Μικροπράγματα
Από τον Βαγγέλη Ρίσσου / 2012
Υπήρχε ένα καφέ στη Βέροια τότε, το “HOUSE”, που μαζευόμασταν όλοι μετά το σχολείο και καθόμασταν με τις ώρες. Ήταν σαν στέκι και μπορούσες να πας μόνος σου, με τη σιγουριά πως όλο και κάποιον φίλο σου θα βρεις εκεί.
Εκεί η Πόπη σχεδίασε τα πρώτα της κοσμήματα, η Νάνσυ σκίτσαρε τα πρώτα πατρόν, εγώ ζήλευα τα μαλλιά του Δημήτρη και η Χρύσα μας έκανε πάντα να γελάμε με το χαρακτηριστικό της γέλιο.
Με μια μανία περιμέναμε να περάσει ο καιρός, να φύγουμε από μια πόλη που δεν μας έφτανε και να προλάβουμε όλα αυτά που ονειρευόμασταν. Τα βράδια πηγαίναμε σε μια disco υπόγεια, και κάθε Σάββατο σε ένα club στην άκρη της πόλης, περιμένοντας σε μια γωνιά να περάσει η ώρα και ο DJ να βάλει για ένα τέταρτο τραγούδια που μας άρεσαν. Εκεί ακούσαμε για πρώτη φόρα το “Προάστια”. 1993.
Εσύ με βοηθούσες πάντα στα μαθήματα μου και τα απογεύματα πηγαίναμε στο δωμάτιο μου και μου ζητούσες πάντα το ίδιο τραγούδι. Πρώτα τα Προάστια και μετά το Rubber Ring των Smiths.
Και η αδερφή μου απορούσε καθώς σφουγγάριζε για όλα αυτά που δεν καταλάβαινε από αυτά τα τραγούδια.
Οι μέρες ήταν γεμάτες αγχος και και κούραση. Ένα σύστημα στο σχολείο μπερδεμένο που έκανε τα πράγματα δυσκολότερα με όλο αυτό το χάος από τα μαθήματα επιλογής και τις σχολές που ήθελες και δεν μπορούσες να φτάσεις. Μια επιλογή για μια ολόκληρη ζωή, και ένα άγχος που θα θυμάσαι πάντα…”εικόνες από μια ηλίθια ζωή”.
Και ήρθε μια μέρα που αυτό πέρασε. Και η μητέρα μου έκλαιγε από την χαρά της που το όνομα μου μπήκε σε μια λίστα. Και το ίδιο βράδυ πήραμε μαζί το λεωφορείο και πήγαμε σε ένα live των στέρεο νόβα στη Θεσσαλονίκη.
Μαζί με αυτούς τους φίλους γιορτάζαμε το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Ο καθένας σε άλλη πόλη, αλλά όλοι ενθουσιασμένοι “γιατί ο Σεπτέμβρης” όπως έλεγες ήταν κοντά “και είναι πάντα ο μήνας των αλλαγών και του απολογισμού μας”
Μου είπες να ρωτήσω τον Κωνσταντίνο γιατί φορούσαν στρατιωτικά παντελόνια, και εγώ τον ρώτησα για τις Μπλε Τετάρτες, καθώς μου ζωγράφιζε ένα παιδάκι, και με ρωτούσε ποιο τραγούδι των Pulp μου αρέσει, κοιτώντας το μπλουζάκι μου.
Εκείνο τα βράδυ ένα κορίτσι με γαλανά μάτια μου χάρισε ένα ποίημα, με συγχώρεσε και μου είπε αντίο. Από τότε δεν την ξαναείδα ποτέ και αποφάσισα να είμαι πια ειλικρινής με μένα και τους γύρω μου.
Τίποτα δεν ήταν πια ίδιο στην μουσική μας πραγματικότητα και ένας καινούργιος κόσμος είχε γεννηθεί. Η εικόνα του ποπ σταρ που ακούγαμε τόσο καιρό, είχε πια αλλάξει. Κάθε παρομοίωση στους στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα ήταν μια εικόνα της ζωής μας, και ο τρόπος που ξεχνούσε τις λέξεις ή γύριζε την πλάτη του στα live, κάτι που αγαπούσαμε να ζούμε. Εσύ μου έλεγες πως είναι ο Morrissey της Ελλάδας και στις συναυλίες τους μπορούσες να δεις κόσμο με διαφορετικά μουσικά γούστα να γίνεται ένα σε κάθε οπτικοακουστικό live που στήναν.
Μια αφίσσα από ένα live στον Πλαταμώνα, μια συνέντευξη στην ΕΤ2, το ξεκίνημα μιας συναυλίας με τις φωνές από διάφορες διαφημίσεις των 90s αλλαγμένες, φακοί στα χέρια-στρατιωτικά παντελόνια, ένα αγόρι στο Ηράκλειο που ήθελε τα γυαλιά του Κωνσταντίνου, η Madonna, ένα κρεβάτι στη σκηνή, ενα κραγιόν για αυτόγραφο, όλες οι κρυμμένες λέξεις στα εσώφυλλα, ένα γράμμα σου με αφορμή το Κόντακ και εσύ να γελάς με τον Κωνσταντίνο όταν μας είπε πως μοιάζουμε με μοντέλα του 01…”αναμνήσεις ενός τρανζίστορ”.
Μετά έφυγα και έμεινα μόνος μου για πρώτη φορά, σε μια πόλη μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους.
