Ομολογώ πως με εξέπληξε ευχάριστα η γκρίνια που ξεκίνησε απ’ την πρώτη μέρα για σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά φάουλ της κυβέρνησης από ανθρώπους που τη στήριξαν – και τη στηρίζουν ακόμα.
Η αλήθεια είναι πως για 4.5 χρόνια υπήρχε η αίσθηση από πολλούς ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είναι στο απυρόβλητο (δεν λέω πως ήταν). Για κάθε επικριτικό άρθρο ή σχόλιο, έπαιρνα άπειρα υβριστικά μηνύματα από οπαδούς της, οι οποίοι σχεδόν ποτέ δεν εντόπισαν τίποτα αρνητικό σ’ αυτήν. Το ίδιο συνέβαινε και με τους «σεσημασμένους» κομματικούς λογαριασμούς στα σόσιαλ. Θα έκαναν το μαύρο άσπρο προκειμένου να παραδεχτούν έστω και μία αστοχία – και συνεχίζουν να το κάνουν.
Ήμουν σίγουρος πως θα είχαμε τώρα μια απ’ τα ίδια. Κι όμως, ακόμα κι οι «σεσημασμένοι» γαλάζιοι λογαριασμοί στο Twitter είναι δέκα φορές πιο επικριτικοί και απαιτητικοί απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Γκρίνια, οργή, νουθεσίες, για ένα σωρό θέματα. (Δεν λέω ότι οι ψηφοφόροι της ΝΔ είναι καλύτεροι άνθρωποι απ’ αυτούς του ΣΥΡΙΖΑ – συχνά ισχύει το αντίθετο. Απλά δεν περίμεναν κάποιον Σωτήρα κι έτσι δεν έχουν πρόβλημα να τον κράξουν όταν τους απογοητεύει.)
Όχι άλλα στραβά μάτια στα στραβοπατήματα
Προφανώς τα όποια θετικά και η ετοιμότητα της κυβέρνησης δεν περνούν απαρατήρητα απ’ τους υποστηρικτές της, αλλά κάθε στραβοπάτημα σχολιάζεται έντονα, αντί να γίνει η αναμενόμενη προσπάθεια να κουκουλωθεί:
«Μας δουλεύεις ρε Μητσοτάκη; Τόσα άτομα υπουργικό συμβούλιο ενώ θα τα μείωνες; Και πού είναι οι γυναίκες;».
«Αίσχος με το Πρωθυπουργικό Γραφείο στη Θεσσαλονίκη. Να καταργηθεί άμεσα».
«Ντροπή Κυριάκο για την μεταμεσονύχτια τροπολογία Βρούτση, κάνεις αυτά που κατηγορούσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ».
«Κράζαμε τον Καρανίκα και τώρα ο Άδωνις έβαλε Διευθυντή γραφείου του έναν απόφοιτο Λυκείου;!».
«Τι μας φόρτωσες την Γιάννα Αγγελοπούλου και την Άντζελα Γκερέκου, πού ζούμε;».
«Ξεφτίλα! Έβαλες τον αρχηγό που χειρίστηκε το Μάτι και έλεγε ότι τα έκανε όλα καλά;!».
Είναι όλοι με το δάχτυλο στη σκανδάλη, έτοιμοι να κράξουν κάθε λάθος. Μηδέν περίοδος χάριτος στον Μητσοτάκη, ούτε καν απ’ τους δικούς του, ούτε καν απ’ τα φιλικά μέσα.
Έτσι θα έπρεπε να ήταν πάντα. Κι όμως, ο μόνος λόγος που φαίνεται τόσο περίεργο το ότι άνθρωποι που ψήφισαν (και θα ξαναψηφίσουν) ΝΔ διαμαρτύρονται τόσο επίμονα και απαιτούν απ’ την κυβέρνηση να εφαρμόσει όσα εξήγγειλε, είναι επειδή είχαμε ξεσυνηθίσει.
Οι περισσότεροι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ θύμιζαν μέλη μιας αίρεσης και κατάπιναν αμάσητες όλες τις κωλοτούμπες, τις συνεργασίες με Ακροδεξιά, ακόμα και λάθη που σκότωσαν εκατοντάδες ανθρώπους. Παπαγάλιζαν πρόθυμα τη γραμμή του κόμματος, ή συγκρατούσαν την όποια διαφωνία/ενόχλησή τους, επιτιθέμενοι σε όποιον την εξέφραζε.
