Η Κεντροδεξιά και τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων

Με αφορμή την παρουσία της ΝΔ για δεύτερη συνεχή χρονιά στο Αthens Pride (θα την εκπροσωπήσουν αρκετά στελέχη, απ’ τον Γραμματέα του κόμματος Λευτέρη Αυγενάκη και την πρώην βουλευτή Φωτεινή Πιπιλή, κι απ’ τον Διευθυντής του Γραφείου Τύπου Κωνσταντίνο Ζούλα μέχρι την Αν. Εκπρόσωπο Τύπου Σοφία Ζαχαράκη κ.α.) έγινε σαφές πως υπάρχουν δύο τάσεις μέσα στο κόμμα.

Οι οπισθοδρομικοί (είτε επειδή το πιστεύουν ή για λόγους πολιτικού κόστους) που θεωρούν ότι η ομοφυλοφιλία «κολλάει» και καταψηφίζουν οποιοδήποτε δικαίωμα της ΛΟΑΤ κοινότητας, και οι προοδευτικοί, που υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και συμφώνησαν με την απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να ψηφίσει υπέρ του Συμφώνου Συμβίωσης.

Μακάρι οι δεύτεροι να ακουστούν περισσότερο απ’ τις όποιες οπισθοδρομικές, ρατσιστικές απόψεις που ακόμα χαίρουν εκτίμησης στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, βρήκα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο το παρακάτω κείμενο που ο Ευτύχης Βαρδουλάκης δημοσίευσε στο Facebook του:

Η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά οικοδομήθηκε ως επί το πλείστον πάνω σε δύο αξίες: Πατρίδα και Ελευθερία. Αξίες που συνυπάρχουν ώστε η μία να κατοχυρώνει την άλλη. Ιδεολογική της αφετηρία είναι οι μεγάλες επαναστάσεις του 18ου αιώνα. Η Γαλλική με το τρίπτυχο «Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφοσύνη» και η Αμερικάνικη με το μοναδικά απλό πρόταγμα «στόχος είναι η ευτυχία του ανθρώπου». Μια ευτυχία που ενυπάρχει πρωτίστως στην ελευθερία του, στο ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου να ορίζει τη ζωή του και να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του.

Στο πλαίσιο αυτό και μέσα από τη φιλελεύθερη πολιτική εκπαίδευση στη μεταπολεμική Ευρώπη – την οποία υποστήριξαν και οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες, η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά, παρά τις όποιες μεταξύ τους διαφορές – οι ατομικές ελευθερίες αναδείχθηκαν σε θεμέλιο των δυτικών κοινωνιών.

Τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων υπήρξαν από τα πιο κομβικά ζητήματα δικαιωμάτων στην μεταπολεμική Ευρώπη.

Και η κεντροδεξιά μπορεί να περηφανεύεται ότι όχι μόνο δεν έδωσε μάχες οπισθοφυλακής, αλλά αντιθέτως πρωταγωνίστησε σε πολλές από τις αλλαγές που έγιναν. Επιβεβαιώνοντας στην πράξη το πολιτικό δόγμα του συντηρητισμού: «εξελισσόμαστε για να διατηρούμαστε».

Στην Βρετανία πρωταγωνιστής της αποποινικοποίησης της ομοφυλοφιλίας τη 10ετία του ’60 ήταν ο Συντηρητικός Λόρδος Αρράν. Το σχετικό νομοσχέδιο του 1967 υπερψήφισε η Μάργκαρετ Θάτσερ. Την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στο στρατό κατήργησε ο επίσης Συντηρητικός Τζόν Μέητζορ. Ενώ ένας άλλος συντηρητικός πρωθυπουργός, ο Ντέηβιντ Κάμερον, πριν λίγα χρόνια θεσμοθέτησε το γάμο των ομοφυλοφίλων.

Στη Γερμανία η αποποινικοποίηση έγινε από τον Χριστιανοδημοκράτη Καγκελάριο Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ το 1967.

Στην Ελλάδα, η αποποινικοποίηση έγινε από την Κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου (που δεν τους λες και κρυφοκουμμούνια…), το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1976 (από τα πιο προοδευτικά της εποχής του σε ευρωπαϊκό επίπεδο), ενώ νόμος για την κατάργηση των διακρίσεων βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού ψηφίστηκε από την Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή το 2005.

Στην επίσης ορθόδοξη Κύπρο το σύμφωνο συμβίωσης θεσμοθετήθηκε από τον Κεντροδεξιό νυν πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη ο οποίος στηρίχθηκε από την πανίσχυρη Εκκλησία της Κύπρου και στις δυο εκλογικές του νίκες.

