριά», θα πει σε συνεντεύξεις της.
Μεθαύριο, στις 19 Αυγούστου, η Kerrie Ann Brown θα γινόταν 47 χρόνων.
Η σιωπή επικρατεί, μα κάποιος γνωρίζει. Εμφανίσου. Σταμάτα να είσαι δειλός. Πώς μπορείς να κρατάς κρυφό αυτό που μου έκανες;
* Διαβάστε Ακόμα