Λίγοι διαφώνησαν κι έφυγαν απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015, και σχεδόν όσοι έμειναν έσκυψαν το κεφάλι, και έκτοτε δεν γκρίνιαξαν ποτέ για τίποτα. Έπειθαν τον εαυτό τους με αξιοθαύμαστη επιτυχία κι έβρισκαν μια δικαιολογία για τα πάντα (λίγες μέρες μετά το Μάτι κρυφές, διαπλεκόμενες διακοπές σε θαλαμηγό; Σιγά το πράγμα, έπρεπε να ξεκουραστεί! / Ο Πολάκης; Ντάξει τα λέει χύμα αλλά έχει δίκιο σε όλα! / Ο Καμμένος; Μα δεν είναι ακροδεξιός, αλλά της λαϊκής δεξιάς – και πάει λέγοντας).
Υπό τον φόβο της πιθανής έλευσης της κακιάς δεξιάς και για να μην τυχόν φανεί πως έστω και σε κάποιες περιπτώσεις ο Βασιλιάς ήταν γυμνός, πολλοί δεν άφηναν καν τους εαυτούς τους να έχουν (ή ακόμα περισσότερο να εκφράσουν) ακόμα και μετριοπαθείς αντιρρήσεις.
Θα υπάρχουν και κάποιοι τέτοιοι Νεοδημοκράτες-πρόβατα, αλλά ευτυχώς κρύβονται. Οι περισσότεροι κράζουν την κυβέρνηση για κάθε φάουλ της (και δεν είναι λίγα) και την πιέζουν να επανορθώσει. Με το παρακάτω τουίτ διαφωνώ μόνο στο «πάτους»:
τζι-θεο on Twitter
Σε ενα μηνα ΝΔ εχουμε δει τοση κριτικη απο νεοδημοκρατες ψηφοφορους προς την κυβερνηση, οση δεν ειδαμε 4,5 χρονια απο συριζαιους προς το συριζα. Γι’αυτο θεωρουμε τους συριζαιους πάτους.
Και μια προσωπική διαπίστωση. Όπως είπα, σε κάθε άρθρο που έστω και έμμεσα ήταν επικριτικό για την προηγούμενη κυβέρνηση, οι αντιδράσεις ήταν πολλές και συχνά επιθετικότατες. Ο στιγματισμός όποιου μέσου δεν την έγλειφε αξέχαστος κι η σαρκαστική απορία αν θα λέγαμε τα ίδια όταν βγει ο «Κούλης» συνεχής, με προαποφασισμένη φυσικά την απάντηση.
Τώρα που λέμε τα ίδια και γι’ αυτόν δεν έχω λάβει ούτε ένα απειλητικό μήνυμα από κανέναν. (Στα Μικροπράγματα επικρίναμε ήδη -σε λιγότερο από ένα μήνα- πολλά και διάφορα.
Ενδεικτικά: τις ελάχιστες γυναίκες στην κυβέρνηση και την αλαζονική στάση της Όλγας Κεφαλογιάννη, την εμετική δήλωση Καραμανλή για αποβράσματα, τη διατήρηση του Πρωθυπουργικού Γραφείου Θεσσαλονίκης -χρησιμοποιώντας μάλιστα βίντεο απ’ την συριζαϊκή Ομάδα Μνήμης- και τη νέα ένοικό του που πήγαινε αγκαζέ με τη Χρυσή Αυγή, τα κυβερνητικά κρούσματα αλαζονείας, τις σχέσεις με την Εκκλησία, τους χειρισμούς σχετικά με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τον διευθυντή γραφείου του Άδωνι και τις γελοιότητες περί 10 πτυχίων, και πάει λέγοντας),
Δεν ήρθε ούτε ένα σχόλιο που να με ψέγει που τολμάω να κάνω αυτό που είναι αυτονόητο για κάθε πολίτη (πόσο μάλλον για τον κάθε αρθρογράφο): Να κριτικάρει την εξουσία απαιτώντας περισσότερα και καλύτερα πράγματα απ’ αυτήν.
Το ότι κανένας πια δε δίνει συγχωροχάρτι ούτε κλείνει τα μάτια στα λάθη μπορεί να είναι κακό για την κυβέρνηση, αλλά είναι -επιτέλους- καλό για τη χώρα, και την κοινή λογική.