Μικροπράγματα
Γράφει ο Kapsoulias
Επεισόδιο 1
Το Σοκ (το σίγμα παχύ, kittens).
Κούκλες και Κούκλοι,
Ήρθα για διακοπές μόνος μου στη Γαύδο. Που είναι κάτω από την Κρήτη. Και πάνω από τη Λιβύη. Ναι. Αυτό σκέφτομαι κι εγώ.
Είδα ένα πολύ ζωντανό όνειρο, ότι το νησί με καλούσε να το επισκεφτώ, μόνος, άμεσα. Τα όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται. Θεμελιώδης αρχή. Έτσι, πήρα την bold decision να ακυρώσω όλο το πρόγραμμα του φετινού καλοκαιριού, το οποίο, κατά σειρά εμφάνισης, ήταν: Μύκονος, Hamptons για ένα γάμο, Χονγκ Κονγκ, Μύκονος ξανά, Κιάτο, Ξυλόκαστρο, και μια τελευταία Μύκονος, για το ετήσιο πάρτυ του Εξέλσιορ στο κλείσιμο της σεζόν. Νομίζω ότι δεν μου μιλάει πια κανείς, ούτε από τον στενό, ούτε από τον ευρύτερό μου κύκλο. Τα όνειρα έχουν ένα κόστος.
Εδώ όλοι μένουν σε σκηνές, σε μια κοιλάδα από κέδρους, σε αμμόλοφους με λευκά κοχύλια, που καταλήγει σε μια τεράστια σε μήκος και πλάτος παραλία με λεπτή χρυσαφένια άμμο. Η παραλία, και όλο αυτό το μέρος, λέγεται Άϊ Γιάννης. Όλοι είναι εντελώς γυμνοί. Συνεχώς.
Το βράδυ, αν θέλουν να περπατήσουν, φοράνε ένα φως στο μέτωπο με έναν μικρό ιμάντα που το συγκρατεί γύρω από το κεφάλι. Έχουν τη σκηνή τους ψηλά μέσα στην κοιλάδα, ανάμεσα στους κέδρους, και μία εγκατάσταση (ομπρέλα ή τέντα) ως εξοχικό στην παραλία. Περίπου όπως έχει ο Παναθηναϊκός το ΣΕΦ.
Φοβάμαι για τη ζωή μου και την ψυχική μου υγεία. Ήδη έκρυψα ό,τι ρούχο ήταν καλό, από Paul & Shark και πάνω, σε μια τσάντα κάτω από τη σκηνή μέσα στην άμμο. Αν μου συμβεί κάτι, να έρθει κάποιος να την πάρει, κρίμα είναι. Τα Hollister, που τα είχα πάρει σε προσφορά από ένα mall στο Λος Άντζελες, τα άφησα έξω για να πηγαίνω, τουλάχιστον, ντυμένος στην ταβέρνα.
Ακτινωτά γύρω από τη σκηνή μου, μακριά σχετικά, αλλά σε νορμάλ απόσταση, υπάρχουν τέσσερις άλλες σκηνές. Τις έχω ονομάσει Πετιμπονούμ, Λαβδανούμ, Μπαμπαορούμ και Ακουάριουμ. Όπως τα στρατόπεδα των Ρωμαίων γύρω από το γαλατικό χωριό του Αστερίξ που αντιστέκεται (και θα αντιστέκεται).
Η πιο κοντινή σκηνή είναι τρεις κέδρους παραδίπλα. Μένουν 5 νεαροί Ιταλοί άνδρες (όλοι φέτες). Είναι σχεδόν ίδιοι μεταξύ τους, μία κοψιά, μαυρισμένοι και στυλάτοι, σαν να έχουν βγει από το GQ και το Esquire των early ‘00s. Μόνο ο ένας μιλάει κουτσά – στραβά αγγλικά, ο Φαμπρίτσιο. Οι άλλοι σου μιλάνε κανονικότατα fluent ιταλικά και περιμένουν απάντηση. Έχουν ένα τεράστιο μαύρο λυκόσκυλο, τον Μάουρο. Για κάποιο λόγο ο Μάουρο με συμπάθησε και όλο έρχεται και με γλύφει και μου τρίβεται. Μου έχει γίνει βδέλλα. Πιστεύω πως είμαι το μόνο ανθρώπινο ον που έχει συναντήσει εδώ και εβδομάδες, που έχει κάνει μπάνιο με γλυκό νερό πρόσφατα και δεν έχει αλάτι πάνω του.
Παραδίπλα μένει ένα χαριτωμένο ζευγάρι Ελλήνων late 30s (αυτοί καθόλου φέτες). Εκείνος φοράει στο κεφάλι ένα άσπρο τουρμπάνι και εκείνη ένα μαύρο. Έτσι όπως είναι συνεχώς κολλημένοι ο ένας με τον άλλον, και έτσι όπως φαίνεται το άσπρο με το μαύρο, θα μπορούσαν να μοιάζουν με το τάο, του μαύρου γιν και του άσπρου γιανγκ σε κύκλο. Στην πραγματικότητα όμως, με αυτό το ασπρο – μαύρο και τα ακατάπαυστα γούτσου – γούτσου τους, μοιάζουν απλά σαν ερωτευμένοι πιγκουΐνοι.
