Βάνα Κράβαρη
Ο Nick Davie διάλεξε επτά ελληνικές ταινίες, που τιμούν, αν όχι καθορίζουν, το Weird Wave και τις πρότεινε στο κοινό του i-D ως ιδανικές προτάσεις για όποιον κατανάλωσε το Poor Things με λαιμαργία, αλλά δεν τον χόρτασε. Αντιθέτως, τον άφησε να θέλει κι άλλο.
«Είτε είναι πολιτική, κοινωνική, ή σεξουαλική αναταραχή, το Ελληνικό Weird Wave του σινεμά άνθισε για να αντιμετωπίσει τις σκληρές καπιταλιστικές πραγματικότητες της χώρας στο τέλος των 2000s. ξεκινώντας στα μέσα της οικονομικής κρίσης της Ελλάδας, το κινηματογραφικό κίνημα -διαμορφωμένο με σουρεαλισμό, παράξενους διαλόγους και μια τραχιά προσέγγιση του σεξ, του φύλου, της πολιτικής και της οικογένειας -ποτέ δεν είχε τις απαντήσεις στα θέματα που αντιμετώπιζε η χώρα, αλλά έδωσε μια ανορθόδοξη προοπτική σε όσους την κοιτούσαν από έξω», αναφέρει στην εισαγωγή του ο Davie.
Αφήνουμε παρακάτω τα films του ελληνικού Greek Wave που έχει ξεχωρίσει:
Κυνόδοντας (2009)
Η ταινία ακολουθεί τον ιδιαίτερο (τουλάχιστον) τρόπο ζωής μιας οικογένειας που ζει απομονωμένη, με την κατ’οίκον εκπαίδευση να περνάει σε ένα άλλο λέβελ. Ο πατριάρχης της οικογένειας απομονώνει τα τρία έφηβα παιδιά του από τον έξω κόσμο και το πώς αυτός λειτουργεί και τους μαθαίνει νέο λεξιλόγιο και ορολογίες ώστε να «πολεμήσει» τις ανεπιθύμητες λέξεις. «Αυτός ο κοινωνικός σχολιασμός είναι τόσο αμήχανος όσο και αστείος, ρίχνει στο φως την έλλειψη κοινωνικών ικανοτήτων που μπορούν να έρθουν ως απόροια της κατ’οίκον εκπαίδευσης. Επιπλέον είναι μια ταινία για την γονεϊκή επιβολή κάτω από τον μανδύα της προστασίας», γράφει ο Nick Davie του i-D, λέγοντας πως μπορεί η ταινία Kinetta (2005) του Λάνθιμου να ήταν κάπως υπερβολικά πειραματική, αλλά η επόμενη, ο Κυνόδοντας, ήταν το πρώτο του και βασικό hit.
Chevalier (2015)
Η Αθηνά Ραχήλ Τσανγκάρη βρήκε στο Chevalier (2015) σε σενάριο Ευθύμη Φιλίππου (πραγματικά λανθιμικά vibes) έναν ευφυή τρόπο να σατιρίσει την ανταγωνιστική πλευρά μιας αρρενωπότητας που ματαιοπονεί αποδεικνύοντας. Εις το διηνεκές. Στην ταινία, η σκηνοθέτιδα εξετάζει τις παράξενες ιεροτελεστίες της αρρενωπότητας, με αυτό να καθιερώνεται σε όλη τη διάρκεια από ένα παιχνίδι που αποφασίζουν να παίξουν έξι άνδρες σε ένα σκάφος, οι οποίοι συνεχώς και μέχρι τέλους συγκρίνονται, ανταγωνίζονται, αναμετριούνται, τραγουδούν, τεστάρονται, ψαρεύουν, με διακύβευμα ένα chevalier αλλά με το θέμα στο οποίο στην ουσία ανταγωνίζονται να παραμένει άγνωστο μέσα στην αοριστία του. «Η ταινία σατιρίζει και παίζει με τις ιδέες της τοξικής αρρενωπόττηας, με μια μικρή δόση της αποστασιοποίησης της Αθηνάς», γράφει το κείμενο του i-D.
