Πώς να ταιριάξεις στις παρέες της Γαύδου ;-)

Του Kapsoulias

Επεισόδιο 2

Τσιμπάμε και τραγουδάμε κι όλας. Ένα – μηδέν.

Κούκλες και Κούκλοι,

Δεν ξέρω πώς να περάσω τη μέρα εδώ. Δεν έχει κάτι σαν Λυκαβηττό, για να πάω για τρέξιμο. Δεν έχει μια Κηφισίας για να μπορέσω το πρωΐ να ακούσω μέσα στο αυτοκίνητο Κωνσταντίνο Τζούμα στον Εν Λευκώ, ή έστω Άρη Πορτοσάλτε στον Σκάι. Από κοκταίηλς και smoothies έχει μόνο ρακή σε μπιτόνια. Netflix και Cross Fit δεν υπάρχουν καν ως έννοιες εδώ κάτω. Αναγκαστικά λοιπόν, σήμερα το πρωΐ, έβαλα μάσκα – αναπνευστήρα – βατραχοπέδιλα και πήγα για ένα session τρίωρου snorkeling, να δω τον βυθό, τα ψάρια και τα βράχια από κοντά. Χωρίς μαγιώ.

Μαγιώ δεν βάζεις εδώ. Είναι όλοι τσίτσιδοι, και αν βάλεις, είσαι σαν τη μύγα μέσα στην cream fresh. Τα τρία speedo-type μαγιώ που έφερα, ένα Calvin, ένα D&G και ένα Hugo Boss, τα εγκατέλειψα στην τέντα – εξοχικό που έστησα στην παραλία. Όλα τα σορτσάκια και βερμούδες μαγιώ, κάτι ambercrombie και κάτι περσινά φλοράλ, τα χάρισα σε κάτι 25ρηδες φίλους μου. Με αυτούς «χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας», από όταν βγήκαμε τις προάλλες για τα “farewell”, «προ διακοπών», ποτά στο Chelsea. Όχι τη συνοικία Chelsea στο Λονδίνο. Το hype μπαρ στο Παγκράτι.

Καθώς επέστρεφα προς την παραλία, κολυμπώντας με τη μάσκα από το snorkeling session, βλέπω μέσα στο νερό, να στριφογυρίζει από τον πυθμένα προς την επιφάνεια ένα πτηνό, μια τσαλαβούτα, με μακρύ ράμφος, που μάλλον κυνηγούσε ψάρια. Με το που βλέπω την τσαλαβούτα σε υποβρύχιο ανοδικό spin, πάγωσα. “Bollocks!”, σκέφτηκα αστραπιαία. Υπολόγισα πιο γρήγορα κι απ’ τον Watson της ΙΒΜ, ότι σύμφωνα με την ταχύτητα περιστροφής της και την πορεία σύγκρουσης που είχαμε, υπήρχε πιθανότητα άνω του 80%, να τσιμπήσει με το ράμφος της τα εξέχοντα ζωτικά μου όργανα.

Ως άλλος Φελπς, άλλαξα πορεία και την απέφυγα την τελευταία στιγμή. Αν δεν είχα πάρει το σωστό μοντέλο βατραχοπέδιλου από το Watermotion, και αν και η εφαρμογή του δεν ήταν η βέλτιστη με το αρχαιοελληνικού κάλλους πέλμα μου, θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα. Βγήκα με ταχύτητα F1 στην παραλία και φόρεσα το σκούρο μπλε speedo Hugo Boss. Δεν πρόκειται να το ξαναβγάλω. Και αν το βγάλω θα είναι για να φορέσω κάποιο από τα άλλα δύο. Δεν με νοιάζει που είναι όλοι τσίτσιδοι. Ας υπάρχει και κάποιος με μαγιώ. Να αποκτήσει και λίγο Diversity η παραλία του Άϊ Γιάννη, δεν θα πάθει και τίποτα. Αντιθέτως, απ’ ό,τι φάνηκε, χωρίς μαγιώ, εγώ μπορεί και να πάθω. 1 – 0!

