Άρης Δημοκίδης
Το αγοράκι και το κοριτσάκι γεννήθηκαν μαζί το 2012.
Μαζί τα πήραμε, μαζί μεγαλώνουν.
Μαζί εμφάνισαν καρκίνο, μαζί εγχειρίστηκαν -προλάβαμε νωρίς- και μαζί αναρρώνουν έκτοτε.
Και τις προάλλες που τα φωτογράφησα (φωτο κάτω) κλασικά, μαζί κοιμούνται αγκαλιά. Έτσι θυμήθηκα και το πρώτο ποστ που είχα κάνει γι’ αυτές.
Στην αρχή νομίζαμε ότι τα δύο αδερφάκια ήταν τόσο αγαπημένα επειδή ήταν μικρά.
Αγκαλιάζονταν συνέχεια, αλληλογλείφονταν, κοιμόντουσαν πάντα μαζί, έπαιζαν όλη μέρα.
Μετά τη στείρωση, θεωρήσαμε ότι ο έρωτάς τους θα τελείωνε μαζί με τις σεξουαλικές ορμές τους.
Κι όμως. Κάθε τόσο τις βρίσκουμε με τον Γιώργο σε κάποια γωνιά του σπιτιού αγκαλίτσα, με περασμένα τα “χέρια” τους ο ένας στο σώμα του άλλου, να λαγοκοιμούνται ή να αλληλοκαλλωπίζονται.
Πολλές φορές μπαίνουμε σ’ ένα δωμάτιο και τις βρίσκουμε αγκαλίτσα να μας κοιτούν έκπληκτες, σαν ταραγμένες, σαν να τις είχαμε πιάσει στα πράσα.
Τις τράβηξα και σε βιντεάκι:
Το κοριτσακι και το αγοράκι
Enjoy the videos and music you love, upload original content, and share it all with friends, family, and the world on YouTube.
Αριστερά το αγοράκι, που χώνει το κεφάλι του στην αγκαλιά του κοριτσιού κι αφήνεται στις φροντίδες του. Αγαπημένη μου λεπτομέρεια τα ‘χεράκια’ τους
Εννοείται πως πιστεύουμε ότι οι δικές μας γάτες είναι οι καλύτερες του κόσμου, οι πιο αγαπημένες κλπ κλπ.
Φυσικά και δεν ισχύει ως αντικειμενική αλήθεια, αλλά δεν θα σταματήσω να λιώνω κάθε φορά που τις βλέπω μαζί, τόσο αγαπημένες.
Με λίγα λόγια, μου δείχνουν τον δρόμο.
