«Για να πάρω 170 ευρώ επιστροφή από την εφορία, πήγα στη Δ.Ο.Υ της γειτονιάς μου…»

Από την Μάρθα Τομπουλίδου

Περίληψη προηγουμένων (απ’ το 2017):

Η Μάρθα επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά από 16 χρόνια στη Νέα Υόρκη. Να τι συνέβη με το που γύρισε

Πώς είναι να επιστρέφεις στην πατρίδα μετά από σχεδόν δυο δεκαετίες; Όταν έφυγε από εδώ η Μάρθα, η Ελλάδα του Σημίτη είχε μεγάλα πλεονάσματα και ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τώρα που γύρισε, η Ελλάδα είναι σχεδόν χρεοκοπημένη και δυστυχής.

Στο σήμερα: Μάρθα- Ελλάδα – Δημόσιες Υπηρεσίες δεν πιάνουν τζόκερ στα σίγουρα.

Σας το’πα; Θα πάρω 170 ευρώ επιστροφή από την εφορία, έτσι μου είπε ο λογιστής μου. Γιούπιιιι! Αλλά πρέπει πρώτα να πάω στη ΔΟΥ  να ζητήσω η ίδια να μου βάλουν τα λεφτά στον τραπεζικό μου λογαριασμό, έτσι είπε! Oh, well, θα το κάνω, τι να κάνω;

Και σήμερα, αντί για τρέξιμο, πήγα εκδρομή με τα πόδια στη ΔΟΥ της γειτονιάς μου.

Ανέβηκα με τα πόδια στο αρμόδιο γραφείο, και είπα την ιστορία μου σε μια συμπαθέστατη κυρία που έτρωγε κρακεράκια πίσω από το τζάμι. Εκείνη μου χαμογέλασε, έψαξε δυο τρία λεπτά στην οθόνη της να με βρει, μετά μου έριξε μια ματιά, σηκώθηκε, πήγε στη διπλανή της κυρία, είπανε κάτι «ψουψου» που δεν κατάλαβα, με δείξανε, κι εμένα με ζώσανε τα φίδια…. «Να δεις που καταζητούμαι και δεν το ξέρω», σκέφτηκα, αλλά δεν κουνήθηκα απ’ τη θέση μου! Όταν γύρισε η κυρία με τα κρακεράκια, μου είπε πως δεν μπορούνε να μου δώσουνε τα 170 μου ευρώ γιατί δεν έκανα φορολογικές δηλώσεις το 2014, το 2015 και το 2016. Κι εγώ της είπα, «Ουφ, αυτό ήτανε; Μα το 2014-2015-2016  έμενα στη ΝΥ κι έκανα τις δηλώσεις μου εκεί». Και τότε η κυρία με τα κρακεράκια ξαναπήγε στη διπλανή της και «ψουψουψου» πάλι, της είπε εκείνη να μου πει να ανέβω στον επάνω όροφο να πω κι εκεί την ιστορία μου.

Το’ ξερα πως γι’ αυτό ήρθα σ’ αυτή την ζωή. Για να λέω ιστορίες. Γι’ αυτό έγινα ηθοποιός.

Ανέβηκα λοιπόν στον επάνω όροφο και ξαναείπα την ιστορία μου, αλλά δεν με χειροκρότησε κανείς. Ίσα ίσα που η κυρία που με άκουσε αυτή τη φορά, (με άκουσε;) είχε τα μάτια της καρφωμένα στην οθόνη του κομπιούτερ της, και ήταν τόσο σοβαρή, που ήρθε για συμπαράσταση (δική της; δική μου;) μια άλλη κυρία πολύ γελαστή, που φορούσε ένα ωραίο λουλουδάτο φόρεμα, με κοιτούσε (μάάάλιστα) και μιλούσε με ένα πολύ χαριτωμένο, γαλλικό – ρ- (-γ- δηλαδή). Αφού τα είπαμε λιγάκι, τηλεφώνησαν (η σοβαρή και η γελαστή) στην κάτω κυρία με τα κρακεράκια, και της είπανε, σαν να την μάλωναν: “Γιατί μας έστειλες επάνω την κυρία Τομπουλίδου αφού ήταν κάτοικος εξωτερικού; Να της δώσεις απλώς να κάνει μόνο μια υπεύθυνη δήλωση πως έλειπε και δεν έχει περιουσιακά στοιχεία να δηλώσει”! Απλά πράγματα!

Και ξανακατέβηκα στην κάτω κυρία που δεν έτρωγε πια κρακεράκια, και ένιωσα την ανάγκη  να την παρηγορήσω που την μάλωσαν, αλλά κρατήθηκα. Της χαμογέλασα μόνο με κατανόηση κι εκείνη μου έδωσε όχι μία, αλλά τρεις δηλώσεις, παρακαλώ, για να με ευχαριστήσει. Μάλιστα. Μια για κάθε χρόνο που έλλειπα! (Δεν της είπα πως έλλειπα 16 χρόνια, γιατί θα ήμουν ακόμη εκεί και θα έγραφα!) Πριν προλάβω να πω «ευχαριστώ, είστε πολύ καλή», νάσου πάλι δίπλα μου η πάνω  γελαστή κυρία με το κομψό γαλλικό – ρ- (-γ-) , μάλλον για συμπαράσταση (στην κυρία με τα κρακεράκια; σ’ εμένα. Πάντως στάθηκε δίπλα μου κι εγώ, σαν καλή μαθήτρια, πήρα το στυλό και έγραψα τρεις φορές τα ίδια πράγματα και τα έδωσα στην κυρία με τα κρακεράκια. «Τελειώσαμε;» τη ρώτησα. «Όχι ακόμη», είπε εκείνη. Θα τις πάτε στον προϊστάμενο για σφραγίδες!»

Να τις πάω, γιατί να μην τις πάω; Αφού δεν πήγα για τρέξιμο σήμερα το πρωί!

Ο κύριος προϊστάμενος, δεν είχε πολλή όρεξη για κουβέντες, και μπαπ, μπαπ, μπαπ μου κότσαρε μερικές σφραγιδούλες, και με ξαπόστειλε. Ξαναγύρισα κι εγώ στην φίλη μου με τα κρακεράκια και είπα να της ζητήσω ένα κρακεράκι γιατί είχα αρχίσει να πεινάω στο μεταξύ, αλλά κρατήθηκα. Εκείνη μου έδωσε για την εγκράτειά μου ένα νούμερο πρωτοκόλλου και μου είπε: «Θα δείτε τα λεφτά σας στην τράπεζα σε 2-3 εβδομάδες. Αν δεν τα δείτε πάρτε μας σ’ αυτό το νούμερο! Καλή συνέχεια!»

Θα τα δω, γιατί να μην τα δω; Τόσες ιστορίες είπα σήμερα.

Έφυγα πανευτυχής! Στο δρόμο δεν σταμάτησα για κρακεράκια. Στο σπίτι όμως, σήκωσα μανίκια, σκάρωσα στα γρήγορα μια πατσαβουρόπιτα και σε μισή ώρα αρχίζω μελέτη και φαγητό. Τα λεφτά μπορούν να περιμένουνε δυο τρεις βδομάδες ακόμη.

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Πήγε στην Εφορία Αγίου Δημητρίου και όλοι κάπνιζαν. Όταν όμως διαμαρτυρήθηκε συνέβη κάτι περίεργο