Γενικώς, οι έποικοι της παραλίας και της κοιλάδας των κέδρων, έχουμε αρχίσει να γνωριζόμαστε, τόσες ώρες που δεν έχουμε τι να κάνουμε, και να γινόμαστε μια μεγάλη παρέα. Το βράδυ μαζευτήκαμε με κιθάρες, ρακή και μια φωτιά στη μέση. Από τις πολλές ρακές, είναι επίφοβο να χαλάσεις ένα άλλο ζωτικό σου όργανο, το συκώτι. Επειδή σκοπεύω να επιστρέψω με το ίδιο συκώτι με το οποίο ήρθα, έπινα σιγά – σιγά νερό αντί για ρακή, στα ειδικά ρακοπότηρα, (που είναι ίδια με τα σφηνοπότηρα του Recipe).

Άρχισαν όλοι να τραγουδάνε κάτι τραγούδια περίεργα, ένα που έλεγε «μια νύχτα θα `ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν, αέρας Πεχλιβάνης», και ξανά «βρε αμάν αμάν». Μετά ένα άλλο, που έλεγε «είναι σκοτάδι μάτια μου πάντα σ’ αυτή την πλάση, μια χαραμάδα αφήνουμε το φως για να περάσει». Γενικά, τραγουδούσαν σαν να είναι απολύτως φυσιολογικό, όλο κάτι τέτοια πρωτάκουστα. Για να μη φανώ άσχετος, και επειδή υπήρχε ένα ανελέητο peer pressure να συμμετάσχεις, ανοιγόκλεινα το στόμα μου και έκανα ότι τραγουδούσα κι εγώ.

Μία Λίλα από τη Θεσσαλονίκη με ρώτησε ποιος είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. «Ο Σαρλ Αζναβούρ», απάντησα. «Αυτός δεν είναι παίχτης της Παρί Σαιν Ζερμέν;», με ξαναρωτάει. Ήπια γρήγορα και σιωπηλά δύο σφηνάκια κανονική ρακή.

Σε κάποια φάση, μου είπε κάποιος για πλάκα να τραγουδήσω κι εγώ. Στην αρχή προσποιήθηκα πως δεν άκουσα, αλλά μετά άρχισαν και οι υπόλοιποι να το ζητάνε επίμονα, οπότε επιστράτευσα την τέχνη των διαπραγματεύσεων. «Αφού δεν θα το γλυτώσω», σκέφτηκα, «τουλάχιστον να πω κάτι που μου αρέσει». Πρότεινα το “Mourir sur Scène” της Dalida, μήπως και εκπροσωπηθεί ο κοσμοπολιτισμός εδώ στην ερημιά. Εννοείται πως απερρίφθη με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν με πείραξε όμως, γιατί είναι σε ματζόρε κλίμακα και αποκλείεται να έπιανα την παραπάνω υψηλή οκτάβα.

Μετά πρότεινα το «Σαν Ναυαγοί» του Νίνο, που ήταν και πρέπον με το όλο setting, το οποίο -αδίκως-  απερρίφθη επίσης. Στο άκουσμα της λέξης «Νίνο» νομίζω διέκρινα κάποια εχθρικά βλέμματα. Μπορεί να ήταν και η ιδέα μου. Τελικά συμβιβαστήκαμε να πω ντουέτο μαζί με τη Λίλα από τη Θεσσαλονίκη το «Τέλι τέλι τέλι» της Χαρούλας Αλεξίου. Από όλα αυτά τα λαϊκότροπα, μόνο Χαρούλα ξέρω, που την άκουγε η μάνα μου όταν μου μίλαγε γαλλικά για εξάσκηση (μόνο γαλλικά μου μίλαγε έτσι κι αλλιώς). Έπαιζα σε loop τρία ακόρντα στην κιθάρα, ρε-φα-λα, ρε-φα-λα, ρε-φα-λα, και η Λίλα το ντέφι. Συμπέρασμα: Η Χαρούλα μας ενώνει όλους.

Τώρα θα κοιμηθώ, μήπως ονειρευτώ τις παλιές καλές βραδιές στο Recipe. Καλό κομμάτι φαίνεται αυτή η Λίλα. Πιάνει και σχεδόν τρεις οκτάβες. Λέτε να γίνει κάτι μεταξύ μας; Θα το δούμε στο επόμενο επεισόδιο.

Με καλοκαιρινή αγάπη,
Kapsoulias

*ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ:

Ήρθα για διακοπές μόνος μου στη Γαύδο (Γαύδος Summer SOS #1)

* Και το επόμενο

Πώς να επιβιώσεις τις απρόβλεπτες νύχτες στη Γαύδο