Μικροπράγματα
Στη στήλη «Οι Ξενιτεμένοι» φιλοξενούμε κείμενα φίλων που ξενιτεύτηκαν και μιλούν για τη ζωή στα μέρη τους
Σήμερα η Έλλη
Αυτή είναι η δική μου οπτική για τους ξενιτεμένους.
Ζώ στο Λονδίνο τα τελευταία 17 χρόνια. Δεν αποφεύγω τους Έλληνες αλλά τους φιλτράρω.
Ήρθα στην Αγγλία το 2006 για να σπουδάσω ‘ξανά’ μια και το Ελληνικό σύστημα δεν μου έδινε την επιλογή να σπουδάσω αυτό που ήθελα εξαρχής. Σχεδόν όλοι οι Έλληνες που ξέρω εδώ σπουδάσανε κάτι άσχετο στην Ελλάδα γιατί εκεί περάσανε και ήρθανε εδώ για να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλανε – αλλά αυτό είναι μια συζήτηση για άλλη φορά. Ο λόγος που το αναφέρω είναι ότι επέλεξα την Αγγλία και δεν ήρθα κατά ανάγκη και δεν με έφερε η οικονομική κρίση μια και εδώ είναι η μεγάλη διαφορά.
Αυτό που παρατηρώ εγώ είναι άνθρωποι που τους έφερε η οικονομική κρίση με τη ‘βία’. Δεν τους αρέσει η Αγγλία, δεν ταυτίζονται με τίποτα, νιώθουν σχεδόν θυμό που είναι εδώ και παραπονιούνται για τα πάντα. Παραπονιούνται για τον καιρό, τον κόσμο, την διασκέδαση, το τσιγάρο κλπ. Δεν μπορώ να πω κάτι για αυτό, είναι πολύ δύσκολο να να είσαι κάπου νιώθεις ότι δεν ανήκεις και απλά περιμένεις να περάσει ο καιρός ώστε να γυρίσεις πίσω εκεί που νιώθεις ο εαυτό σου, που είσαι εσύ και περνάς όμορφα.
Εγώ δεν είχα ποτέ αυτήν την δυσκολία, αντιθέτως νιώθω ότι δεν ανήκω στην Ελλάδα, με ενοχλούν όλα ακόμη και ο καιρός (ναι ακριβώς) καλά δεν θα μιλήσω για θέματα νοοτροπίας και οργάνωσης..
Πιστεύω ότι εδώ στην Αγγλία χωριζόμαστε σε τρείς κατηγορίες. Σε αυτούς που έχουν προσαρμοσθεί άψογα, απέκτησαν άλλη νοοτροπία, κάνουν παρέα μόνο με άτομα που δεν είναι Έλληνες και τους είναι αδύνατον να σκεφτούν να γυρίσουν πίσω. Μετά είναι αυτοί που είναι κάπου ανάμεσα, είναι καλά και εδώ αλλά είναι οκ και να γυρίσουν Ελλάδα, έχουν παρέες από όλο τον κόσμο αλλά και Έλληνες και είναι και η τρίτη κατηγορία που ανέφερα πιο πάνω που θέλει να τρέξει μακριά και να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα. Θα έλεγα η μεσαία κατηγορία είναι η μεγαλύτερη.