Στη σκηνή Μπαμπαορούμ μένει η Νάνσυ. Είναι Ελληνοαμερικανίδα, 60 ετών ακριβώς, αλλά μοιάζει 35 μισό. Είναι από το Μαϊάμι. Είχε παράλληλα δύο επίσημες σχέσεις και τέσσερις ανεπίσημες. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, γίνεται. Μόλις μπήκε το καλοκαίρι φέτος, που είχε τα γενέθλιά της και έκλεισε τα 60, τους χώρισε και τους έξι και ήρθε στην Ελλάδα.
Επικαλείται πολύ τακτικά την Ελίζαμπεθ Τέιλορ: Σχεδόν σε κάθε δεύτερη πρόταση επαναλαμβάνει με απαξίωση: «Άντρες… Πεταμένα λεφτά». Συγκρατούμαι και δεν απαντώ στη γενίκευση και τη σεξιστική αυτή επίθεση. Το προσπερνώ μόνο και μόνο επειδή έχει ως μότο «Όχι άλλα γηρατειά». Θα το λέω κι εγώ. «Γηρατειά» σε ψυχολογικό επίπεδο, φυσικά. Δεν είμαστε τίποτα ageists.
Η Νάνσυ, που κανονικά προφέρεται κάπως σαν «Νέινσιε», είχε πάει διακοπές αρχικά στην Παλαιόχωρα Χανίων. Εκεί γνώρισε έναν φαντάρο από το κοντινό ραντάρ της Αεροπορίας, τον Γιώργη. Αυτός είχε καθήκοντα Αερονόμου στη μονάδα και θα απολυόταν μετά από λίγες μέρες. Ο Γιώργης είναι 20 χρονών. Δεν τον γνώρισα ακόμα, ψαρεύει όλη μέρα με το ψαροντούφεκο για να τρώνε. Παραδόξως, από τη φωτογραφία που μου έδειξε η Νάνσυ στο κινητό, μοιάζει και εκείνος 35 μισό.
Μόλις απολύθηκε από φαντάρος, το έσκασαν μαζί και ήρθαν εδώ. Αλλιώς ο Γιώργης θα έπρεπε να δουλέψει όλο το καλοκαίρι στην οικογενειακή επιχείρηση στην Παλαιόχωρα, που είναι ταυτόχρονα ταβέρνα, καφετέρια, μίνι μάρκετ, κρεοπωλείο, κοσμηματοπωλείο, και ενίοτε επιδιορθώσεις υποδημάτων.
Η τελευταία σκηνή είναι χρώματος λιλά. Δεν είδα κανέναν εκεί. Οι φιτ Ιταλοί κάτι είπαν για τη σκηνή αυτή, αλλά δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά. Είπαν κάτι που ίσως μεταφράζεται σε «τρυφερό, ανυπεράσπιστο πλάσμα». Αλλά μου φαίνεται υπερβολικό, και να είπαν, και να ισχύει κάτι τέτοιο.
Αποφάσισα να κάνω αντίσταση. Ευτυχώς έχω πάρει μαζί τα τέσσερα τελευταία τεύχη του Economist και του Bloomberg Businessweek. Έτσι ίσως μπορέσω να διατηρήσω το μυαλό μου κάπως ενεργό.
Εκπέμπω SOS. Πού ήρθα; Υπόσχομαι ότι αν επιβιώσω και επανέλθω στον Πολιτισμό, δεν θα ξαναχάσω παράσταση στη Στέγη ή ταινία στις Νύχτες Πρεμιέρας. Θα πάω και μία Καιτούλα όμως, γιατί χρειάζεται. Αρκεί να αντέξω.
Χρειάζομαι συμπαράσταση. Wish me luck!
Με καλοκαιρινή αγάπη,
Kapsoulias.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ >>
Διαβάζοντας το άρθρο θέλησα αυθόρμητα να αφιερώσω αυτό το εξαιρετικό άσμα στον συγγραφέα ταξιδευτή. «Ποσό μ’ αγάπησα ποσό, αχ ποτέ λοιπόν θα μ’ ανταμωσω Να μου μιλήσω και δυο λόγια να μου πωωω Πως με λατρεύω, πως τρέλα με αγαπώ Κουράστηκα να ζω χωρίς εμένα, εμένα που μ’ αγάπησα πολύ Τα νιάτα μου πηγαινουνε χαμένα γιατί ποτέ δεν μου ‘δωσα φιλί» Κατα τα αλλά στην Γαύδο έχω βρεθεί για λίγες ημέρες τέλη Αυγούστου, οταν ο περισσότερος κόσμος είχε φυγει. Ο πιο όμορφος νυχτερινός ουρανός, κρυστάλλινη θάλασσα, πεντακάθαρη άμμος και απέναντι να βλεπεις την Κρήτη, τα λευκά ορη σε πλήρες μεγαλείο.… Διαβάστε περισσότερα »