Τελικά, «υπήρξαν νεκροί του Πολυτεχνείου»;

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, διαβάζω ή ακούω από διάφορους γνωστούς για τη «προπαγάνδα» του Πολυτεχνείου. Η πιο συχνή κριτική αφορά το πως, τη νύχτα που το άρμα μάχης έριξε τη πύλη, κανείς δεν έχασε τη ζωή του εντός του Πολυτεχνείου, αλλά ότι τα θύματα εφευρέθηκαν αργότερα ή ήταν απλά τραυματίες.

Υπάρχει λοιπόν, καμιά αλήθεια στη κριτική; Όποιος εξετάσει μονομερώς τα στοιχεία, θα διαπιστώσει ότι όντως δεν έχει καταγραφεί ο θάνατος κανενός εντός του Πολυτεχνείου τη συγκεκριμένη νύχτα, ενώ επίσης ότι, ο πρώτος κατάλογος νεκρών που βγήκε, ονομαζόμενος Παπαδάτου, εμπεριείχε και τραυματίες.

Αλλά οι «σκεπτικιστές» παραλείπουν να θέσουν το ερώτημα που πραγματικά μας ενδιαφέρει: σκοτώθηκε κανείς κατά τις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, στην περιφερειακή του ζώνη; Η πιο αξιόπιστη  μελέτη που έχουμε εκδόθηκε το 2004 και είναι του κυρίου Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, τότε διευθυντή ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (κατά τα περιστατικά, μέλος της Φοιτητικής Επιτροπής Αγώνα και πρόεδρος της συνέλευσης της Φιλοσοφικής Σχολής στο Πολυτεχνείο).

Ο ίδιος καταλήγει σε 3 κατηγορίες φονευμένων:

• 24 απόλυτα τεκμηριωμένες περιπτώσεις επωνύμων
• 16 τεκμηριωμένες περιπτώσεις ατόμων άγνωστων στοιχείων
• 30 περιπτώσεις επωνύμων, που δεν είχαν όμως ακόμη τεκμηριωθεί με βεβαιότητα

Παραθέτω αναλυτικά το κατάλογο των 24 επωνύμων, ο οποίος σημειώνεται ως «προσωρινός» καθώς εξακολουθεί να εμπλουτίζεται και να διορθώνεται. Οι καταγεγραμμένοι αποτελούν διαδηλωτές και παρευρισκόμενους, με αιτία θανάτου χτυπήματα από γκλοπ, πυροβολισμούς, δηλητηρίαση με δακρυγόνα αέρια, ή όλα τα παραπάνω.

Τα περιστατικά όμως ήταν ακόμα πιο βάρβαρα απ’ ό,τι μπορεί να εννοηθεί απ’ αυτή τη λίστα. Σύμφωνα με προκαταρκτική εξέταση του εισαγγελέα Δημητρίου Τσεβά το 1974, πιστοποιήθηκαν 1103 τραυματίες των περιστατικών που ζήτησαν νοσηλεία από νοσοκομεία, κλινικές ή μεμονωμένους γιατρούς. Καθώς όμως ήταν ταραγμένοι καιροί, είναι σίγουρο ότι ένα μεγάλο μέρος των τραυματιών δεν ζήτησαν επίσημα νοσηλεία, και έτσι, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, ο πραγματικός τους αριθμός μπορεί να φτάνει τις 2000.

Θα μπορούσε κάποιος να σχολιάσει ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν κατάφερε όσα ονειρευόταν, καθώς τελικά, η μια Χούντα διαδέχτηκε την άλλη. Όμως προσωπικά, δεν μπορώ παρά να νιώσω δέος μπροστά στην αυταπάρνηση των αγωνιστών που δεν δίστασαν να χάσουν την ακεραιότητα ή ακόμα και τη ζωή τους, μπροστά στο όνειρό τους για μια ελεύθερη Ελλάδα. Και δεν μπορώ να δεχθώ καμιά προσπάθεια διαγραφής τους από την ιστορία.