Την πρώτη βδομάδα στη σχολή, διάλεξα ένα τμήμα μόνο και μόνο επειδή εκεί γράφτηκε ένα όμορφο κορίτσι με μαύρα μαλλιά. Την ακολούθησα ως τη στάση του λεωφορείου και της ζήτησα ένα τσιγάρο.
-Είμαι ο Βαγγέλης
-Είμαι η Δέσποινα.
Την επόμενη μέρα σε ένα χαρτί της έγραψα ένα στίχο του Κωνσταντίνου Βήτα, και αυτή μου χαμογέλασε. Ήταν το 1996, και από τότε κάναμε τα πάντα μαζί. Αλλάζαμε σπίτια, μαλλιά, σκονάκια και βιβλία. Και όταν ξενυχτούσαμε στο μπαλκόνι, κοιμόμασταν μέχρι αργά και δεν στενοχωριόμασταν που χάναμε τα μαθήματα ενώ οι άλλοι τα περνούσαν.
Οι συλλογές με τα τραγούδια του μεγάλωναν, οι συναυλίες του μας έβρισκαν με τη Δέσποινα σε καράβια ή λεωφορεία ξάγρυπνους να τις προλάβουμε, μέχρι που μετακομίσαμε οριστικά και εγώ έκοψα τα μαλλιά μου να πάω φαντάρος. Σε μια άδειά του, ένα παιδί μου έφερε το “Για Σένα Με Αγάπη”, εγώ απολύθηκα και η Δέσποινα άνοιξε μαγαζί και το ονόμασε έτσι.
Πήγα στο πατρικό μου μάζεψα όλες τις φωτογραφίες, τις αφίσες και το υλικό τόσων χρόνων, τα έκανα φωτοτυπίες και γέμισα ένα μαγαζί στο κέντρο της Θεσσαλονίκης από άκρη σε άκρη με όλο τον κόσμο του Κωνσταντίνου Βήτα σε ένα θεματικό πάρτυ για αυτόν. Τα εισητήρια από τις συναυλίες που είδα με τους φίλους μου και τους στίχους του Κωνσταντίνου που τόσα χρόνια πιανόμασταν. Μέχρι που οι τοίχοι αδειάσαν πριν το πάρτυ τελειώσει, από τα παιδιά που μάζευαν τις φωτοτυπίες σαν δώρα.
Ένας γνωστός έφερε έναν άλλο, και ένας φίλος έναν άλλο και κάπως έτσι άνθρωποι που είχαμε κάπου βρεθεί μαζί χωρίς να γνωριζόμαστε, περάσαν από τις ζωές μας και ο καιρός μας έφερε τελικά κοντά.
Πριν λίγες μέρες ο Κωνσταντίνος Βήτα έπαιξε για πρώτη φορά στη Βέροια. Και εγώ έκανα μια βόλτα σε όλα αυτά που βρισκόμασταν και ακούγαμε τα τραγούδια του. Περάσαν σχεδόν 20 χρόνια. Κανένα μαγαζί δεν είναι εκεί, και όλοι οι φίλοι που μαζί τρέχαμε πριν χρόνια να τον δούμε λείπουν, τώρα που αυτός ήταν εκεί.
Η Πόπη έκανε τα σχέδια κοσμήματα και ζει στο Βερολίνο, η Νάνσυ τα πατρόν υφάσματα και ιδέες στην Αθήνα, εσύ από το Λονδίνο κάθε φορά μου στέλνεις μήνυμα να περάσουμε καλά και η αδερφή μου τώρα πια καταλαβαίνει τους στίχους και χαμογελά.
Η Χρύσα με καλωσόρισε με το ίδιο χαρακτηριστικό της γέλιο και στο μπαρ από το club αναγνώρισα τον Δημήτρη από τα όμορφα του και πάλι μαλλιά. Του χτύπησα την πλάτη και αγκαλιαστήκαμε. Μα δεν είχαμε τίποτα άλλο να πούμε, μέχρι που η συναυλία ξεκίνησε και χαθήκαμε ξανά.
Την επόμενη μέρα στην συναυλία της Θεσσαλονίκης, άργησα να πάω. Αλλά μπαίνοντας ήξερα ακριβώς που να καθίσω. Αριστερά από την είσοδο, εκεί που καθόμαστε πάντα. Εκεί με περίμενε η Δέσποινα, όπως και πάντα. Και όταν ακούσαμε το Προάστια το έστειλα σε όλους τους φίλους μου που κάποτε το ακούγαμε μαζί περιμένοντας αυτές τις μέρες να έρθουν. Όλους αυτούς που μείναμε μαζί, άλλους που χάσαμε και κάποιους που δεν ξαναείδαμε ποτέ. Σαν το soundtrack όλης μας της εφηβείας. Έναν ύμνο των 90s που έκλεισε μέσα του τόσα διαφορετικά παιδιά γεμάτα αγάπη, κατανόηση και υπομονή σε μία κίτρινη και μπλε πλευρά ενός δίσκου με ασπρόμαυρο εξώφυλλο.
Όλα πήραν τον δρόμο τους και εμείς βρήκαμε τον δικό μας. Τόσα χρόνια, πόλεις, φίλοι.
Μου είπες “μόνο η αγάπη μένει” και εγώ απάντησα “ο Κωνσταντίνος την τραγουδά”.
ΚάΠα ΒήΤα ΠρΟάΣτΙα LiVe HQ
No Description
