Μικροπράγματα
Στη στήλη ”Πώς Έγραψα το Πρώτο μου Βιβλίο”, ζητώ από Έλληνες συγγραφείς να μου περιγράψουν τις αναμνήσεις τους για το πρώτο τους έργο, το βιβλίο που τους άλλαξε τη ζωή – και τους έκανε συγγραφείς. Σήμερα καλεσμένος μου ο Σωτήρης Πετρίδης
(Ο Σωτήρης Πετρίδης είναι κινηματογραφιστής, σεναριογράφος και έχει στο ενεργητικό του αρκετές ταινίες μικρού μήκους, μία ταινία μεγάλου μήκους και επιλεγμένα οπτικοακουστικά σποτ. Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου και μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.
Είναι μεταδιδακτορικός ερευνητής κινηματογραφικών σπουδών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ παράλληλα διδάσκει κινηματογράφο σε δημόσιες και ιδιωτικές σχολές.
Έχει εκδώσει πληθώρα ακαδημαϊκών βιβλίων και άρθρων σχετικά με τα οπτικοακουστικά μέσα, όμως τώρα με τις «Αιματηρές Απόκριες» παρουσιάζει το πρώτο του μυθιστόρημα.)
Λέει ο ίδιος
Αν και έχω μεγάλη τριβή με τη διαδικασία αφήγησης ιστοριών, η συγγραφή ενός μυθιστορήματος μου έμοιαζε κάτι δύσκολο και συνάμα ακατόρθωτο. Όντας κινηματογραφιστής και σεναριογράφος, τόσα χρόνια αφηγούμουν (και συνεχίζω να αφηγούμαι) τις ιστορίες μου μέσα από εικόνες. Η συγγραφή ενός οπτικοακουστικού σεναρίου έχει τελείως διαφορετικούς κανόνες και νόρμες από ότι η λογοτεχνία. Έτσι, αν και πάντα με γοήτευε η πιθανότητα να γράψω ένα μυθιστόρημα, η διαδικασία και ο τρόπος συγγραφής μου φαινόταν κάτι ξένο.
Οι υποχρεώσεις και οι απαιτήσεις της δουλειάς μου γύρω από τα κινηματογραφικά (τόσο σε πρακτικό όσο και σε ακαδημαϊκό επίπεδο) δεν μου έδιναν την πολυτέλεια του χρόνου ώστε να επενδύσω στη λογοτεχνική συγγραφή. Βέβαια, μετά ήρθε η πανδημία και όλοι αποκτήσαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο απ’ ότι θα επιθυμούσαμε…
Όπως αρκετοί εκείνη την περίοδο, προσπάθησα να διοχετεύσω αυτόν τον ελεύθερο χρόνο που μας χάρισαν απλόχερα τα απανωτά lockdowns σε κάτι δημιουργικό. Όχι για αυτάρεσκους λόγους, ώστε να λέω ότι κάτι έκανα ενώ ο κόσμος καταστρεφόταν. Αλλά για να ξεφύγω από την πραγματικότητα και να μπω μέσα στους μυθοπλαστικούς μου κόσμους.
Έτσι, άρχισα να γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο Αιματηρές Απόκριες. Η ιστορία του, όμως, δεν ήταν κάτι που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή. Τη δούλευα για αρκετούς μήνες με την πιθανότητα να γίνει κινηματογραφικό σενάριο, αλλά οι πληροφορίες και οι χαρακτήρες που είχα ήδη αναπτύξει δεν «χωρούσαν» σε δύο ώρες αφήγηση. Χρειαζόμουν κάτι μεγαλύτερο και το μυθιστόρημα ήταν η καταλληλότερη φόρμα για φιλοξενήσει αυτή την ιστορία.
Ολόκληρο το βιβλίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια του δεύτερου lockdown, που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2020 και έληξε την Άνοιξη του 2021. Σίγουρα, το γράψιμο δεν είναι και η πιο εύκολη διαδικασία, όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησε ευεργετικά για εμένα. Για αρκετές ώρες της ημέρας, άφηνα λίγο την παράνοια του κορωνοϊού και επισκεπτόμουν το Αγγελοχώρι, το χωριό στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα του βιβλίου.
Η συγγραφή ολοκληρώθηκε την Άνοιξη του 2021 και έπειτα από επαφές, οι Εκδόσεις Υδροπλάνο αποφάσισαν να αγκαλιάσουν το εγχείρημα και να επικοινωνήσουν την ιστορία μου με το ευρύ κοινό. Έτσι, το μυθιστόρημα Αιματηρές Απόκριες απέκτησε σάρκα και οστά (ή καλύτερα, σελίδες και μελάνι).
Το εν λόγω μυθιστόρημα ανήκει στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας με αρκετά στοιχεία τρόμου. Το βιβλίο αφορά τον Πέτρο Αντωνίου, έναν μάχιμο διοικητή αστυνομικού τμήματος με αστείρευτο ένστικτο αλλά και ένα ενοχικό παρελθόν, ο οποίος, μαζί με τον σύντροφο της ζωής του, τον Δημήτρη, έχουν μετακομίσει σε ένα ορεινό χωριό, στους πρόποδες του Ολύμπου, για να απομακρυνθούν από τη φασαρία της πόλης. Όμως, η φήμη του χωριού, ως ένας από τους πιο διάσημους αποκριάτικους προορισμούς της χώρας, θα αποτελέσει τον πυρήνα αναταραχής τόσο της συντηρητικής κοινότητας όσο και του ίδιου του ζευγαριού. Ένας κατά συρροή δολοφόνος εμφανίζεται στο χωριό και σπείρει τον τρόμο, καθώς οι τουρίστες εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Τελικά, η Τσικνοπέμπτη που πλησίαζε θα ήταν τελείως διαφορετική από ό,τι περίμεναν…
Αν και το μυθιστόρημα ανήκει σε ένα διαδεδομένο είδος στη χώρα μας, ο συνδυασμός των queer στοιχείων στο επίκεντρο βασικών χαρακτήρων, αλλά και το χτίσιμο της αφήγησης με κινηματογραφικές αναφορές πιστεύω ότι το κάνει να ξεχωρίζει και να προσθέτει κάτι νέο στο εν λόγω είδος.
Από τη μία ήθελα να χτίσω μία αφήγηση που θα κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία, αλλά από την άλλη ήθελα να μιλήσω για θέματα που απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία, όπως ο ρατσισμός, ο σεξισμός και ο βαθύς συντηρητισμός, που βρίσκεται διάχυτος σε κάθε επίπεδο της κοινότητας. Πιστεύω ακράδαντα ότι το ιδανικότερο είδος, που μπορεί να αποτελέσει καυστικό σχόλιο του κοινωνικού ιστού, είναι το horror.
Ελπίζω οι αναγνώστες του βιβλίου να αντιληφθούν αυτά τα μηνύματα, ενώ παράλληλα η αφήγηση να τους προσφέρει την αίσθηση της αγωνίας – και των απανωτών εκπλήξεων (χωρίς να μπορώ να πω κάτι άλλο για να μην κάνω spoiler…).
