Γιάννης Δημητρέλλος
Η χρονιά ξεκίνησε με μια επική τηλεοπτική πρεμιέρα: Ο Daniel Larusso και ο Johnny Lawrence ένωσαν τις ομάδες καράτε τους, το Miyiagi-Do και την Eagle Fang για να πολεμήσουν στο τουρνουά καράτε All Valley, κόντρα στην Cobra Kai, του John Kreese και του παλιού του συντρόφου από τον πόλεμο στο Βιετνάμ, του παρανοϊκού Terry Silver. Ακούμε δυνατά glam metal από τα `80s και πατάμε play στο τρέιλερ.
(ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΔΙΑΣΠΑΡΤΑ SPOILERS)
Τι δεν πάει καλά σ’ όλο αυτό;
Ο Johnny και ο Daniel ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ.
Ο ένας έχει τη νοοτροπία του «σε κάθε τι κακό που συμβαίνει, επιτίθεμαι». Ο άλλος, αμύνεται. Αυτό προσπαθεί ο ένας να διδάξει στους μαθητές του άλλο και πάντα ΑΥΤΟ γίνεται η αφορμή για να κοντράρονται μεταξύ τους. Η ένωση των ομάδων τους τορπιλίζεται με αφορμή τις προσωπικές τους διαφορές. Ο Daniel φέρνει κοντά του τον Miguel μιλώντας του για την αξία της άμυνας και για την αξία των γλυκερών, soft rock καλλιτεχνών που ο ίδιος ακούει, όπως ο Christopher Cross και οι Chicago. O Lawrence πείθει την κόρη του Daniel να γίνει πιο επιθετική, καταλήγοντας στο σημείο να πηδήξει ανάμεσα στις ταράτσες δύο κτιρίων (!). Είναι τόσο εμμονικοί οι δύο χαρακτήρες στο να σκάβουν ο ένας το λάκκο του άλλου, τόσο κολλημένοι στα μοτίβα της επίθεσης και της άμυνας, που καταλήγουν να θυμίζουν πιο γραφικές καρικατούρες και από τον Λάμπρο Κωνσταντάρα όταν έπαιζε τον ηλιοκαμένο καρδιοκατακτητή.
Επίσης,:
Ο Kreese δεν έχει κανένα ερμηνευτικό ταλέντο. Απλώς κοιτάζει τον φακό με μοχθηρό ύφος και λέει ατάκες σαν «πρέπει να τους συντρίψουμε, είναι οι χειρότεροι, κλπ» και έχει πάντα αυτό το βλέμμα που ο Joey Tribbiani στα Φιλαράκια έλεγε smell the fart (μυρίζω την πορδή μου)
Η γυναίκα του Daniel Larusso είναι μια πλούσια μαμά των προαστίων που πλησιάζει την Tory για να κάνει μια πράξη καλοσύνης και ειλικρινά ΔΕΝ ΠΕΙΘΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. Κάθε φορά που η Tory της λέει με τον τρόπο της «άντε και γ@@@» έχω πανηγυρίσει μαζί της.
Ο Terry Silver είναι ο Bill των φτωχών, μια τρίχα απ’ το σκαλπ του David Carradine. Εξοργιστικά μέτριος χαρακτήρας που κάνει περισσότερο παρδαλή την ομάδα των Cobra Kai και σίγουρα, όχι επικίνδυνη.
Tα παιδιά
Δεν έχω κανένα παράπονο από τα παιδιά, όσο από τους σεναριογράφους που γεμίζουν ασφυκτικά τον κάθε χαρακτήρα εκ των μαθητών, με ΑΠΕΙΡΕΣ δραματικές συγκρούσεις και μικρό-ιστορίες. Μέχρι να δούμε κάποια μάχη, κάποια σύγκρουση με καράτε, αρκετά από τα επεισόδια έχουν πνιγεί στον «ξανθοπουλισμό» και το μελόδραμα.
Τελικά;
Δεν μπορώ να πω κακή κουβέντα για το Cobra Kai συνολικά, διότι και πάλι, καταφέρνει κάτι πολύ εντυπωσιακό: Δεν μπορείς να σταματήσεις να το παρακολουθείς. Όσο κι αν μοιάζει με βιντεοταινία από εκείνες που έκανε ο Κρις Σφέτας στα 80s αλλά με πανάκριβη παραγωγή, αυτή η σειρά πετυχαίνει επιδέξια τις αναφορές της στο παρελθόν του Karate Kid και καταλήγει και πάλι, απίστευτα εθιστική. Το Cobra Kai είναι τόσο κακό στα επί μέρους στοιχεία του, που συνολικά, καταλήγει ακαταμάχητο.
