Άρης Δημοκίδης
Στη στήλη “Πώς Έγραψα το…”, ζητώ από Έλληνες συγγραφείς να μου περιγράψουν τη διαδικασία συγγραφής ενός βιβλίου τους
Σήμερα, η Μαρία Ζαβάκου
Ένα καλοκαίρι με ήλιο και μπλε ουρανούς έχασα τη μητέρα μου. Όμως η ιστορία της μόλις άρχιζε. Όταν αρρώστησε της είπαν ότι θα ζήσει 6 μήνες. Και απάντησε «εγώ θα ζήσω». Πολέμησε, επέμεινε, υπέμεινε, πόνεσε, γέλασε, χάρηκε, λυπήθηκε, εξέπληξε γιατρούς και ξεπέρασε προγνώσεις. Έζησε 12 χρόνια. Όλα όσα μας δίδαξε μέσα από τη στάση ζωής της έπρεπε να αποτυπωθούν ως απόσταγμα σοφίας. Ήθελα να την τιμήσω, να μεταδώσω το φως της.
Κάθε δημιουργός έχει τη δική του κινητήρια δύναμη. Η μητέρα μου και η δύναμή της για επιβίωση άνοιξε τη δική μου δεξαμενή έμπνευσης. Το να λένε σε έναν άνθρωπο έχεις 6 μήνες ζωής και να το παρατείνει σε 12 χρόνια με τη θέλησή του είναι μία υπέρ-δύναμη. Στο μυθιστόρημα η Ζωή πετάει αστραπές ψυχικής θέλησης, μιλάει στον εαυτό της ενθαρρυντικά με πολλά ‘μπορώ και θέλω’. Ανεβάζει το ηθικό της και για αυτό μπορεί να επηρεάσει θετικά και την ομάδα. Το ταξίδι της έχει να κάνει με τις δυνάμεις, τις αδυναμίες, τα όρια της. Λάτρεψα τη Ζωή γιατί θέλει να βρει τον εαυτό της, πέρα από όσα της επιβάλει το στενό καταπιεστικό περιβάλλον που της λέει ότι είναι παιδί ενός κατώτερου Θεού. Δεν είναι έτσι. Και το αποδεικνύει η ίδια στον εαυτό της.
Και λίγο μετά ήρθε η πανδημία, η ακινησία, ο φόβος. Όχι όμως στο βιβλίο. Εδώ η Ζωή πετάει, ρίχνει αστραπές θέλησης, κάνει φίλους, χαίρεται και λυπάται, μέσα από τον Αριστοτελικό φόβο και τη συμπόνοια ξεπερνάει και μαθαίνει, ζει. Το βιβλίο ήταν ο τόπος όπου μπορούσα να είμαι ελεύθερη, σε κίνηση, δημιουργός, να αντιμετωπίσω την απώλεια.
Ζω στο Λονδίνο και όταν έκανα μεταπτυχιακό στη Δραματική Γραφή στο UAL Central Saint Martins συνειδητοποίησα πόσο θέλω να φτιάξω κάτι εμπνευσμένο από τις ρίζες μου, την ελληνικότητά μου, αλλά και ταυτόχρονα προσαρμοσμένο στις ανάγκες και στους προβληματισμούς του σήμερα. Ήθελα να είναι μία φρέσκια ματιά σε κάτι παλιό, να συνδυάσω το πριν και το τώρα, να ψυχαγωγήσω αλλά και να πω κάτι χρήσιμο στα παιδιά. Η Ζωή και τα Αγριοκόριτσα ήταν αυτή η εξίσωση που προσπαθούσα να λύσω.
Δημιουργώντας το χαρακτήρα της Ζωής άρχισα να τον αγαπάω. Τώρα γράφω τα επόμενα και είμαι βυθισμένη σε αυτά. Προσπαθώ να γίνονται όλο και καλύτερα.
Έχω δύο παιδιά και στο σπίτι μας διαβάζουμε όλοι πολύ. Από ΤΖ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, Λιούις Κάρολ, Κ. Σ Λιούις, ΤΖ. Κ. Ρόουλινγκ μέχρι Μουρακάμι και Μάντλιν Μίλλερ. Τα βιβλία είναι τρόπος ζωής, είναι στις βιβλιοθήκες μας, στις τσάντες μας, στις απλωμένες πετσέτες μας στην παραλία. Τα βιβλία που αγάπησα είναι αυτά που με έκαναν να θέλω να γράψω.
Λατρεύω την παιδική λογοτεχνία γιατί εδώ πρέπει να ισορροπείς, οφείλεις να μιλήσεις για κινδύνους αλλά όχι να τρομοκρατήσεις τα παιδιά, να φαντάζεσαι αλλά με σκοπό να πεις κάτι χρήσιμο για τον πραγματικό κόσμο.
Πάντα συμβουλεύομαι τα παιδιά μου και τα παιδιά των φίλων μου για την πλοκή και τους χαρακτήρες. Το παλιό συναντάει το νέο σε όλα τα επίπεδα. Τα παιδιά είναι τρομεροί συγγραφείς γιατί η φαντασία τους δεν έχει μπει σε στερεότυπα, είναι πολύ έξυπνα.