Στην συντηρητική-καθολική Ιταλία η αποποινικοποίηση έγινε από την Κυβέρνηση του Χριστιανοδημοκράτη Αλτσίντε Ντε Γκασπέρι, ενώ νόμος για κατάργηση διακρίσεων βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού ψηφίστηκε επί Μπερλουσκόνι.

Ακόμα και στη συντηρητικότερη χώρα της Ευρώπης, την Ιρλανδία της πανίσχυρης καθολικής Εκκλησίας, η αποποινικοποίηση έγινε μόλις το 1993 από την Κεντροδεξιά συμμαχία του πρωθυπουργού Αλμπερτ Ρέυνολντς. Και σήμερα, ένας άλλος κεντροδεξιός πρωθυπουργός, ο Λέο Βαράντκαρ, προωθεί σημαντικές νομοθετικές αλλαγές για κοινωνικά ζητήματα.

Κεντροδεξιές κυβερνήσεις προώθησαν ανάλογες νομοθεσίες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Το έκαναν δε όλοι αυτοί παρά τις επιμέρους αντιδράσεις στο εσωτερικό τους ή φιλικών προς τη χριστιανοδημοκρατία δυνάμεων όπως η Εκκλησία, με την αυξημένη επιρροή στο συντηρητικό-κεντροδεξιό ακροατήριο. Έθεσαν όμως όρια ακόμα και στις φίλιες δυνάμεις και αυτό τους περιποιεί ακόμα μεγαλύτερη τιμή.

Και εν τέλει δεν είχαν και πολιτικό κόστος γιατί εν τέλει οι σοβαροί, ευπρεπείς, αξιοπρεπείς άνθρωποι, στους οποίους απευθύνονται, δεν φέρονται σαν «Κατίνες» της γειτονιάς, αλλά σέβονται και προστατεύουν τα δικαιώματα, του οποιουδήποτε. Χωρίς υπερβολές, χωρίς να καίνε το πάπλωμα για τον ψύλλο, αλλά προτάσσοντας σταθερά την αξία της ελευθερίας.

Αγώνες για τα ατομικά δικαιώματα ασφαλώς έχει δώσει και η ευρωπαϊκή Αριστερά. Αλλά δίπλα σε αυτούς καλό είναι να θυμόμαστε το όνειδος των κομμουνιστικών καθεστώτων. Στην ΕΣΣΔ από το 1933 έως την τελευταία μέρα της ύπαρξής της η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικώς κολάσιμη.

Στην Κούβα των – σούπερ ουάου… – «επαναστατών», τα πρώτα χρόνια του καθεστώτος, χιλιάδες ομοφυλόφιλοι εξοντώθηκαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης επειδή είχαν θεωρηθεί «σκάρτο επαναστατικό υλικό».

Η Κεντροδεξιά οφείλει να υπερασπίζεται την ατζέντα της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων με τον τρόπο που εκείνη κατοχύρωσε στη Δύση: τη δυνατότητα των ανθρώπων να είναι αυτό που θέλουν, να κυκλοφορούν χωρίς φόβο και προκατάληψη, να ευημερούν με ασφάλεια και χωρίς διακρίσεις. Να επιδιώκουν την ευτυχία τους.

Αυτή ήταν πάντοτε η δύναμη της δυτικής κοινωνίας στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και αυτές τις αξίες οφείλει να υπερασπιστεί σήμερα, έναντι παλιών και νέων κινδύνων, έναντι κάθε μορφής φανατισμού που απειλεί το δικό της πλαίσιο αξιών.

Παντού. Και ακόμα περισσότερο στη χώρα της οποίας ο εθνικός ύμνος είναι ο «Ύμνος στην Ελευθερία».

YΓ. Αγαπητοί μου, αν κάποιες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να δηλώσουν ότι θέλουν να μην αισθάνονται μειονεκτικά – το οποίο εσείς και εγώ που είμαστε στρέητ ουδέποτε νοιώσαμε – τότε σημαίνει ότι υπάρχει λόγος.

Και η δική μου θέση είναι να τους πω ότι η ελευθερία τους είναι και δική μου υπόθεση, και όχι να τους κουνώ το δάχτυλο. 

Το ότι θα βρεθούν και μερικά νούμερα να κάνουν ανοησίες και υπερβολές και να προκαλέσουν απλώς για να προκαλέσουν, προφανώς δεν μου αρέσει, αλλά δεν αλλάζει την ουσία της εκδήλωσης, η οποία είναι να ξορκίσει μια προκατάληψη.