Ξέρεις ποιους αποφεύγω; Αποφεύγω αυτούς που ήρθανε εδώ και δεν έχουν καταλάβει πώς λειτουργούν τα πράγματα. Αυτούς που δεν έχουν παρατηρήσει ότι δεν χρειάζεται να φωνάξεις για να γίνει η δουλειά σου μια και υπάρχουν υπηρεσίες για αυτή τη δουλειά. Αυτούς που θα σου κλέψουν την σειρά, τους κουτοπόνηρους, αυτούς που καπνίζουν εκεί που δεν πρέπει με το ‘έλα μωρέ τώρα σιγά’, αυτούς που ουρλιάζουν εκεί που δεν πρέπει και δεν σέβονται το περιβάλλον γύρω και θεωρούν ότι είναι ψόφια τα πράγματα ενώ καθαρά είναι χώρος που πρέπει να μιλάς χαμηλόφωνα. Αυτούς που ξενίζονται με τις άλλες κουλτούρες και δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να τις καταλάβουν αλλά είναι εκεί και τις κοροϊδεύουν. Με ενοχλεί η αδιακρισία – ναι μπορεί στην Ελλάδα να είναι αποδεκτό να σε ρωτήσει κάποιον τι μισθό παίρνει- αλλά είναι αδιακρισία και εδώ και εκεί. Αποφεύγω επίσης αυτούς που δεν ενηλικιώθηκαν ποτέ, η σχέση με την οικογένεια είναι ασφυκτική και παθολογική και δεν μπορείς τίποτα χωρίς την έγκριση της μαμάς και επίσης αποφεύγω αυτούς που η μόνη τους έννοια είναι να πάνε στην Ελλάδα και πουθενά αλλού στον κόσμο, όλα τα ταξίδια είναι η Ελλάδα και το σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει. Η αλήθεια είναι ότι θα απέφευγα τέτοια άτομα από όπου και αν ήτανε.
Δεν είναι κακά όλα αυτά απλά εγώ δεν ταιριάζω με τέτοια άτομα. Κλείνοντας κάτι τελευταίο. Όταν χρειάστηκα βοήθεια την πήρα από μη Έλληνες και απλόχερα κιόλας. Να ξέρετε ότι το φιλότιμο υπάρχει παντού σε όλες τις εθνικότητες.
Να έχετε μια υπέροχη μέρα!
Έλλη
***
*Αν είστε κι εσείς Ξενιτεμένοι και θέλετε να μιλήσετε για τα καλά ή τα στραβά που ζείτε στο μέρος που ζείτε τώρα, στείλτε μας τα κείμενά σας >> mikropragmata@lifo.gr
Μου μίλησε αυτό το κείμενο γιατί τα έχω ζήσει αυτά κι εγώ. Όταν κάποιος επισκέπτεται ή ακόμα περισσότερο ζει στο εξωτερικό έχει την καταπληκτική ευκαιρία να γνωρίσει νέα μέρη, ανθρώπους, φαγητά, εμπειρίες, κουλτούρες, κτλ. Δυστυχώς έχω παρατηρήσει ότι πάρα πολλοί συμπατριώτες μας δεν το βλέπουν καθόλου έτσι. Στέκονται με μια ξινισμένη στάση απέναντι από οτιδήποτε διαφορετικό, συγκρίνουν και κατακρίνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και τελικά υιοθετούν μια στάση του τύπου «όταν εμείς χτίζαμε ακροπόλεις αυτοί έτρωγαν βελανίδια». Καλλιεργούνε επίσης μια σειρά ηλίθια κλισέ και στερεότυπα για το δήθεν ελληνικό φιλότιμο που δεν υπάρχει αλλού και για το πόσο ψυχροί ή αφελείς… Διαβάστε περισσότερα »
Προφανώς και υπάρχουν πολλών ταχυτήτων μετανάστες. Πέραν τούτου. Σημάδι υγιούς σχέσης με τ(ρ)όπους «παλαιούς» και «νέους» είναι η έλλειψη ταραχής. Κι εγώ θα απέφευγα πάση θυσία να κάνω παρέα με κάποιους παλιούς γνωστούς που επιστρέφουν τα καλοκαίρια και διαρκώς γκρινιάζουν για την κατάσταση της πατρίδας τους ενώ ταυτόχρονα διακηρύττουν πόσο άψογα είναι όλα στο εξωτερικό και τι πολιτισμική μπανανία είμαστε κλπκλπ. Αντίθετα μου αρέσουν μετανάστες επιτυχημένοι που δηλώνουν πως δεν θα επέστρεφαν ποτέ εδώ, αλλά ουδέποτε διστάζουν να συγκρίνουν ψύχραιμα κουλτούρες, συμπεριφορές και ανθρώπους χωρίς να μισούν την ταυτότητα τους. Ζουν «εκεί» αγαπουν και το «εδώ» και -κυρίως- έχουν *πολύπλευρα*… Διαβάστε περισσότερα »