Attenberg (2010)
Στο Attenberg της Τσανγκάρη δυο γυναίκες βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά. Η Μαρίνα (Ariane Labed), φροντίζει τον ετοιμοθάνατο πατέρα της και νιώθει αποστροφή για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Τότε, εμφανίζεται η Bella (Ευαγγελία Ράντου). Εξωστρεφής και σίγουρη, προκαλεί τη Μαρίνα, θέλοντας πεισματικά να βγάλει τον παδιικό, χαζό, ανάλαφρα παράξενο εαυτό της στην επιφάνεια, ώστε να την προετοιμάσει για τον θάνατο του πατέρα της.
Alps (2011)
«Με τους πομπώδεις διαλόγους (κάτι που θα γίνει κάτι σαν υπογραφή του Λάνθιμου_ και το αποστειρωμένο πλαίσιο, οι Άλπεις είναι ένα μνημειώδες φιλμ στο Weird Wave», γράφει ο Davie. Στις Άλπεις μια ομάδα ανθρώπων διαφορετικών καταβολών και κοινωνικών στρωμάτων ιδρύουν μια υπηρεσία στην οποία υποδύονται τους αρρώστους εκ μέρους των πελατών τους που πενθούν. Η ταινία περιλαμβάνει στο καστ δυο από τα πιο άρρηκτα συνδεδεμένα με το Weird Wave ονόματα: την Αγγελική Παπούλια και την Ariane Labed.
Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού (2012)
Το ντεμπούτο του Έκτορα Λυγίζου αποτυπώνει με αμεσότητα την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Στην ταινία ο πρωταγωνιστής, που δεν έχει όνομα, πρέπει να κλέψει φαγητό από πουλιά για να επιβιώσει. «Είναι δύσκολο να τη βλέπεις κάποιες στιγμές και δεν είναι για όλους. Οι μινιμαλιστικοί διάλογοι και ο αργός βηματιμσμός ζητούν από τους θεατές να καταλάβουν τον πρωταγωνιστή μέσω του ότι δείχνει και δεν λέει. Ένα άβολο παραμύθι για την υποβάθμιση κάτω από τις πιέσεις του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού, που χτυπά ακόμα και σήμερα.
Suntan (2016)
Ο 40χρονος Κωστής, ως γιατρός, αναλαμβάνει τη μικρή κλινική της Αντίπαρου. Είναι εμφανές πως τα βάρη που σηκώνει είναι περισσότερο από τα βάρη που ήξερε πως θα αναλάβει πηγαίνοντας εκεί. Στο πικ της τουριστικής της σεζόν, η Αντίπαρος, πρωταγωνίστρια και εκνευριστικά γοητευτική στην ταινία, γεμίζει με τουρίστες. Ανάμεσά τους και η Άννα (Έλλη Τρίγγου) με τους φίλους της. Πολύ σύντομα, με τη συνάντησή της με τον Κωστή, θα ξεκινήσει ένα ντόμινο cringe και ανεπαίσθητα ανησυχητικών σκηνών, με δόσεις παρωδίας προς την μπερδεμένη, σύγχρονη αρρενωπότητα και το πώς αυτή γίνεται αντιληπτή. «Είναι μια ταινία που βρίσκει την παράξενη ισορροπία ανάμεσα στο ξεκαρδιστικό και το καταθλιπτικό», γράφει το i-D.
Pity (2018)
«Παρόλο που το Pity έχει άντρα πρωταγωνιστή (τον Γιάννη Δροκόπουλο), η θεματικές του αψηφούν το gender binary, και γίνονται κάτι οικουμενικό», αναφέρει ο Davie. Η ταινία του Μπάμπη Μακρίδη είναι η ιστορία ενός άντρα που είναι χαρούμενος μόνο όταν είναι δυστυχισμένος, με τον εθισμό του στη θλίψη να είναι στην ουσία ένας εθισμός στην προσοχή που παίρνει όταν είναι θλιμμένος. «Είναι μια τέλεια Weird Wave ταινία, που σπάει πλάκα με τη ζωή και τον θάνατο, τα ανθρώπινα βάσανα και την τραγωδία, αλλά κάτω από όλα τα αστεία και τις μεταφορές, αποτελεί έναν βαθύ κοινωνικό σχολιασμό για την απώλεια και για το πόσο χαλασμένα είναι τα συστήματα που έχουν σχεδιασθεί για να μας βοηθάνε να την παλεύουμε», αναφέρεται στο θέμα του i-D.
Weird wave για weird θεατές..