Ηλίας Τουμασάτος
Η συζήτηση για να ξεκινούν αργότερα τα μαθήματα στο σχολείο δεν είναι μόνον “αριστερή”, ούτε “ελληνική”. Τα κουβεντιάζουν και αλλού. Στο άρθρο που παρατίθεται στον σύνδεσμο, βλέπουμε ότι το ζήτημα απασχολεί και τα αμερικάνικα σχολεία, ενώ επιστημονικές εταιρείες και μελέτες δείχνουν ότι είναι αποδοτικότεροι οι έφηβοι όταν τα μαθήματα αρχίζουν στις 8.30 ή και αργότερα. (Όπως και οι ενήλικες που εργάζονται μετά τις 9 το πρωί είναι αποτελεσματικότεροι, εξ ού και το καθόλου σοσιαλιστικόν 9 to 5).
Στα αρχαία εκείνα ’80s, ξεκινούσαμε στις 8.30. Ήταν πολύ καλύτερα. Δεν μάθαμε λιγότερα, θαρρώ.
Με ξεπερνά το γεγονός ότι ανάμεσα σε εύλογες αντιρρήσεις που έχουν να κάνουν με τη μετάβαση των παιδιών στο σχολείο και τα ωράρια των γονέων , είδα και το “περιορίζεται ο χρόνος για τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών”, αφού τα παιδιά θα τελειώνουν αργότερα.
Μάλιστα. Μήπως να κόψουμε το σχολείο εντελώς για να έχουν άπλετο χρόνο τα παιδιά να κοιμηθούν το πρωί και μετά να πάνε στα φροντιστήρια, στα μπαλέτα και όλα αυτά. Αλλά κι αυτό δεν θα μας βόλευε, γιατί πού να παρκάρουμε τα παιδιά μέχρι να γυρίσουμε από τη δουλειά; Αυτός άλλωστε ήταν και ένας βασικός λόγος ίδρυσης δημόσιων σχολείων όταν στα χρόνια της βιομηχανικής επανάστασης απαγορεύτηκε η παιδική εργασία.
Η κοινωνία μας έχει απαξιώσει το σχολείο.
Και εγώ να την αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογεί, και σε μένα και στο παλιοσύστημα.
Αλλά τα παιδιά σήμερα δεν είναι υπερφορτωμένα από το σχολείο. Είναι κυρίως απ’ όλα τα υπόλοιπα. Που κάποια (φροντιστήρια) τα κάνουν για να πηγαίνουν καλά στο σχολείο. Και τελικά, δεν τα πηγαίνουν καλά ούτε και σ’ αυτό. Διότι, πότε να προλάβουν να διαβάσουν. Και να διαβάσουν για το φροντιστήριο; Για το σχολείο; Για τη μουσική; Για τη γλώσσα; Τελικώς… δεν προλαβαίνουν να διαβάσουν για τίποτα.
Είναι ωραίο τα παιδιά να κάνουν και αθλήματα. Να κάνουν και γλώσσες. Και καλλιτεχνικά. Και απ’ όλα. Αλλά… με μέτρο, αδέλφια. Δεν είναι σούπερμεν τα έρμα. Και δεν μπορεί το απόγευμά τους να είναι ένα ατέλειωτο πήγαινε έλα με γονείς-ταξιτζήδες.
Στο σχολείο που δουλεύω το σχολικό λεωφορείο φέρνει τα πρώτα παιδιά στις 7.30 το πρωί. Που σημαίνει ότι έχουν ξυπνήσει από τα χαράματα. Κι έχουν έρθει κουρασμένα. Γιατί το προηγούμενο βράδυ μπορεί να γύρισαν αργά από τα μαθήματα. Και να έπιασαν και το μπίρι μπίρι στο κινητό, και να ξαγρύπνησαν, μέσα στην υπερένταση που έχουν όλη μέρα. Τα σφυροκοπούμε κι εμείς επί εφτάωρο. Και το μεσημέρι, αλαλιασμένα, φεύγουν για τις “δραστηριότητες”, σχεδόν με τη μπουκιά στο στόμα.
Πώς να μη μπουχτίσουν; Πώς να μην κουραστούν;
Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με παιδιά που παραιτούνται από την προσπάθεια και αδιαφορούν. Γιατί έχουν “γκώσει”. Από τις απαιτήσεις ΜΑΣ. Από τις προσδοκίες ΜΑΣ. Από τα απωθημένα ΜΑΣ. Δεν είναι πολυμηχάνημα το παιδί. Ακόμη κι αν νομίζει ότι μπορεί να γίνει σούπερ ήρωας, δεν χρειάζεται να το ντοπάρουμε. Μέτρον άριστον.
Ναι, ας κοιμούνται μια ώρα παραπάνω. Και στα κρεβάτια τους. Είναι καλύτερα από το θρανίο.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί καταφεύγουμε στον λαϊκισμό για κάτι τέτοιο. Ειλικρινά. Και είναι όντως λαϊκισμός. Το να ξεκινά το σχολείο νωρίτερα ΔΕΝ είναι κάτι που θα λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα. Αντίθετα θα δημιουργήσει κι άλλα. Ίσως να είχε νόημα ΑΝ το κλίμα στην Ελλάδα ήταν παρόμοιο με τον Σκανδιναβικών Χωρών ή των Βόρειων Πολιτειών των ΗΠΑ ή του Καναδά. Από τους 10 μήνες λειτουργίας των σχολείων (Σεπτέμβριος μέχρι και Ιούνιος) “σκοτεινοί” είναι 3 εκ των οποίων 15 μέρες έχουμε Χριστουγεννιάτικες Διακοπές. Τα σχολεία βράζουν τις μεσημεριανές ώρες (12:30′-14:00′) Σεπτέμβριο, Μάιο και Ιούνιο ακόμη κι αν κάποιες από αυτές, οι μαθητές… Διαβάστε περισσότερα »